Kiedy matka choruje, Menażeria fruwa

     Ten weekend był inny niż pozostałe - chłopcy musieli się wykazać dużą dozą samodzielności i sami zorganizować sobie jakieś atrakcje, bo ja zostałam powalona przez paskudne choróbsko. Dopadło mnie znienacka w czwartkowe popołudnie i zwaliło z nóg. Piątek udało mi się przetrwać dzięki magicznym niebieskim tabletkom, ale wieczorem stwierdziłam, że weekendu w taki sposób nijak nie przetrwam i trzeba poświęcić sobotnie koniowanie i niedzielny spacer do lasu na rzecz zalegnięcia w łóżku.

      Chyba każdy, kto ma dzieci, wie, że takie wyeliminowanie siebie z codziennej, domowej działalności, nie jest takie proste, bo zaraz pojawiają się problemy z odnalezieniem wszystkich potrzebnych do zjedzenia czy ubrania rzeczy. Niemniej, muszę przyznać, że moi chłopcy bardzo się starali, żebym mogła spokojnie oddać się walce z wyjątkowo zjadliwym grypskiem. Prawie sami zrobili sobie śniadanie i prawie bez pomocy znaleźli sobie ubrania. W sobotę Pawełek zabrał dzieciaki na warsztat, gdzie męczyli się nad kontynuacją w budowie Titanica, ale nie udało im się jeszcze skończyć modelu. W tym czasie ja się zmobilizowałam do ugotowania im obiadu i było to moje jedyne dokonanie sobotnie. Popołudnie spędziliśmy na rodzinnym oglądaniu filmów. Zrobiło mi się wtedy nieco lepiej i już byłam niemal przekonana, że mnie niemoc opuszcza i zaczęłam snuć plany na niedzielę.:) Ten optymizm był jednak mocno na wyrost, bo po chwilowej poprawie samopoczucia, nastąpiło załamanie i moje plany zostały sprowadzone do parteru, a właściwie to do łóżka. 

     Po sobotnim przeszkoleniu samodzielnościowym, chłopcy w niedzielę poradzili sobie jeszcze sprawniej, zwłaszcza, że mieli poważna motywację do szybkiego zebrania się - Pawełek zaoferował się, ze zabierze ich do Muzeum Lotnictwa, gdzie wybierali się już od dłuższego czasu i ciągle coś stawało na przeszkodzie do realizacji tego przedsięwzięcia. Dopilnowałam tylko, żeby się ciepło ubrali i na powrót wpakowałam się do łóżka.

     Dzięki dokumentacji Pawełkowej mogłam po południu zobaczyć jak sie moje chłopaki bawiły.

    Michaś, Krzyś i inne dzieci, które zwiedzały muzeum w tym dniu, doszli do wniosku, ze jest za mało eksponatów i są zbyt statyczne. Dlatego wyprodukowali serię modeli całkiem nowych, dobrze latających i rozpuścili je w muzealnej sali.

     Michałek próbował wrócić do domku skrzydlatym środkiem transportu, ale nie udało mu się poderwać maszyny do lotu. Musiał wraz z tatą i Krzychem przesiąść się do tramwaju.

     Chłopcy przywieźli do domu zakupione w muzeum modele samolotów i reszta dnia upłynęła im pod znakiem montażu i próbnych lotów. Leżałam sobie pod kołderką z moimi dreszczami, a nade mną śmigały samoloty... Nie chcę więcej takich weekendów.