Dwa dni smardzowej majówki

      Na wyjazd majówkowy nie mogłam się doczekać bardziej niż dzieciaki. Oczywiście wszystko przez te grzyby. Normalnie śniło mi się po nocach jak w końcu te znalezione na Słowacji smardze mogę legalnie wpakować do koszyka, a nie tylko fotki robić. Oczywiście w wizjach moich te koszyki były po brzegi wypchane dorodnymi, świeżutkimi smardzykami. Zanim dojechaliśmy do kwatery, odbiliśmy na najbliższą miejscówkę za polsko - słowacką granicą. Chcieliśmy tam wpaść tak na chwilkę, kontrolnie, żeby w czasie szukania nie zepsuł nam się prowiant majówkowy, bo temperatura była letnia - 28 stopni na plusie.

      Wpadamy zatem na szybko i jest! Pierwszego smardzyka znalazł oczywiście Krzychu. Tym pierwszym otworzył sezam i sypnęły się kolejne. Radość nasza było przeogromna.

     Co dziwne, większość owocników wyrosła w suchych trawach, na nasłonecznionym terenie. Smardze były podsuszone i praktycznie niewiele im trzeba było dosuszania, żeby je umieścić w słoju z suszeniakami.

      Zdecydowanie młodsze owocniki były w zacienionym punkcie, pod listkami lepiężników różowych. Takie lubię znajdować najbardziej - niezbyt wyrośnięte, jeszcze jasne.

      Zebraliśmy te pierwsze tegoroczne orawskie smardze i pognaliśmy do lipnickiej kwatery. Wrzuciłam zapasy żywnościowe do lodówki, chłopaki przebrały się ze strojów szkolnych w majówkowe i zanim zaczęło się ściemniać, uwieczniłam pozysk z pierwszego dnia.

     Po przeliczeniu okazało się, ze wpadło nam w łapy 59 sztuk.

     Drugi dzień miał być piękny, cudowny i wspaniały. Scyzoryki czekały w gotowości bojowej od wieczora. Tuż przed wyjazdem poszłam wyrzucić śmieci, patrzę, a pod trampoliną leży biały kłębuszek i się trzęsie. W ubiegłym roku przychodziły do nas od czasu do czasu jagniątka od sąsiadów i byłam przekonana, że to jagniątko tak sobie śpi. Zamiast sprawdzić, poleciałam do cioci Ani, która również przyjechała na majówkę do Lipnicy. Zawołałam ją, żeby sobie zobaczyła z bliska jagniątko.

    Szybko okazało się, że to jagniątko jest telepiącą się z zimna suczką. Trzeba było szybko zorganizować jakiś koc, pudełko i nakarmić. Psina nie chciała zostać w mieszkaniu i ledwo powłócząc nogami dwukrotnie ewakuowała się na balkon. Zostawiliśmy ją więc w pudełku na balkonie, z kocykiem i zapasem jedzenia i picia.

     Psina czekała na nas, kiedy wróciliśmy ze spaceru. Jedzenie i mleko zniknęły. Ponowiliśmy próbę umieszczenia jej w ciepłym przedpokoju, ale znowu nawiała. Teraz już poruszała się bardzo żwawo. Przyszła jeszcze na jedzenia, a później się oddaliła. Pudełko z kocykiem zostało, na wypadek, gdyby jednak zechciała wrócić.

     Incydent z jagniątkiem trochę opóźnił wyjazd. W końcu ruszyliśmy, zaopatrzeni w kilka warstw ubrania i kurtki przeciwdeszczowe. Letnia temperatura z piątku była już tylko wspomnieniem, a z chmur wyciekały pojedyncze kropelki.

     Zaczęliśmy całodniowy rajd po słowackich miejscówkach, tych znanych i całkiem nowych. W niektórych nie było nawet śladu smardzów i, jak zwykle w takich sytuacjach, zastanawiałam się, czy ich naprawdę nie ma, czy też ich po prostu nie widzimy.

     Uspokoiłam się, kiedy zaczęliśmy je dostrzegać. Wiele z nich przedstawiało obraz nędzy i rozpaczy - były wysuszone do granic możliwości i już nie nadawały się do pozysku.

     Nie zdążyły osiągnąć dorosłości, bo słońce odebrało im życie.

    Na szczęście były też takie, które nie ususzyły się jeszcze całosciowo i można je było spokojnie wziąć.

     Zdumiewające było to, że w sąsiedztwie takich suszków rosły również całkiem dorodne egzemplarze. Jak to jest, że jeden wyrośnie i jest świeży, a piętnaście innych z sąsiedztwa skapciało od słońca?

     Trafiały się też takie, które wyrosły na kamieniach. I znowu zdziwko. W tym miejscu, wystawionym na działanie promieni słonecznych, teoretycznie nie powinny były przetrwać, a tymczasem były doskonale wyrośnięte i jędrne.

     Wreszcie były i takie smardzyki, których obecność napawa optymizmem. Młodziutkie, malutkie zapałczaki, które mają szansę wyrosnąć. Od soboty pada po trochu. Ziemia chłonie wilgoć. Smardzyki na pewno to wykorzystają i za dwa, trzy tygodnie będą gotowe, by zameldować się w koszyku.

     Podczas poszukiwań smardzów, trafiają się też inne gatunki. Oto, co udało się wytropić:

krążkownica dobrze podsuszona,

garstnica wypaleniskowa,

twardnica bulwiasta, obgryziona i podsuszona,

jakiś łzawnik,

maczużnik wysmukły,

warstwiak zwęglony.

    Oczywiście spacer po grzybowych miejscówkach umilają wiosenne kwiatuszki. Teraz najwięcej jest fiołków i kaczeńców. Jakoś lepiej sobie w tej suszy radzą niż grzyby.

     Miałam też piękne spotkanie z salamandrą. Stała w trawie jak smok, unosząc przednią część ciała na wyprostowanych łapkach. Wyglądała, jakby węszyła w powietrzu.

     Przycupnęła dopiero, kiedy się nadmiernie zbliżyłam, ale zanim uciekła, pozwoliła się obfocić.:)

     Reasumując, na zbiory z poniższego zdjęcia w tym roku na Orawie szans nie ma. Niemniej, nie będziemy ustawać w poszukiwaniach i na pewno każdy kolejny dzień majówkowy spędzimy na smardzowym szlaku.:)