Zima w Puszczy Niepołomickiej

     Jazdy na sankach nigdy dość! Chłopcy z entuzjazmem przyjęli propozycję wyjazdu saneczkowego do Puszczy Niepołomickiej. Szybki telefon do znajomych - będzie nas więcej! Michaś z Krzychem po raz kolejny zaczęli skakać, dowiedziawszy się, że na spacerze będzie z nami Robuś.

     Perspektywa przyjemności na świeżym powietrzu przyspieszyła poranne czynności obowiązkowe (szczególnie mycie zębów, którego skrócenie nie wymaga od dzieci specjalnych wyrzeczeń) i wyruszyliśmy. Wybraliśmy miejsce z płaskimi drogami, nadającymi się do jazdy na sankach, leżące niedaleko Rezerwatu Lipówka, o który w efekcie spacerowych dokonań, udało nam się otrzeć. Ostatni raz w tym punkcie puszczy byliśmy 6 stycznia 2015 roku - tak powiedział Pawełkowy dżips.

     Droga, sami przyznacie, wyglądała zachęcająco. Dzieciaki wpakowały się ochoczo na sanki, a rodzice dobrowolnie stanęli w zaprzęgach. Słoneczko świeciło, mróz nieźle szczypał po nosach. Zapowiedzieliśmy chłopcom, że nie będą cały czas siedzieć na sankach, żeby nie zmarznąć. Strzelili lekkim fochem, ale już po chwili gnali przed siebie samodzielnie ciągnąc sanki.

     I pewnie pokonaliby tak spory odcinek drogi, gdyby nie rowy kuszące stromymi brzegami, po których można zjeżdżać. Można powiedzieć - taki mały rów, a tyle radości.:) Zjechanie do niego kończyło się najczęściej rozstaniem kierującego pojazdem z wehikułem, który trzeba było wytaskać z powrotem na drogę.

       A to nie było wcale takie proste... Zwłaszcza jak w rękach TRZEBA było KONIECZNIE dzierżyć karabin, albo droga okazywała się zbyt gładka, żeby na niej stać, ewentualnie kolega wpadł na doskonały pomysł, żeby przy użyciu sanek poćwiczyć przeciąganie liny. Dodatkowym utrudnieniem były kolczaste gałązki, które wykorzystywały każdą okazję, aby zaatakować. Najtrudniejszą przeprawę z nimi miał Krzyś, któremu chciały ukraść czapkę! I jak się tu bronić przed takim przeciwnikiem, kiedy wszystkie ręce zajęte? Najłatwiej było mamę na ratunek wołać...

     Słoneczko wzbiło się na wyżyny swojej działalności i nie tylko pięknie oświetliło ośnieżony świat, ale i temperaturę nieco podniosło. W takich okolicznościach przyrody chłopcy podróżowali trochę na sankach, trochę na własnych nogach, tarzali się po śniegu i co jakiś czas szaleli po rowach.

     Z naszej, biegnącej dotychczas prosto, drogi, skręciliśmy w lewo, a po przejściu półkilometrowego odcinka, na którym odbył się popas z ciasteczkami i gorącą herbatą, ponownie w lewo. Tym sposobem znaleźliśmy się "na kierunku powrotnym", ale w pewnej odległości od samochodów. Za to blisko Lipówki.

     Kiedy byliśmy tu ostatnio, z drzew sypały się kolorowe liście, a w ściółce można było znaleźć smaczne czubajki. Teraz Lipówka drzemie pod cieniutką warstwą śniegu. W takim uśpieniu i bezwietrznej ciszy też jest pięknie - zostawiłam towarzystwo na drodze, a sama poszłam połazić między starymi, powalonymi wiekiem drzewami.

      Nie było szans na dłuższe pospacerowanie w tym miejscu, bo dzieciarnia już nieco zmordowana i łaknąca obiadu była, co przekładało się oczywiście na wzrost poziomu marudzenia.

     Aby dotrzeć do samochodów, trzeba było przejść przez las, aby wydostać się na drogę, którą wyruszyliśmy na spacer. Między drzewami nie dało się ciągnąć sanek z pasażerami, więc dzieciaki musiały przemieszczać się na własnych odnóżach. Po drodze trzeba było jeszcze bardzo dokładnie obadać dzicze ślady (a może bardziej pobawić się w dzika;)).

     Kiedy dotarliśmy do parkingu, chłopcy dziwnym sposobem odzyskali siły,których im już od pewnego czasu brakowało i jeszcze przez kwadrans ganiali wokół samochodów, wytracając resztki energii. To był kolejny, udany puszczański spacer. :)