Udane grudniowe grzybobranie

     Kolejny piękny, niemal wiosenny dzień mieliśmy dzisiaj. Rozpieszczeni nieco przez Mikołaja chłopcy nie mogli się rano zebrać do wyjścia, bo nowe zabawki z siłą magiczną trzymały ich w domu. Zadziałała dopiero obietnica, że będą się mogli bawić całe popołudnie. Udało się wreszcie ubrać i ruszyć na podbój lasu. Tym razem zaczęliśmy wędrówkę u stóp klasztoru na Bielanach.

      Ruszyliśmy rozświetloną słonecznym blaskiem ścieżką, na której nie było żywego ducha - mimo porannych trudności z wyjściem z domu i tak byliśmy jednymi z pierwszych spacerowiczów w tym dość popularnym wśród krakusów miejscu.

      Zaraz na początku spaceru Michaś z Krzychem pozamieniali się w drzewa i z takimi maskującymi elementami stroju przemaszerowali spory odcinek drogi. Liczyli chyba na to, że grzybki same do nich przyjdą, kiedy będą udawali ich żywicieli.:)

      Dotarliśmy na skraj polany, gdzie okoliczności przyrody zupełnie nie przystawały do obecnej pory roku - zielona trawka i delikatna poświata słonecznych promieni bardziej pasowały do wczesnej wiosenki niż zbliżającej się zimy. Aż się wierzyć nie chciało, że to grudzień, a nie połowa marca...

     Z tych wiosennych marzeń wyrwał mnie okrzyk Pawełka, oznajmiającego wszem i wobec, że znalazł ładne grzybki. Poszłam za głosem i sfociłam jego znalezisko. Początkowo stwierdziliśmy, że to próchnilec maczugowaty, ale po głębszej analizie wyglądu i wielkości owocników, doszłam do wniosku, że jest to raczej próchnilec długotrzonkowy.

      Idąc dalej trafiliśmy na pierwsze uszaki. Wyrosły na kłodzie jakiegoś drzewa liściastego leżącego na ściółce; nie był to na pewno dziki czarny bez. Uszaki były młodziutkie, świeżutkie i mięsiste. I wyrosły nie tylko na jednym zwalonym pniu, ale i na kolejnych, które znalazły się na trasie naszego spaceru.

      Takie ładne, grubiutkie uszaki wyrosły tylko na drewnie leżącym na ziemi. Michałek sam je znajdował i sam pozyskiwał, oblizując się na samą myśl o swoim ulubionym daniu - ryżu z warzywami i uszakami albo raczej o uszakach z niewielkim dodatkiem ryżu i jarzynek.:)

      W czasie, kiedy ja z Michasiem zbieraliśmy uszaczki, Krzyś trenowal sprawności rycerskie i pokonywał kolejne skarpy - góra, dół, góra, dół.... I nie chciał skorzystać z pomocnej dłoni na najbardziej nawet stromych podejściach.

     Na rosnących, żywych krzewach uszaki nie wyglądały już tak świeżo - wiatr sprawił, że owocniki podeschły nieco na brzegach i gdybyśmy ich nie zabrali ze sobą do ciepłego domku, zapadłyby w stan hibernacji. Uratowaliśmy je jednak przed zupełnym wyschnięciem w lesie, aby wysuszyć je w domku.:) 

     W czasie, kiedy ja z młodą menażerią penetrowałam jary o stromych brzegach, Pawelek dostojnym krokiem przemierzał równe przestrzenie pomiędzy kolejnymi zagłębieniami terenu. Znalazł tam całkiem młodziutkie i świeże maślanki ceglaste. Skorzystałam oczywiście z Pawełkowego znaleziska, żeby zrobić kolejne dokumentalne zdjęcie z grudniowego lasu.

     Grzybków wypatrywaliśmy przede wszystkim na drewnie i właśnie na nim trafiały nam się kolejne okazy - żagiew zimowa, pięknoróg szydłowaty, wrośniak różnobarwny i wiele, wiele innych gatunków. Nie są to co prawda grzybki pozyskowe, ale ich obecność w lesie i tak cieszy niezmiernie.

     Dotarliśmy do części lasu, gdzie liczyłam na zbiór nieco większy niż uszaki. Niestety, jakiś pazerniak był tu przed nami i na znajomych kłodach bukowych zastaliśmy jedynie marne resztki po czyjejś uczcie. Ocalało zaledwie kilka małych owocników, które najwyraźniej nie były wystarczająco okazałe, aby zaspokoić tego, który był szybszy niż my.

     Jedynymi ocalałymi całościowo boczniakami były te, które schroniły się na wysokościach nieosiągalnych dla przeciętnego poszukiwacza grzybów. Ja i moja menażeria tacy całkiem przeciętni to chyba nie jesteśmy, ale też nam się nie udało, mimo trudu włożonego przez chłopców w powalenie resztek kolosa za pomocą drewnianych "rąbior" (rąbiora to siekiera wg Krzychowego słownika codziennego).

     Krzyś doszedł do wniosku, że trzeba z sobą nosić piłę i takie drzewo, na którym rosną jadalne grzybki, najzwyczajniej w świecie "upilić" (mówiąc z orawska). Tym razem piły jednak nie było i boczniaki zostały sobie spokojnie tam, gdzie wyrosły.

     Zdobyte do rąbania drzewa sprzęty nie mogły spocząć bezużyteczne na leśnej ściółce, więc chłopcy rozpoczęli "szablowanie" (kolejne Krzychowe nowo-słówko). Cała trójka szablowała zawzięcie i sama nie wiem, kto miał najwięcej z tej zabawy radochy.:)

    Ale nie zostaliśmy przecież na zawsze na tym szermierczym ringu - dalej las prowadził nas w kierunku Kopca Piłsudskiego (o kopcowych atrakcjach napiszę osobno). A na dzisiaj mamy jeszcze serię grzybówek zasiedlających kolejne pniaki.

     Mamy też kolejny wiosenny akcent - rozkwitające leszczyny, które widać z daleka, bo lekko zielonkawym, seledynowym odcieniem wyraźnie odcinają się od ciemnego, prawie zimowego tła szykujących się do zimy drzew.

     Wracaliśmy do samochodu główną alejką prowadzącą z kopca do parkingu. Zaroiło się na niej od spacerowiczów - nie wszyscy siedzą w sztucznym świecie galerii handlowych. Podczas powrotu najbardziej bawiły mnie spojrzenia ludzi starających się zapuścić żurawia do naszego malutkiego koszyczka - zainteresowanie pomieszane z niedowierzaniem i trochę zazdrością wprawiły mnie w całkiem dobry humor.

     Pojechaliśmy do domku, gdzie chłopcy natychmiast zajęli się zabawą, a ja po natychmiastowym (prawie) zaspokojeniu menażeryjnego głodu, zajęłam się grzybkami, których za wiele nie było, ale zawsze coś.:)