Na zboczach Babiej

     Nadszedł kolejny upalny dzień. Konie, wypuszczone na pastwisko o czwartej, już przed siódmą stały przy bramce i prosiły, żeby je wpuścić do boksów, gdzie jest cień i nie ma dokuczliwych owadów. Konie zostały zabezpieczone, a ja zadałam Michałkowi i Krzysiowi trudne pytanie - do którego lasu chcą iść na spacer. Zgodnie stwierdzili, że najlepiej będzie pod Babią, bo tam jest wysoki, dający chłód las i strumyk, w którym można się pociaptać, a w dodatku powinny już być dojrzałe poziomki w ilościach znacznych. Krzyś jeszcze dodał, że na pewno narosło tam więcej grzybów niż w innych lasach i zaczął sobie przypominać jakie to piękne grzybasy trafiały w jego pazerniacze łapki w tamtym lesie - Mamo, pamiętasz jakiego prawdziwka znalazłem wielkiego, którego Michał nie zauważył? A pamiętasz jak cały koszyk poćków nazbierałem? Jakże bym mogła zapomnieć.;) Oczywiście, że pamiętałam o grzybowych sukcesach mojego Krzysia, który najwyraźniej liczył na powtórkę z wielkich zbiorów. 

     Przeszliśmy spory kawałek zaplanowanej trasy, chłopcy podjedli dojrzałych poziomek i prawie dojrzałych borówek, pobawili się nad strumykiem, a po koszyku hulał wiatr; przez blisko godzinę nie widzieliśmy ani jednego grzybka, nie tylko jadalnego, ale żadnego. Normalnie replay z 2015 roku, kiedy przestałam na leśne spacery zabierać koszyk, bo susza do cna wypaliła grzybnię.

     Nie dziwcie się więc, że bardzo nas ucieszył widok pierwszego napotkanego grzybka - młodziutkiego murszaka rdzawego. Owocnik był mięciutki, delikatny i zamszowy w dotyku. Obejrzeliśmy go dokładnie, bo chłopcy chyba jeszcze nie widzieli takiego młodego przedstawiciela tego gatunku.

     Dalej było coraz lepiej. Trochę mnie to zdziwiło, bo spodziewałam się grzybów na najniżej położonych miejscówkach, nad strumieniem, gdzie było więcej wilgoci. Tymczasem one wyrosły nieco wyżej, w miejscach bardzo przesuszonych. Trafiliśmy na kilka muchomorów twardawych. Można je jeść, ale akurat ten gatunek wg mnie nie należy do najsmaczniejszych, więc napotkane przez nas muchomorki twardawe zawsze pozostają w lesie.

    Idąc ciągle w górę napotkaliśmy pojedyncze borowiki ceglastopore. W tych samych miejscach rosły nieraz gromadkami po kilka, a nawet kilkanaście owocników obok siebie. Tym razem cieszyliśmy się nawet z pojedynczych.

     Kilka poćców zostało tak obgryzionych przez leśne stworzonka, że wierzchnia warstwa kapeluszy przestała istnieć i powstały fantastyczne grzybowe rzeźby.

     Ceglasie objedzone zewnętrznie były w środku zupełnie zdrowe, więc zabraliśmy je do koszyka. Kiedy rośnie dużo grzybów, takie ogryzki zostawiamy w lesie bez sprawdzania co w ich wnętrzach piszczy, ale jak jest taka posucha jak obecnie, trzeba brać wszystko, czego nie dopadły robale.

Oprócz borowików ceglastoporych, w babiogórskim lesie wyrosły jeszcze pojedyncze gołąbki,

jeden jedyny podgrzybek brunatny

oraz śluzowce - ruliki nadrzewne

i zlepniczek walcowaty.

     Trafiliśmy też na wspaniałą miejscówkę storczyków - gnieźników leśnych. Kilkadziesiąt kwiatów tej rzadko spotykanej rośliny wyrosło wśród liści lepiężników. Na razie są w pączkach, ale będziemy je obserwować podczas kolejnych spacerów, więc z pewnością zobaczymy je w całej krasie, kiedy zakwitną.