Odwiedziny u Pawełka i wycieczka do Kurozwęk

     Niedziela wstała mroźna, ale słoneczna. Dzięki temu tak jakby wcześniej się jasno na niebie zrobiło niż przez te ostatnie, pochmurne dni. Zebraliśmy się w drogę dość sprawnie, bo chłopaki stęsknili się za tatą, a jeszcze bardziej za Miłoszem. Jechaliśmy do Buska, żeby odwiedzić Pawełka w połowie jego kuracji uzdrowiskowej i spotkać się z Zibim, Miłoszem i rodzicami Miłosza, których tym razem udało się namówić na wypad do Kurozwęk. Byliśmy tam co prawda w ubiegłym roku, ale chłopakom tak się spodobało, że chcieli powtórzyć wycieczkę. Poza tym pojawiła się nowa atrakcja - otwarty został browar. 

    Myślałam, że po drodze co kawałek będą na nas czyhać pułapki zastawione przez policję, bo to był poranek poandrzejkowy. Spodziewałam się, że co najmniej ze trzy razy będę dmuchać "na trzeźwość" (rekord na trasie do Buska to cztery kontrole trzeźwości), a tymczasem droga była czyściutka - jedyny patrol stał w Krakowie na Nowohuckiej i łapał jadących za szybko. Ponieważ z moich kalkulacji czasowych odpadły te wszystkie spodziewane kontrole, do Buska dojechaliśmy przed czasem. Zibi pojękiwał przez telefon, że zimno, że wcześnie, że Miłosz od szóstej nie śpi, bo doczekać się nie może... Zrobiliśmy więc dłuższy postój u Pawełka w sanatorium, żeby Zibi nabrał przekonania, że wszystkie warunki do wycieczki są idealne. W ciągu kwadransa już miał pewność, ze czyni słusznie, jadąc z nami do Kurozwęk. Ruszyliśmy na dwa samochody.

    Dojechaliśmy do Kurozwęk. Pałac stoi jak stał. Pawełek z Zibim pierwsze kroki skierowali do browaru, ale miał być otwarty dopiero od 13, więc wkrótce dołączyli do nas.

    Dzieci rzuciły się do wspinania na konstrukcje z pni drzew znajdujące się na placu zabaw. Rok temu Miłosz śmigał po tych pniakach razem z Miśkiem i Krzyśkiem, a teraz już tak się zestarzał, że nie chciał uczestniczyć w takiej zabawie. Ciekawe za ile lat moje chłopaki zrezygnują z takiej aktywności. Oby nie za szybko.

    Poszliśmy do mini-zoo. Większość zwierzaków pochowała się przed mrozem do stajenek, ale kózki ubrane w grube futerka wcale się zimnem nie przejmowały.

    Lamy też stały na wybiegu i jak nas tylko zobaczyły, zaczęły mielić pyskami ślinę, szykując się do ataku. Nauczeni przykrym doświadczeniem z roku ubiegłego, kiedy to zostałam spluta przez lamę od stóp do głów albo od głów do stóp, nie podchodziliśmy do nich na odległość umożliwiającą strzał. Za to chłopcy, na samo wspomnienie matki oplutej mazią ze śliny i przeżutej trawy, cieszyli się okrutnie i podpuszczali mnie, żebym podeszła nieco bliżej.:)Nie dałam się namówić.

     Był też jeden koń rasy zimnokrwistej. Stał nieruchomo, jakby był zamontowany na stałe w tym właśnie miejscu. Dłuższą chwilę mobilizowałam go do wykonania jakiegoś ruchu. W efekcie schylił głowę.:)

    Były też kałuże pokryte cienką warstewką lodu, czyli doskonała okazja do zabawy i ubrudzenia się w wodnisto - błotnistej mazi. Michał i Krzyś byli zdecydowanie bardziej zainteresowani wpadnięciem do takich kałuż niż nieco starszy Miłosz, a efekt był taki, że właśnie Miłosz najładniej się upaćkał.

     Lepszą zabawę od rozbijania lodu na kałużach zapewnił stóg słomy, na który chłopcy wielokrotnie się wspinali i schodzili, żeby znowu się wspinać. Gdyby im tylko pozwolić, zostaliby w tym miejscu godzinę albo i dłużej. Im było cieplutko, bo ganiali jak szaleni, ale reszta, której przyszło stać tylko i podziwiać sprawność młodzieży, zmarzła solidnie, bo mimo słoneczka, temperatura nie należała do tych najprzyjemniejszych.

    Poszliśmy dalej, do wybiegów, na których przebywają bizony. Na jednym z pastwisk stały blisko ogrodzenia i po raz pierwszy mogliśmy przyjrzeć się im z niewielkiej odległości. Zawsze, kiedy byliśmy w Kurozwękach, stały daleko, daleko od ogrodzenia.

    Po podglądaniu bizonów poszliśmy na grzybowe łąki, ale o tym będzie osobny wpis. Tam już tak nam się mróz dał we znaki, że poszliśmy do pałacu, a właściwie do pałacowej restauracji.

    Zasiedliśmy za stołem i zostaliśmy po królewsku obsłużeni, jak na pałacową restaurację przystało. Posiłek zaczęliśmy od deseru, bo na dania obiadowe było za wcześnie.

    Po deserze był już dostępny rosołek, a po nim przyszła pora na specjalność tego miejsca - stek z bizona.

    Krzyś zamówił sobie burgera z bizonim mięsem, ale nie przewidział, że będzie w nim sos z majonezem, którego Krzyś nie lubi. Zawód na jego pażdziapie był strasznym widokiem. Burger się nie zmarnował, bo Pawełek, po tygodniowym wikcie sanatoryjnym, zjadłby nie tylko stek i burgera, ale i całego bizona z raciczkami. Ja wśród tych wszystkim mięsnych dań miałam wybór bez wyboru - bez mięsa z bizona były tylko pierogi ruskie i surówka.

      Z pałacowej restauracji przeszliśmy do browaru.

    Po drodze został ujeżdżony sztuczny bizon,

a pałacowy kot zwiał na drzewo.

    W browarze dostępne jest piwo produkowane na miejscu. Jest dostępne tylko tutaj. Okazało się, że oprócz piwa, w browarze można zamówić pizzę. Dzieci wydały bolesny jęk. Gdyby tylko wiedziały, że tu takie atrakcje kulinarne są dostępne, za nic nie zjadłyby ani kawałeczka bizona. Wiadomo, co będziemy jedli przy następnej wizycie w Kurozwękach.:)

    Pawełek, który jest smakoszem wszelkich dziwnych piw, był zachwycony ofertą browaru.

    Najbardziej spodobał mu się imiennik.:)

    Oczywiście zabrał na spróbowanie wszystkie nowe smaki. Już się pewnie zaprzyjaźnił z Panem Pawłem.:)

    Po wizycie w browarze wsiedliśmy do samochodów i pojechaliśmy do Buska, gdzie trzeba się było kolejno ze wszystkimi pożegnać. Na koniec odstawiłam Pawełka do sanatorium i z dzieciakami pojechaliśmy do Krakowa. Z Pawełkiem zobaczymy się w sobotę, kiedy zakończy ostatni dzień zabiegowy tegorocznego turnusu sanatoryjnego.