Harce w Parku Krajobrazowym

     Zanim zabraliśmy się za koszenie jadalnych grzybków na Pustyni Błędowskiej, zatrzymaliśmy się w lesie koło miejscowości Hutki. Nie był to przypadek, bowiem lasy te znane są z występowania grzybów, których szukaliśmy - pierwszych maślaków i koźlarzy. Las położony jest na piaszczystym podłożu, rosną w nim głównie sosny, brzozy i modrzewie. Michaś i Krzyś, kiedy tylko zobaczyli prostą, płaską drogę, rozpoczęli dzikie harce leśne, które najwyraźniej wystraszyły skutecznie grzybki, które mieliśmy tu znaleźć.

     Urokliwa leśna droga doprowadziła nas do tablicy informującej, że znajdujemy się na terenie Parku Krajobrazowego leżącego na szlaku Orlich Gniazd. Michaś z Krzychem biegali, Pawełek kontemplował piękno lasu i śpiew ptaków, a ja starałam sie wypatrzeć jakiekolwiek ślady grzybowego życia.

     Teren był naprawdę śliczny - stary sosnowy las przechodzący miejscami w młodniki, szerokie, piaszczyste dróżki, przy których powinny rosnąć stada maślaków... I ani jednego grzybka. 

    Mój trud ślipienia po podłożu został nagrodzony kępą wyrośniętych już i nieźle podsuszonych maślanek wiązkowych. Niewiele, jak na przejście blisko dwóch kilometrów.

     Opuściliśmy stary las i zanurzyliśmy się w sosnowym młodniku. Powietrze przesycone było eterycznym zapachem igliwia i można było oddychać pełną piersią, co po krakowskim powietrzu jest nie lada atrakcją. Chociażby dla  tego właśnie, czystego powietrza, warto było szwendać się między równo posadzonymi iglakami.

     Michaś z Krzychem wesoło się przekomarzali, wymyślając coraz to nowe rymowanki. Tak byli tym zajęci, że można było odnieść wrażenie, że w ogóle nie zwracają uwagi na otoczenie. Ja tymczasem patrzyłam na sosnowe pędy, które powinny już wystrzelić, a tymczasem prawie nie było ich widać - siedziały przysuszone na szczytach gałęzi. Było bardzo sucho; nic dziwnego, że grzybków nie było.

     Chłopcy poszli przodem, a my z Pawełkiem zostaliśmy nieco z tyłu, żebu móc posłuchać trochę przyrody zamiast wdziecznych głosików naszych dzieci.:)

     Weszliśmy ponownie w wysoki las. Tutaj wzbudził się Krzyś pazerniak, któremu udało się wytropić kilka maleńkich szyszkówek gorzkawych (albo tępozwierkowych). Pawełek spojrzał na mapę i stwierdził, że niedaleko jest na niej zaznaczona rzeka. Po kilkusekundowej naradzie stwierdziliśmy, że warto tam iść, bo na brzegach powinno być więcej wilgoci niż w lesie.

     Jak postanowiliśmy, tak uczyniliśmy - skierowaliśmy kroki w stronę, gdzie miała płynąć woda. Tuż po zmianie kierunku marszruty natrafiliśmy na przepiękne okazy śluzowca - samotka zmiennego. Przy jednym z nich widać było, że śluzowiec przemieścił się, zostawiając za sobą ślad. Pokazując to chłopcom, otworzyłam kuferek z nieprzeliczonymi pytaniami. Zaczęło się od tego, ze Michaś stwierdził i równocześnie zapytał:" No to, skoro mogą się poruszać, to nie są roślinami, tylko zwierzętami. To czemu w takim razie nie widzą i nie słyszą?" I jak tu wyjaśnić siedmiolatkowi zawiłości systematyki, skoro najtęższe naukowe głowy nie mogą sobie z tym poradzić?

     Odpowiedziałam, że śluzowce nie są ani roślinami, ani zwierzętami. "To co? Są grzybami, tak? To czemu inne grzyby się nie ruszają? Czemu nie uciekają, jak je zrywamy" - zapytał Michaś. Zgodnie z prawdą odpowiedziałam, że śluzowce nie są również grzybami... No i się wkopałam - Michaś mi przypomniał: "A mówiłaś mamo, że są trzy królestwa - rośliny, zwierzęta i grzyby. To co z tymi śluzowcami???" Tak... Mnie w szkole uczyli jeszcze, że grzyby to rośliny, a śluzowce, to grzyby, więc również rośliny... Ale od tych zamierzchłych czasów, kiedy ja chodziłam do szkoły, wiele się w systematyce pozmieniało. Opowiedziałam więc mojemu dociekliwemu dziecku, że śluzowce mają cechy zarówno zwierząt, roślin jak i grzybów i być może niedługo naukowcy uznają, że są zupełnie odrębnym królestwem. Musiałam jeszcze parę tych cech wymienić i na szczęście udało mi się zaspokoić dociekliwość Michasia. 

     Krzyś nie był specjalnie zainteresowany naukowym wywodem - wystarczyła mu informacja, że śluzowców nie pozyskujemy, rozmazianie palcem jednego samotka, co potwierdziło, że jest miękki i przeliczenie znalezionych osobników (oczywiście najwięcej znalazł Krzyś:)).

     Ale wróćmy na trasę naszej wędrówki. Dotarliśmy do miejsca, gdzie według mapy powinna toczyć nurt rzeka. Okazało się, ze pozostało po niej jedynie koryto. Ani śladu wody, ale wilgoci nieco więcej niż w głębi lasu. Tam właśnie stanęła nam na drodze piestrzenica kasztanowata.

    Następną atrakcją "w rzece" była pokrzywiona okrutnie brzoza, która posłużyła za leśną huśtawkę.

     Kiedy chłopcy huśtali się na drzewie, Pawełek poleżał sobie na dnie rzeki.:)

    Zakończyliśmy krótki postój i ruszyliśmy dalej. Korytem wyschniętej rzeki przeszliśmy około kilometra, a następnie ponownie weszliśmy w las. Ponieważ drogi były piaszczyste, chłopcy obsypywali się piaskiem, naładowali go do kieszeni i kapturów, a później zaczęli ćwiczyć zapasy na ziemi.

     Szkieletor Michaś jest tak sprytny, że z każdej sytuacji potrafił się wywinąć i wylądować na Krzysiu, który, choć młodszy, ma przewagę wagową nad bratem. Na szczęście wszystko odbywało się ze śmiechem i na żarty - zakończyłam tę zabawę zanim bójka rozgorzała na poważnie (zazwyczaj taka jest kolej rzeczy:)).

    Po przebyciu następnej drogi (równie pięknej,jak wszystkie wcześniejsze) natrafiliśmy na paśnik i lizawkę.

    Michaś z Krzychem natychmiast skorzystali ze "zwierzątkowej stołówki". Kiedy tak patrzyłam jak liżą sól, z której wcześniej korzystały leśne stwory, nie po raz pierwszy pomyślałam, że niewiele się różnią od zwierzątek zamieszkujących lasy i pola.

    A na końcu naszej wędrówki, niedaleko od zaparkowanego samochodu, pożegnały nas pierwszy raz w tym roku widziane "niepamiętki".