Zadzwoniłam pod 112 i pożałowałam...

     Przydarzyła mi się ta historia wczoraj i do tej pory pałęta mi się po łepetynie. Jakoś trudno mi się pogodzić z faktem, że zostałam potraktowana jak skończona idiotka, za jaką się nie uważam. Zadzwoniłam pod numer alarmowy dwa razy - pierwszy i ostatni. Tego mnie moja, niezbyt przyjemna przygoda nauczyła - lepiej ominąć kogoś, kto być może potrzebuje pomocy, niż narażać się na impertynencje ze strony tych, którzy za nasze, niemałe pieniądze, winni służyć pomocą. A było to tak...

   Przedpołudnie pięknego, słonecznego dzionka postanowiłam przeznaczyć na poszukiwanie nowych terenów do jazdy na koniu, bo na najbliższych stajni łąkach i polach wyrasta coraz więcej nowych domów i ogrodzeń. Przejeżdżając przez Bosutowsk Las, zauważyłam stojący przed szlabanem samochód. Nie byłoby w tym nic szczególnego, bo w to miejsce podjeżdżają zarówno grzybiarze jak i myśliwi czy zakochane pary. Ale tym razem było inaczej - samochód miał włączony silnik, a w środku, na rozłożonym siedzeniu kierowcy leżał młody mężczyzna. Pomyślałam, że może się drzemnął na chwilkę i dogrzewa silnikiem wnętrze samochodu.

   Pojechałam, zgodnie z moim planem na drugą stronę Dłubni, zwiedziłam pola ciągnące się do Michałowic, zapisałam w pamięci kilka wariantów konnych tras spacerowych i wracałam tą samą trasą w kierunku stajni. Samochód w lesie stał tak samo jak ponad godzinę wcześniej, silnik nadal pracował, a facet leżał bez ruchu, w tej samej pozycji. 

    Ponieważ nie zwykłam przechodzić obojętnie obok takich dziwnych sytuacji, zapukałam w dach samochodu, krzyknęłam - facet ani drgnął. Trochę się zdenerwowałam, bo pomyślałam, że może jest nieżywy. Miałam już zsiadać z konia i spróbować otworzyć samochód, ale natychmiast wyobraźnia podsunęła mi inne warianty zakończenia tej historii - przecież jestem sama, a facet wygląda potężnie, może wcale nie jest martwy, tylko pijany albo naćpany, da mi w beretkę i to ja sobie tak będę leżeć w lesie aż mnie ktoś znajdzie albo może być podłożona bomba i wszystko zostanie zmiecione z powierzchni ziemi, z samochodem, mną, Latoną i najbliższą okolicą. Aż dziw jakie obrazy potrafią w ciągu kilku sekund przemknąć przed oczami. 

    Zrezygnowałam z prób otwarcia samochodu i postanowiłam zadzwonić po pomoc. Pani, która odebrała telefon, była przejęta całą sytuacją, zanotowała, gdzie znajduje się samochód (podałam jej orientacyjne punkty, zaznaczając, że nigdy w tamto miejsce nie przyjeżdżałam samochodem, tylko na koniu, przez pola). Pani powiedziała, że przyśle tam miejscowy patrol policji, więc stwierdziłam, że miejscowi nie będą mieli problemu z lokalizacją miejsca. Później podałam swoje dane i pani przełączyła mnie do oddziału ratunkowego. I teraz przestało być przyjemnie.

   Dłuższą chwilę czekałam aż ktoś odbierze telefon, po czym odezwał się głos, w którym wyczułam zniecierpliwienie. Pewnie przeszkodziłam w czymś ważnym... Pan od razu potraktował mnie, delikatnie mówiąc, z buta. Niepojęte było dla niego, że ktoś może leżeć w samochodzie zaparkowanym w lesie i że ktoś inny go znalazł. Poradził mi ten pan, żebym otworzyła samochód i ratowała leżącego w nim osobnika. Nie był w stanie pojąć, że najzwyczajniej w świecie boję się włamywać do zamkniętego samochodu. Wreszcie stwierdził, że wyśle karetkę i kazał mi czekać na drodze. Odpowiedziałam, że nie będę stać z koniem na drodze, tylko co najwyżej obok. Na to pan w telefonie powiedział, żebym "uwiązała konia do drzewa i stała sama". Jak to usłyszałam, puściłam dym uszami i oświadczyłam panu, że nie można konia uwiązać do drzewa i porzucić w lesie, żeby samemu stać na drodze, narażając się na rozjechanie przez jakiś samochód. Na to, niezwykle miły pan z oddziału ratunkowego powiedział mi, żebym sobie nie myślała, że się znam na koniach. I się rozłączył. 

    Krążyłam sobie zatem w pobliżu asfaltówki, przeklinając w myślach chwilę, w której zdecydowałam się zadzwonić po pomoc. Pocieszając swoje rozdygotane nerwy doszłam do wniosku, że pan z telefonu może oglądał kiedyś jakiś western i dobrze, że mi nie kazał brać faceta z samochodu przed siodło i zawieźć im na miejsce. 

    Moje rozmyślania przerwał dzwonek telefonu. Dzwonił chyba jakiś inny pan z oddziału ratunkowego, który stwierdził, że nie ma pod ręką karetki, którą mógłby wysłać i żebym jednak otwierała ten samochód stojący w lesie. W tym momencie silnik zgasł. Gość w samochodzie się poruszył. Zaczęłam do niego krzyczeć, że wzywam karetkę, że mam tu ratownika na włączonym telefonie.... Facet popatrzył na mnie nieprzytomnym wzrokiem i powiedział, że nie trzeba, że wszystko w porządku...

    To wszystko słyszał pan po drugiej stronie telefonu i zjechał mnie na funty. Zakończył mniej więcej tak: "Jaja sobie pani robi! Wszystkie służby postawione na równe nogi, a gość się chciał tylko przespać!" I się rozłączył. Przypuszczam, że już nie słyszał jak powiedziałam, że no tak, oczywiście... Bo przecież każdy z nas, jak się ma ochotę przespać, to jedzie do lasu i śpi w samochodzie z włączonym silnikiem. 

    A teraz się dostało facetowi z samochodu, który patrzył na mnie jak na jakąś zjawę, która nie wiedzieć czemu czegoś od niego chce. Powiedziałam mu, co myślę o spaniu w samochodzie z włączonym silnikiem, zatruwaniu powietrza i moich nerwach. Wysłuchał z miną "hucz se ta hucz" i zamknął oczy. Pojechałam sobie wreszcie z tamtego miejsca i się poryczałam. I miałam cały słoneczny dzień z głowy, bo już się za nic sensownego wziąć nie byłam w stanie.

    Wiem jedno - jeśli jeszcze kiedykolwiek trafię na jakieś dziwne okoliczności, w których być może będzie komuś potrzebna pomoc, za żadne skarby świata nie zadzwonię na numer alarmowy. Ominę, choć nie leży to w mojej naturze. :(