Wreszcie koszyk pełny po brzegi!

      Mglisty i chmurzysty niedzielny poranek nie zachęcał do szybkiego opuszczania łóżka, więc pozwoliłam chłopakom na świąteczne kitwaszenie się w pościeli, a sama przygotowałam prowiant i resztę akcesoriów niezbędnych na grzybową wyprawę. 

     Byliśmy umówieni z naszymi grzybowymi przyjaciółmi, z którymi mieliśmy się spotkać po drodze i kontynuować jazdę za ich przewodem. Celem był nieznany nam las w okolicy Nowego Wiśnicza.

     W wyniku nieustających i wiecznie żywych remontów obwodnicy oraz doskonałego oznakowania zwężonych zjazdów i przejazdów, nadłożyliśmy sporo drogi. Ja, co prawda, pojechałabym na żywca, między remontowymi barierkami, ale Pawełek krzyczał, że wszystkie znaki są pozaklejane, przekreślone i na pewno tak nie wolno. Pomknęłam zatem prosto, zwłaszcza, że jakiś niecierpliwiec już mnie obtrąbił, kiedy zwolniłam do 50, jaką pokazywały znaki na remontowanym odcinku. Później, po konsultacjach okazało się, że moja koncepcja meandrowania między słupkami była jedynie słuszną, bo za prawie zamkniętym wyjazdem, był otwarty zjazd w interesującym nas kierunku. Ale cóż... Pomykaliśmy ładnych parę kilometrów, aby zawrócić i pojechać na miejsce spotkania. Zdążyliśmy minutę przed czasem. A teraz już do lasu!

     Wysypaliśmy się z samochodów i mocną ekipą - cztery + cztery - ruszyliśmy na podbój nowego dla mnie i mojej menażerii lasu. Tuż po wkroczeniu na leśny dukt przed oczami moimi pojawiła się parka dostojnych czernidłaków kołpakowatych, które stały na straży pozostałych skarbów leśnych, które na pewno na nas czekały!

 

     Czernidłaki kołpakowate, zwane po prostu kołpakami, są grzybkami jadalnymi, ale tylko dopóki są idealnie białe. Kiedy już zarodniki zaczynają dojrzewać i powodują zmianę koloru blaszek, kołpaki nie nadają się do pozysku. Nawet jeśli w lesie znajdziemy młode owocniki, często zdarza się, że po dotransportowaniu ich do domu, są za stare, by je skonsumować. My czernidłaków nie zbieramy, tylko podziwiamy.

     Taki piękne preludium do dalszych pozysków pobudziło nas do intensywnego przeszukiwania leśnej ściółki, jednak prócz pojedynczych podgrzybków złotawych (i to w nie najlepszej kondycji), nie mogliśmy nic więcej znaleźć.

      Kiepską passę odwróciło dopiero Pawełkowe odkrycie. Pawełek wysforował się naprzód, znalazł wielkiego szmaciaka i zadzwonił po pomoc do przyjaciela. Zajęta ratowaniem Krzycha ze sterty gałęzi, które go znienacka zaatakowały, odebrałam telefon i usłyszałam radosne okrzyki Pawełka, który wzywał na pomoc nosicieli koszyków. Popędziliśmy naprzód i nie wiedząc, czy to nie będzie przypadkiem ostatni grzyb dzisiejszego spaceru, urządziliśmy szmaciakowi sesję godną gwiazdy. Oprócz mnie wszyscy mają pamiątkowe fotki w towarzystwie dorodnego owocnika.

      Kiedy tylko zgasły ostatnie flesze aparatów, umieściłam szmaciaczka w koszyku i po dokładnym obejrzeniu wszystkich sosen w okolicy, ruszyliśmy dalej.

      Następnym znaleziskiem była czubajka czerwieniejaca, którą pozyskał Michałek, dzięki wspomaganiu ze strony cioci Agaty. Kiedy Michaś pozował do zdjęcia z otwartą paszczą, Krzyś gotów był rzucić się na niego z mieczem, aby ocalić kaniusię przed natychmiastowym pożarciem.

     Jak już Krzyś uratował czubajkę przed Michasiowymi zębcami, a ja uratowałam Michałka przed karzącą ręką Krzysia, wysłałam chłopaków drogą w wyznaczonym kierunku, a sama dałam nura w interesujący mnie fragment lasu. Natrafiłam tam na przepięknie rozwinięte owocniki murszaka rdzawego. Grzybek ten, choć nie nadaje się do konsumpcji, jest przepiękny i lubię go spotykać na moich leśnych ścieżkach.

     Było tam też sporo rozmaitych grzybków nadrzewnych, które wyglądały dzisiaj wyjątkowo świeżo. Podczas ostatnich moich wędrówek leśnych spotkane nadrzewniaki były podsuszone i niewiele życia się w nich tliło. A dzisiejsze tryskały witalnością.

     Dochodząc do drogi, którą przemieszczała się reszta towarzystwa, zostałam powalona na kolana widokiem następnego, wielkiego szmaciaka. Pawełek był w pobliżu, więc uwiecznił moje znalezisko wraz z moją skromną osobą.

     A dalej były już tylko podstarzałe żółciaki, które posłużyły wyłącznie jako obiekty do grzybo - fotografii i kolejne szmaciaki, którymi zaczęliśmy w szybkim tempie zapełniać koszyki.

     Krzychu okrążał sosny, które rozpoznaje bezbłędnie wśród innych drzew, Michaś z Robusiem prowadzili uczone dysputy, Karolinka udała się na zasłużony odpoczynek w objęciach Morfeusza, a my, dorośli cieszyliśmy się bardziej niż dzieci, kiedy naszym oczom ukazywały się kolejne, piękne owocniki szmaciaków. Nie wszystkie z nich załapały się na sesję zdjęciową, ale każdy znalazł swoje miejsce w koszykach.

     W tym pięknym i jakże grzybowym miejscu złapał nas pierwszy deszczyk, który nieśmiało wylał się z jakiejś małej chmurki. Kaptury wystarczyły, ale ponieważ zaczynało się robić coraz ciemniej, skierowaliśmy kroki w stronę leśnego parkingu, na którym zostawiliśmy samochody.

     Dzisiaj, po raz pierwszy w tym roku, zapełniłam koszyk aż po sam pałąk rączki. Ach! Jakiż to piękny widok!

      Wracaliśmy do domku w strugach ulewnego deszczu, wycieraczki pracowały na pełnych obrotach. Oby nad wszystkimi moimi lasami popadało tak samo... 

     Po długotrwałej obróbce najedliśmy się przepyszną grzybową kolacją - szmaciaczkami duszonymi ze śmietaną i panierowanymi czubajkami na deser, który zalatywał niestety malizną.