Smardzowa łączka wszechczasów

    Drugi dzień smardzowej majówki. Rano prawie nie padało; tylko pojedyncze małe kropelki wyciekały z ciemnych chmur. Szykowało nam się przyjemniejsze poszukiwanie grzybów niż w dniu pierwszym, kiedy opady były znacznie mocniejsze. Po śniadaniu zapakowaliśmy się wraz z ciocią Izą do samochodu i pojechaliśmy na miejscówkę, którą udało nam się odkryć w ubiegłym roku. To tam właśnie mieliśmy rok temu bardzo zadowalające zbiory, więc i teraz liczyliśmy na niezły pozysk.

    Dojazd do miejsca parkingowego okazał się mocno terenowy, bo błotnisto - gliniasta droga rozmiękła po deszczu i stała się grząska i śliska. Dojazd był ułatwiony tym, że najtrudniejszy odcinek schodził delikatnie w dół, więc samochód po prostu ześlizgnął się po podłożu. Miałam jednak przed oczami wizję jazdy powrotnej, czyli nie z górki, a wręcz odwrotnie. Nie przejmowałam się jednak długo perspektywą niepewnego powrotu skoro właśnie dotarliśmy do smardzowiska i można było rozpocząć poszukiwania. 

     

     Pierwszego smardza, wzorem dnia poprzedniego, dorwał Krzyś. A tuż za pierwszym, drugiego. I to by było na tyle na początek zbiorów. Szybko okazało się, ze dotarcie do miejsc po drugiej stronie potoku jest niewykonalne, bo mamy za niskie gumowce. A po tej naszej było niewiele - znajdowaliśmy pojedyncze maluszki, których zal było brać do koszyków na starcie ich smardzowego żywota. Stwierdziliśmy, że najwidoczniej w tych miejscach grzybki dopiero zaczynają się pokazywać i  trzeba będzie przyjechać po nie najwcześniej za dwa - trzy tygodnie. Ale oczywiście nie rezygnowaliśmy z dalszych poszukiwań, bo dalej przy strumieniu wyznaczajacym trasę naszych poszukiwań znajdują się większe polanki, do których na pewno dociera więcej ciepełka niż do miejsc, od których zaczynaliśmy poszukiwania.

     Szłam z Michałkiem i Krzysiem, którzy zaczęli pałaszowac kanapki zabrane na wyjście, kiedy zorientowałam się, że Pawełek pognał gdzieś naprzód, Iza została na tyłach, a my zagalopowaliśmy się wzdłuż odnogi strumienia w zupełnie niewłaściwym kierunku. Trzeba było zawrócić. Żeby nie przedzierać się ponownie nad brzegiem strumienia, wydostaliśmy się na szutrową drogę. Chłopcy szli drogą, a ja metr od niej, po trawie. I wtedy zobaczyłam pierwsze smardze tuż przed swoimi nogami. Kiedy schyliłam się, żeby zrobić im zdjęcie, w oczy rzuciły mi się kolejne grzybki, które gromadnie zasiedliły leśną łączkę. Były wszędzie - duże, wyrośnięte, a jeszcze młodziutkie, jasne. Pierwszy raz w życiu na Orawie widziałam aż takie smardzowe zgromadzenie - ponad setka owocników na niewielkiej przestrzeni stała i czekała na nas. Ten widok byłby spełnieniem marzeń każdego grzybiarza.

     Chłopcy, widząc, że nie przemieszczam się dalej, zauważyli wreszcie grzybki i rzucili się w kierunku łąki. W tej samej chwili, z przeciwnej strony, wyłoniła się Iza i widząc, co się dzieje dołączyła do moich okrzyków mających na ceu powstrzymanie Michałka i Krzysia przed natychmiastowym pozyskiem. Obydwie prosiłyśmy, żeby się chwileczkę powstrzymali i pozwolili robić zdjęcia. Nie było to łatwe zadanie, bo jakże powstrzymać małych grzybiarzy przed pozyskaniem takiego wspaniałego łupu.

     Fotki robiłam prawie w biegu i równocześnie wyplątywałam z trawy owocniki, którym nie udało się pokonać roślinnej bariery i tkwiły uwięzione pod źdźbłami traw stanowiąc najłatwiejszy łup dla butów biegających chłopaków. Trzeba je było jak najszybciej uchronić przed śmiercią pod podeszwami gumowców.

     W końcu skończyłyśmy z Izą focenie i wtedy nastąpiło totalne ogołocenie łąki ze smardzów. Koszyk się zapełniał i zyskiwał na wadze - smardze, nie dość, że były gigantycznych rozmiarów, to jeszcze nasiąkły wodą i ważyły niemało.

     Zobaczcie jak pięknie rosły na łączce, na której w ubiegłym roku nie było ani jednego grzybka. I nie wiem, czy jeszcze kiedykolwiek taki cudny widok uda mi się w realu zobaczyć.

    Wyzbieraliśmy smardze z łąkowego stanowiska, więc trzeba było iść dalej. Pawełka nadal z nami nie było i nie odpowiadał na wołania. Żeby iść dalej wzdłuż strumienia tym razem trzeba go już było przekroczyć. Potok menadruje dolinką i takich "przekroczeń" mieliśmy przed sobą bez liku. W ubiegłym roku woda sięgała tam do kostek, ale teraz stanowiła prawdziwe wyzwanie. Przeniosłam Michałka i Krzysia. Do butów wlało mi się po kropelce i było w nich jeszcze sucho.  Wkrótce spotkaliśmy się z Pawełkiem, który przeprawił się w jednym miejscu i szedł drugą stroną potoku w naszą stronę. Był zszokowany zawartością naszych koszyków oraz determinacją w podążaniu do przodu.

     Teraz szliśmy już razem, więc przechodzenie przez strumień w kolejnych jego zakrętach odbywało się według ustalonego planu - Iza niosła koszyki, Pawełek Michałka, a ja Krzysia.

    Po kilkunastu przeprawach było mi już zupełnie obojętne jak idę przez wodę i ile wlewa mi się do gumowców, bo i tak mi w nich chlupotało i przelewało się górą.

     Opłaciło się dalej iść. Oprócz pojedynczych sztuk znajdowanych od czasu do czasu, trafiliśmy na konkretne zgromadzenie dużych, dorosłych już owocników. Zbieraliśmy je w deszczu, który przypomniał sobie, że miał przecież padać. Mokliśmy zatem od góry i od dołu.

     Koszyk się dopełnił. Szczęścia pazerniaczego nie zmącił padający coraz mocniej deszcz.

    Szliśmy ścieżkami, którymi przed nami podążały wilki. ich tropy odcisnęły się wyraźnie w gliniastym podłożu. Dzieciaki pilnowały się, żeby nie zostać gdzieś z tyłu, bo chociaż wiedzą, że wilk ucieknie, a nie zaatakuje, to jednak bezpieczniej jest w towarzystwie dorosłych.

     Wracaliśmy w strugach ulewnego deszczu. Po raz drugi w czasie tego wyjazdu przemokliśmy łącznie z majtkami.

     Samochód poradziła sobie całkiem przyzwoicie na błotnistej drodze i szczęśliwie dotarliśmy na kwaterę, gdzie można było zdjąć z siebie przemoknięte ubrania i zacząć je suszyć, żeby następnego dnia było w czym iść do lasu.:)