Bieda z nędzą w orawskich lasach

     Wydawało mi się, że kiedy przyjechaliśmy na wakacje pod Babią, to lasy były suchuteńkie, a znajdowane grzybki wyrastały w akcie desperacji. Dziesięć dni pobytu na Orawie zdecydowanie zweryfikowało moją ocenę sytuacji - jak przyjechaliśmy, to było całkiem mokro! A grzybów znajdowało się mnóstwo! Teraz to dopiero jest sucho - ściółka leśna trzeszczy pod nogami, szyszki jodłowe i świerkowe rozpadają się na łuseczki przy delikatnym dotknięciu, górskie strumienie częściowo wyschły, a te najbystrzejsze ciurczą delikatnie cieniutkimi stróżkami. W takich warunkach znalezienie jakiegokolwiek grzyba graniczy z cudem. Przez cały tydzień parę takich cudów się zdarzyło.:)

     Od wschodu do zachodu słońca niebo pozostaje najczęściej bezchmurne, więc słoneczko bez przerw pracuje nad wyssaniem z ziemi ostatnich kropelek wilgoci. Za pomocnika ma ciepły wiatr, który hula sobie bezkarnie po orawskich drogach, ścieżkach i bezdrożach, wydmuchując to, czego nie udało się wypić słońcu.

     W takich okolicznościach przyrody można znaleźć grzyby suszone, które praktycznie bez obróbki można zamknąć w słoju na suszeniaki. Najczęściej (najczęściej wcale nie oznacza, ze często) spotykanym obecnie gatunkiem jest pieniężnica szerokoblaszkowa. Promieniście popękane kapelusze tych grzybków są zupełnie twarde; wyschły na wiór.

     Trafiają się też borowiki ceglastopore. Częstotliwość spotkań z nimi można byłoby określić tak: jeden na półtorej godziny spaceru. I wyglądają jak ten na powyższym zdjęciu. Po popołudniu spędzonym na słońcu nadają się do zamknięcia w słoju.

     Częściej można natknąć się na borowiki żółtopore. Ich owocniki są skarłowaciałe, nie są w stanie wznieść się ponad ściółkę. W normalnych warunkach bez trudu osiągały 20 cm średnicy kapeluchów, a teraz jak mają pięć, to już można je uznać za giganty. Oczywiście wszystkie są popękane na kapeluszach jak ziemia na pustyni i odbarwione, wyblakłe.

     Trafienie na grzybka nie dotkniętego syndromem posuchy sprawia, że na moment nadzieja wraca. W ciągu tygodnia z takich ładnych sztuk wpadły nam w łapy dwa borowiki usiatkowane i jeden muchomor czerwieniejący. Nie mam bladego pojęcia jak im się to udało.

      Do sukcesów mogę zaliczyć odkrycie nowego stanowiska borowika orawskiego. Szukałam go w kilku dobrze znanych miejscówkach i nie było, a tu w całkiem nowym miejscu wyrosły dwa. Co prawda obeschły i wyglądały rachitycznie, ale sztuka jest sztuka, więc mogę się pochwalić.:)

     Zaskoczeniem w suchym lesie był młodziutki pniarek, cały upstrzony gutacyjnymi kropelkami.

    Równie zaskakujące były włośniczki, które wyrosły na nadpalonym konarze leżącym w ognisku nad strumieniem. Te okazy znalazł Zibi; ja je tylko uwieczniłam.

     Deszczu nadal nie widać w najbliższej perspektywie, wiec pozostaje nasycanie oczu leśnymi widokami i zbieranie borówek, ktorych coraz więcej dojrzewa.