Jeszcze jeden powód, żeby za rok jechać do Muszyny

     Po obfitych opadach śniegu zrobiło się nieco cieplej i to, co napadało zaczęło topnieć, więc ostatni cały dzień pobytu w "Muszynowym domku" upłynął nam pod hasłem odwilży. Tym razem plan nie przewidywał wyprawy górsko-leśno-dziko-spacerowej, tylko odwiedziny w największym kurorcie uzdrowiskowym regionu - Krynicy. Kierunek wyprawy podyktowany był marzeniami chłopców, a zwłaszcza Michałka, który koniecznie chciał przejechać się kolejką. 

     Z wyjazdu kolejką gondolową na Jaworzynę Krynicką zrezygnowaliśmy z powodu marnej widoczności. Dwukrotnie wjechaliśmy w poprzednich latach na ten szczyt w takich właśnie okolicznościach. Mgła, wiatr i masakryczne zimno na górze, sprawiły, że dzieciaki po dwóch minutach chciały wracać na dół. Nauczeni zatem doświadczeniem, nie porywaliśmy się na taką jazdę, ale chłopcy pamiętali doskonale, że w Krynicy można wyjechać na Górę Parkową w wagoniku kolejki linowo - torowej. Chcieliśmy więc zaspokoić ich potrzebę przejechania się czymkolwiek mechanicznym i tuż po śniadaniu pojechaliśmy do Krynicy.

      Na głównym uzdrowiskowym deptaku trzeba było obowiązkowo obejrzeć kurortowe atrakcje, które od sześciu lat (a może jeszcze dłużej; tego nie wiem, bo wcześniej tam nie bywałam w czasie świąt), pozostają niezmiennie takie same. Dorosłym od dawna sie opatrzyły, ale dla dzieciaków to wciąż atrakcja. Coś innego, niż las, drzewa i grzyby.;)

     Chłopcy roześmiani dotarli do dolnej stacji kolejki. Kiedy wchodziliśmy po schodkach, podążający w przeciwną stronę ludzie poinformowali nas, ze kolejka nie jeździ. Powodem miała być awaria, ale czego, nikt nie wiedział. Zanim udało mi się odezwać choć słowem, Michałek wyprodukował fontanny łez z powodu zepsutej kolejki, a za to nieszczęście obwiniał wszystko i wszystkich w ogólności, a mnie w szczególności... Doprawdy nie wiem, czym sobie na takie wyróżnienie zasłużyłam. 

     Pawełek podszedł do stacji sprawdzić o co chodzi z tą awarią i dowiedział się, ze w południe kolejka powinna ruszyć. Odetchnęłam z ulga, bo rozpacz Michałka była straszna, a własciwie to cały Michałek był jedną wielką rozpaczą.

     Poszliśmy na Górę Parkową na piechotę - taki spacer powinien nam wypełnić czas do południa, a wtedy miała być już naprawiona kolejka. Śnieg był mokruteńki, a z drzew cały czas kapało nam na głowy. Prosiłam chłopców, żeby nie tarzali się nadmiernie w śniegu, bo szybko przemokną i zamiast jeździć kolejka, będziemy musieli wracać. Michałek się dostosował, ale Krzyś nie potrafił sobie odmówić przyjemności z leżenia w śniegu i padał co parę kroków, twierdząc, że się przewraca, wcale nie specjalnie...

     Widoki, mimo totalnego zachmurzenia i gęstniejącej z wysokością mgły, były zachwycające.

     Wchodzenie pod górkę po mokrym śniegu zasysającym nogi przy każdym kroku było dość męczące i pochłaniało siły pozyskane na świątecznym śniadaniu.

     Zrobiliśmy więc postój w altance znajdującej się mniej więcej w połowie drogi na szczyt.

     Michałek i Krzyś posilali się kanapkami,

 a Pawełek dawał upust inwencji twórczej i uczuciom.

     Po odpoczynku, z zapasem nowych sił, ruszyliśmy dalej do góry. Mgła była coraz gęstsza.

     Na szczycie spowitym gęstym tumanem dowiedzieliśmy się, co to za awaria dotknęła kolejkę - trzy agregaty zasilały wieżę przekaźnikową, żeby mieszkańcy Krynicy mogli oglądać telewizję. Do kolejki agregatu podłączyć się nie dało, ale powiedziano nam, że już niedługo wszystko będzie hulać jak zwykle.

     Zjechałam z chłopakami parę razy z górki, ale wyciąganie sanek po mokrym, głębokim śniegu było na tyle trudne, że po kilku zjazdach stwierdziłam, że nie ma to większego sensu.

     Poszliśmy drogą, którą na Górę Parkową wjeżdżają samochody. Miałam nadzieję, ze na niej śnieg będzie na tyle ubity, że da się zjeżdżać na sankach.

     Jednak i tu śnieg był już wyrobiony kołami samochodów i sanki co kawałek hamowały. Ponadto trzeba było pilnować zjeżdżających chłopców na wypadek pojawienia się samochodu. W tym celu zawsze ja albo Pawełek byliśmy na szczycie wzniesienia, a drugie pilnowało dołu, żeby w razie czego ratować sytuację. Na szczęście samochodów prawie nie było, bo wyjazd po takiej nawierzchni był możliwy tylko w wykonaniu większych terenówek.

    Droga schodząca z Góry Parkowej łączy się z główniejszą trasą. Z tego punktu zawróciliśmy, kierując się z powrotem na szczyt. Michaś i Krzyś byli już porządnie domoczeni i mieli nadzieję, że z góry zjadą kolejką.

     Nadzieja umarła, kiedy wróciliśmy do górnej stacji kolejki. Teraz już nikt nie mówił, kiedy wszystko zadziała. Nikt tego nie wiedział... W ramach osuszania Michałkowych łez, zrobiliśmy chłopakom zjazd sankami linowymi. Ponieważ było stromo, a szlakiem szło sporo spacerowiczów (wszak kolejka nie działała), więc ja kierowałam sankami z przodu, a Pawełek, przy pomocy zapasowej liny, hamował pojazd z tyłu. Mimo tych zabezpieczeń, chłopcy i tak kilkakrotnie wykiprowali się w bardzo już mokrym śniegu.

     Dotarliśmy na dół. Awaria kolejki trwała, chłopcy przemokli, zaczął padać deszcz... Dalsze czekanie na uruchomienie kolejki nie miało najmniejszego sensu. Aby nieco złagodzić ból niespełnionych marzeń, zaproponowałam zakup pamiątek. Zazwyczaj omijamy stragany szerokim łukiem, ale tym razem sytuacja była wyjątkowa.

    Zachwyt na widok ogromnych ilości kolorowego badziewia był wielki. Chłopcy wybrali sobie szkatułki do przechowywania skarbów i mogliśmy wrócić do Muszyny i rozpocząć ostatnie suszenie ubrań na nagrzanych kaloryferach.

     Nie udało się wjechać na Górę Parkową kolejką... To dla mojej Menażerii wystarczający powód, żeby za rok ponownie przyjechać na święta do Muszyny i zrealizować to, czego w tym roku nie zdołaliśmy uczynić.:)