Mrożonki prosto z leśnej spiżarni

      Kiedy dwa tygodnie temu w lesie za Skałą zapełnialiśmy koszyki świeżutkimi pieprznikami trąbkowymi, wiedziałam, że warto będzie pojechać tam jeszcze w tym roku, bo dużo grzybków zostawiliśmy w leśnej ściółce. Zdjęcia z tamtego grzybobrania oglądali nasi znajomi - Ania z Robertem, zwani przez nas Kopercikami. Ani marzyło się pazerniactwo, więc na umówiliśmy się na wspólne grzybobranie. co prawda jesień zamieniła się w mroźną i miejscami nawet śnieżną zimę, ale, jak już wiecie, grzyby zbiera się cały rok,niezależnie od panującej aury.

    Poranek był mroźny, ale pogodny i zza nielicznych chmur wyglądało słoneczko. Oczywiście Pawełek musiał pomarudzić, że jest gnębiony, szykanowany i przymuszany do niedzielnych spacerów po lesie, kiedy najlepiej byłoby spędzać czas w ciepłym łóżku. Mimo tego marudzenia przygotował sobie aparat, napełnił piersióweczkę (trzeba jakoś przetrwać ten okrutny mróz;)) i cieszył się na spotkanie i rozmowy z Robertem, który zbieraniem grzybów, zwłaszcza w zimowym lesie, zainteresowany jest zdecydowanie mniej niż Ania. Michaś z Krzychem nie marudzili nic, a nic, bo cieszyli się, że będą mogli bawić się na śniegu. Tak... Obiecałam im snieg, chociaż za oknem go nie było - w mieście szybko stopniał.

     Tuż za Krakowem widoki za oknami samochodu zmieniły się na zimowe - wiedziałam już, że obiecany śnieg będzie. Pawełek oczywiście nie omieszkał skomentować tego faktu, stwierdzając, że śnieg dla dzieci i zbieranie grzybów w takich warunkach to przeciwieństwa. Z Kopercikami spotkaliśmy się w umówionym miejscu i dalej pojechaliśmy razem. 

    Las powitał nas śniegiem, słońcem i puściutkim parkingiem. Wydarłyśmy z Anią do przodu w kierunku wiadomego miejsca.

    Pawełek z Robercikiem i piersióweczką zostali daleko z tyłu, a Michaś z Krzychem rzucali do siebie śniegiem, biegając między damską, a męską podgrupą. W ostateczności zostali z tatą i wujkiem, a my z Anią byłyśmy już na miejscu.

     Chłopaki dotarły do nas, kiedy już byłyśmy w trakcie pazerniaczenia i paszcze nam się radowały.

     Pieprzniki były na swoich miejscach, zgodnie z moimi przewidywaniami. Całkowicie zmrożone, niektóre przykryte lekką śniegową pierzynką. Po zerwaniu i wrzuceniu do koszyka grzechotały, jak to mrożonki mają w zwyczaju.

     Nożyk do pozysku nie był potrzebny, bo zmrożone trzony pieprzników trabkowych sa kruche i łatwo się łamią w palcach. Problemem dla mnie jest niska temperatura - strasznie marzną mi ręce. Zwłaszcza po pewnym czasie zbierania, kiedy rękawiczki namokły, moje palce zupełnie zesztywniały. Z zazdrością patrzyłam na Anię, która pozyskiwała grzybki gołymi rekami i było jej ciepło.

     Również Robertowi łapki nie marzły i nawet poratował  mnie swoimi rękawiczkami, kiedy moje przemokły zupełnie. Dzieciom zapakowałam po dwie pary, żeby mogły zmienic po przemoczeniu; o sobie zapomniałam.

     Trafialiśmy na coraz piękniejsze kolonie pieprznikowe. Pozysk trwał w najlepsze i przerywany był jedynie wydawaniem kolejnych posiłków i popitki najmłodszym.

     Niektóre owocniki przymarzły do leżących na nich gałązek i trzeba się było trochę nabiedzić, żeby je uwolnić od zbędnego w koszykach balastu.

     Pawełek z Robertem zrobili sobie spacerek na skraj lasu, później wrócili do nas i zaczęli pomagać w koszeniu małych grzybków. Michaś z Krzychem cały czas kręcili się wokół mnie i Ani. Zajęci własnymi zabawami, pokazywali kolejne grupy pieprzników. Sami nie zbierali, twierdząc, że od zrywania grzybów jest im zimno w ręce. Dobrze, że od śniegu i zmrożonych patyków łapki nie marzły im ani trochę.

     Koszyk stopniowo się zapełniał.

Podobny los spotkał Aniowe wiaderko.

     Trzeba było wydobyć pojemnik zapasowy... W czasie, kiedy zapełnialiśmy już siatkę, Pawełek, po głębokich przemyśleniach, doszedł do wniosku, że takie pozyskiwanie jest zakorzenionym głęboko atawizmem z czasów, kiedy nasi przodkowie mieszkali w jaskiniach i ilość pożywienia, jaką zgromadzili, była gwarantem przetrwania. Oczywiście zgodziliśmy się wszyscy z ta tezą. A ja mogę pójść o krok dalej - jest mi bliżej do jaskiniowców niż do współczesnych, cywilizowanych ludzi, tkwiących po uszy w sztuczności i ułudzie, chodzących na spacery do galerii.

      A co jadalnego, oprócz pieprzników trąbkowych, udało nam się znaleźć? Były trzy podgrzybki brunatne. W stanie zamrożonym wyglądały świetnie, ale w domu, podczas obróbki, okazało się, że cała trójka zamarzła wraz z lokatorami. Jedyną pociechą jest fakt, że robale poniosły zasłużoną karę za zajęcie MOICH grzybków i zamarzły na śmierć.;)

     Pojedynczo rosły tez lakówki ametystowe oraz monetnice maślane, którymi zaopiekowała się Ania.

      Kiedy dzieciaki stwierdziły, że jest im coraz zimniej, zostawiliśmy resztę grzybków i poszliśmy z łupami w stronę samochodów. Po drodze spotkaliśmy spacerowiczów - ich miny na widok naszych łupów - widok bezcenny.

      Na koniec jeszcze udokumentowałam nasze osiągnięcia pozyskowe - rewelacyjne jak na grudzień.

     Pieprzniki trąbkowe po rozmrożeniu mają idealną konsystencję - są takie same, jak świeżyzna zbierana przed mrozami. Nie ustępują też smakiem wcześniejszym, przedmrozowym pokoleniom. Spokojnie można byłoby jeszcze korzystać z leśnej spiżarni, gdyby tylko mróz trzymał cały czas - jeżeli grzybki w lesie kilkakrotnie rozmarzną i zamarzną, nie będa się juz nadawały do jedzenia.