Wiele tego nie było, ale coś się nakosiło

    Po całym tygodniu leśno-grzybowo-pazerniaczego postu chciałoby się wpaść do lasu i brać koszami jego dary. Szczególnie, że dzień w dzień ludzie pokazują w necie ile nakosili. Na weekend pogoda się zrobiła mocno jesienna, a Krzysia dopadło przeziębienie z bólem gardła. W piątek po południu miał nawet podwyższoną temperaturę i nie wiadomo było jak to się dalej rozwinie. Na szczęście w niedzielę czuł się już na tyle dobrze, żeby pochodzić po lesie. Nie chcieliśmy się wybierać gdzieś dalej, na cały dzień, tylko na taki niezbyt długi spacerek. Znowu dałam Krzysiowi wybór lasu - Kornatka albo Bochnia. Pojechaliśmy w  okolice Bochni:)

     Zaraz na wstępie do lasu rzuciły się nam w oczy całe zastępy mleczjów chrząstek, które osiągnęły znaczne rozmiary i tkwiły w ściółce jak wielkie kielichy dla krasnoludów. Pomiędzy nimi rosły muchomory cytrynowe i pasujące kolorystycznie spleśniałe podgrzybki oprószone. Na te podgrzybki strasznie napalony był Pawełek, bo pamięta, że nakosił ich kiedyś w tym lesie mnóstwo. Widząc spleśniałki, poczuł się mocno zawiedziony i zaczął wybierać te, które jeszcze nie pokryły się białym nalotem. Ja tam za podgrzybkami innymi niż brunatne specjalnie nie przepadam, więc po sprawdzeniu kilku faszerowanych robalami, skutecznie je pomijałam. Ręce wsadziłam do kieszeni, bo zimno było i nie bardzo chciało mi się je wyjmować, żeby robić zdjęcia.

     Dopiero pniak porośnięty uroczymi galaretkami kolczastymi zmusił mnie do wystawienia paluchów na mroźne powietrze i uwiecznienia żelków.

     Widziałam, że idący w pewnej odległości ode mnie Pawełek co chwilę się schyla i wkłada coś do swojego koszyka. Nieco mnie to drażniło, bo ja nie widziałam nic nadającego się do spazerniaczenia. Nawet Krzyś ze swoim bolącym gardełkiem nie znajdował pozyskowych egzemplarzy. Zajrzałam do Pawełkowego koszyka i widząc w nim jedynie podgrzybki oprószone, uspokoiłam się i zaraz trafiłam na czubajki. Właściwie to ja trafiłam na jedną, a kolejne cztery wyhaczył Krzychu.:)

     Zaraz potem wpadło nam w łapki kilka podgrzybków brunatnych i stadko gąsówek fioletowawych. Krzysia natychmiast prawie przestało boleć gardło i ruszył intensywniej do boju. Efektem były trzy młodziutkie borowiki szlachetne, które rozstały się z podłożem zanim zdążyłam dobiec z aparatem.

      Wyszliśmy na leśną drogę, żeby przejść do następnych miejscówek bez przedzierania się przez zarośla. A przy drodze, na ściętym pniu czekał na nas mały, młody zółciak siarkowy. W październiku jeszcze nigdy nie znalazłam tak młodego egzemplarza tego gatunku; ten był pierwszy. Niestety, mocno poprzerastał liśćmi, fragmentami ściółki i roślinkami rosnącymi w pobliżu, więc po obkrojeniu niewiele z niego zostało.

     Przy drodze rosły również czernidłaki kołpakowate, ale ich wiek dyskwalifikował je jako jadalniaki. Za to kropelki, którymi płakały, wyglądały urokliwie.

    Przy leśnej drodze, standardem w polskich lasach są sterty drewna przygotowanego do wywiezienia z lasu. Przy jednej z nich zatrzymał się Pawełek, założył na nos okulary i zaczął przeprowadzać selekcję swojego zbioru. Wzburzyło go to okrutnie, bo co wyjął z koszyka, to zaraz oddawał do lasu. Większość z jego podgrzybków oprószonych trafiła od razu pod drzewa.

     Krzyś się przyglądał i swoim sokolim wzrokiem wyłapywał wszystkie robale, które tata przeoczył.;)

     A Michałek oddawał się jesiennej zadumie i wymyślaniu kolejnych projektów.

    Ja tymczasem buszowałam po okolicy i złapałam na kartę parę grzybków. Niewątpliwie najciekawszym znaleziskiem była malutka soplówka bukowa, która wyrosła na leżącej na ziemi zbutwiałej kłodzie. W tym lesie nigdy wcześniej nie spotkałam tego gatunku, więc to było najciekawsze znalezisko na tym spacerze.

W sąsiedztwie rosły sobie grzybówki.

Nie brakowało też maślanek wiązkowych

oraz purchawek.

    Zapachem doprowadził mnie do siebie aromatyczny grzybek - sromotnik smrodliwy. Obok leżało kilka wydłubanych ze ściółki owocników w stadium jaja. Najwyraźniej ktoś bardzo chciał, żeby były one małymi borowikami i wyłuskiwał je kolejno ze ściółki wciąż mając nadzieję, że ten kolejny okaże się upragnionym prawdziwkiem.

     Spośród muchomorów najliczniejsze były cytrynowe. Miejscami rosły w gromadach po kilkadziesiąt sztuk.

     Wypatrzyłam też przepiękne grupetto rulików nadrzewnych.

     Pawełek skończył segregację swoich grzybków i z prawie pełnego koszyka zostało mu tyle, ze dno było zakryte. Zniechęciło go to totalnie do dalszych poszukiwań. Michałek i Krzyś też już mieli serdecznie dość spaceru. Nie udało mi się ich namówić na przedłużenie pobytu w lesie. Pojechaliśmy więc do domu, chociaż ja jeszcze chętnie posznupiłabym za jakimiś grzybkami.

     Po powrocie i zapodaniu chłopakom obiadu miałam długie popołudnie na zajęcie się naszym skromnym pozyskiem. Stwierdziłam wtedy, ze w sumie to dobrze, ze nie ma tych grzybów więcej, bo na spokojnie mogę sobie z nimi zrobić, bez  pośpiechu, żeby zdążyć przed nocą.

     Rozłożyłam sobie cały zbiór na blacie i sukcesywnie rozparcelowałam grzybki - większe podgrzybki na suszarkę, mniejsze do marynaty, kawałeczek żółciaka do zamrożenia, trochę na sos i czubajki na kotlety.

    Kiedy sosik się gotował, a podgrzybki obgotowywały przed włożeniem do słoika, panierowałam czubajki i odpytywałam Krzycha z budowy komputera. Musi poprawić kartkówkę...

     A później można się już było objadać grzybowymi potrawami i resztę czasu poświęcić na domowe zabawy i przygotowanie do poniedziałkowych zmagań z codziennością.