Pociąg Wolności - etap drugi, czyli powrót

     Doturlaliśmy się Pociągiem Wolności do Nowego Sącza, a tam na peronie czekał tłum ludzi, z których większość chciała  wpakować się do "naszego" pociągu. Na drogę powrotną, czyli z Nowego Sącza do Chabówki przewidziane były największe atrakcje i chętnych na przejazd w tę jedną stronę nie brakowało. Jak Pawełek zobaczył, co się dzieje na peronie, oświadczył, że nie wysiada, bo później nie uda nam się odzyskać naszych miejsc, więc trzeba ich pilnować. A miały być na tym postoju przedpowrotnym różne atrakcje - pokazy strzelania, grupy rekonstrukcyjne, oglądanie broni, czyli to, co dla dzieciaków jest znacznie ciekawsze od samej jazdy. Zostawiliśmy więc Pawełka w pociągu i poszliśmy zobaczyć co ciekawego dzieje się na nowosądeckim dworcu.

     Przede wszystkim zapytałam kierownika pociągu, czy odjedziemy zgodnie z planem, czy też w związku z opóźnieniem, jakie mamy, postój będzie przedłużony. Dowiedzieliśmy się, ze nie musimy się nadmiernie spieszyć, bo odjedziemy później, tak, żeby wszystko mogło się odbyć zgodnie z planem. Po peronie przechadzali się żołnierze, a część z nich pakowała się do wagonu towarowego, który jechał z nami od początku.

     Panowie z grupy rekonstrukcyjnej rozstawili w wagonie broń i natychmiast mieli cały tłum pomocników, gotowych do walki.:)

     Michałek i Krzyś, wraz z innymi dzieciakami, również znaleźli się w wagonie. Krzychu podchodził do "maszynówki" z dużą dozą nieśmiałości, ale jak się już dorwał do celowania i oglądania, to trudno go było od tego karabinu oderwać. A tu inne dzieci czekały w kolejce i każde z nich "nie mogło się doczekać".

     Po dłuższej chwili chłopcy wysiedli z wagonu, a tu okazało się, że potrzebny był jakiś ranny, którego można będzie odtransportować do szpitala. Na początku żadne dziecko nie chciało być rannym, a jak Michałek zdecydował się na odtransportowanie do szpitala i cała reszta zobaczyła jak to fajnie jest na noszach, to wszyscy gotowi byli zostać rannymi, a nawet umierać.;) Najbardziej jednak podobało się strzelanie ślepakami. Huku było co niemiara i wspaniałe skarby - łuski. Cała banda dzieci i dorosłych natychmiast po strzale rzucała się na ziemię, żeby pozyskać te łuski. Krzychu szybko się zorientował co i jak i zdobył aż trzy łuski, co było chyba rekordem ilościowym. Ponieważ Krzyś jest pazerniakiem, wcale nie był zadowolony z uzyskanego wyniku i nawet fakt, że Michał nie ma ani jednej, nie był dla niego pocieszający.

      Do pociągu dosiadła się również kapela. Teksty piosenek układanych na zawołanie towarzyszyły nam w drodze powrotnej i wywoływały salwy śmiechu.

    Pawełek najwyraźniej bał się, że nie zdążymy na czas wrócić do pociągu, bo zaczął wydzwaniać, żebyśmy już wracali. Poszliśmy zatem do naszego wagonu, w którym było znacznie więcej osób niż w pierwszym etapie podróży. Udało się jednak tak ścieśnić, że wszyscy mieli miejsca siedzące. Dojechaliśmy do pierwszego postoju, gdzie obfociłam parowóz udekorowany teraz flagami.

     Michałek i Krzyś ponownie wpakowali się do wojskowego wagonu i prowadzili obronę pociągu przed wrogami.;)

      Podczas strzelanki Michałkowi znowu nie udało się samodzielnie zdobyć łuski, ale od czego ma się tatę. Pawełek rzucił się wślizgiem na pole walki i sprawnym ruchem pozyskał jedną łuskę (konkurencja była liczna), żeby Michaś był uśmiechnięty, a nie smutny.

     Wokół składu przechadzały się wojskowe patrole,

a nawet sam marszałek Józef Piłsudski.

Oczywiście musiała być też pamiątkowa fotka.

    Odjechaliśmy z pierwszego postoju, a w pociągu czekała nas niespodzianka - kapela grała i śpiewała witając gości jadących Pociągiem Wolności. W ten sposób dowiedzieliśmy się, że w "naszym" wagonie jadą ludzie, którzy przyjechali z Jaworzna, Bielska - Białej, Żywca, a nawet z Bydgoszczy. Tekstów przyspiewek nie da się powtórzyć, bo były tworzone na gorąco i odnosiły się do wyglądu poszczególnych pasażerów. Śmiechu było po pachy.:)

     Dotarliśmy do ostatniego, z utęsknieniem wyczekiwanego przez Pawełka, postoju z grochówką. Zanim się wygramoliliśmy z wagonu,kolejka miała już pokaźną długość i Pawełek znalazł się bliżej końca niż początku tejże kolejki.

     Poszliśmy z Krzysiem pospacerować po okolicy. Żadnych grzybków już nam się nie udało wypatrzeć, ale się trochę poruszaliśmy.

     Kolejka jakoś wcale nie zmalała, ale Pawełek z Michałkiem stali już całkiem blisko przodu.

     Przed jedzeniem starczyło jeszcze czasu na wdrapanie się do lokomotywy. Chłopcy oczywiście skwapliwie skorzystali z takiej możliwości.

    A później była grochówka jedzona w warunkach polowych.

    Kiedy pasażerowie pociągu napełniali brzuchy grochówą, parowóz napełniał się dietetyczną wodą. W końcu był pełen po brzegi i gotowy do pokonania ostatniego odcinaka trasy. Ciężej mu teraz musiało być, bo przecież jadący pociagiem ludzie mieli w brzuchach parę kotłów zupy.

     Ostatni etap jazdy uatrakcyjnili panowie żołnierze z grupy rekonstrukcyjnej, którzy opowiadali o odzyskaniu niepodległości, walkach w czasie drugiej wojny, mundurach w poszczególnych ugrupowaniach i oczywiście o broni.

     Kiedy wojsko przeszło do kolejnego wagonu, Michałkowi i Krzysiowi zaczęło się już nudzić. I tak myślałam, że znudzenie nadejdzie wcześniej, ale wytrwali prawie do końca. Pytania kiedy dojedziemy były przeplecione napadami głupawki, co  widać na załączonym obrazku.

     Kiedy wysiedliśmy z pociągu w Chabówce, zaczął kropić deszczyk, a jak wsiedliśmy do samochodu, rozpadało się na dobre. Wróciliśmy do Krakowa nieco zmęczeni, ale zadowoleni ze spędzonego razem dnia.:)