Polak Węgier dwa bratanki

     Mobilizowaliście Pawełka do pisania drugiej części relacji z węgierskiej eskapady, to macie teraz za  swoje - się postarał i napisał.  Siadajcie więc wygodnie i czytajcie! :)


  Rankiem, nawiązując do słów Dorotki ze „słowa wstępnego” przed pierwszą częścią opowieści, nie mogłem wstać „jako człowiek wolny”. Z uwagi na pełne obłożenie hotelu naszymi rodakami i niewielką jadalnię, śniadanie zaordynowano w dwóch turach. Poszliśmy z Pawłem na pierwszy ogień. Innymi słowy „korytko” podano nam o 6.30. Miało to również dobre strony, bo z pełnym brzuszkiem można było się jeszcze  wyciągnąć w łóżeczku. Ponaciągałem wszystkie kości i po spakowaniu bagaży zdaliśmy pokój.

    
    Autobusy już czekały na nas przed hotelem. Miały one podwójną rolę: dowieźć nas na miejsce uroczystości  i stanowić przechowalnię bagażu. Przecież głupio by wyglądało gdybyśmy na Marszu Pokoju ganiali z walizkami. Wyobraźcie sobie tylko: takie walizki na kółeczkach i „PUK PUK PUK” na płytkach chodnikowych.

 Kilkanaście minut jazdy i można było wysiadać na „Josef Bem ter” (Placu Józefa Bema).

    Na razie królowały polskie flagi. Te węgierskie też były głównie w rękach Polaków. Luźna, przyjazna atmosfera wesołego lecz podniosłego święta. Aby było raźniej trzymaliśmy się naszej sześcioosobowej grupy. Porozmawialiśmy z nieznajomymi, całkiem po polsku – stąd sądzę, że to byli „nasi”. Udzieliliśmy wywiadów – odnalazłem się nawet już na YOU TUBE. Z czasem czerwień i biel sztandarów zaczęła się zielenić. Przybywały kolejne grupy Węgrów i zaczęły się uroczystości. 

    Centralne miejsce – pomnik naszego Rodaka. Daleko od Ojczyzny a czułem się jak w domu. Paweł macha flagami, robię mu sesję i nagle wychodzi mi na strzał ona – Pani Redaktor z dworca Keleti. Zdecydowanym ruchem przełączam aparat na „ogień ciągły” i wywalam w nią długą serię. Ładny uśmiech i zniknęła mi w tłumie…. Szkoda.

    Rozlegają się dźwięki węgierskiego hymnu. Milkną rozmowy, stajemy na baczność aby w skupieniu wysłuchać melodii. Zaczyna się Mazurek Dąbrowskiego. Dalej postawa zasadnicza, ale tym razem już śpiewamy. Jakby słowa są bardziej zrozumiałe.

Uroczystości są oficjalnie rozpoczęte. Słuchamy przemówienia Pana Tomasza Sakiewicza i innych mówców. Zajęcie ma Pani Tłumacz. Nie opisuję treści – wszystko jest już na You Tube – bardziej chcę oddać Wam atmosferę święta niż szczegółowy jego przebieg.

   Chwilami kropi deszczyk. Jest zdecydowanie zimniej niż wczoraj. Ceremonia pod pomnikiem Bema dobiega końca. Teraz zauważam, że jest nas całkiem spory tłum. Zaraz zacznie się Marsz Pokoju. Wolno, bardzo wolno opuszczamy plac i ruszamy w kierunku mostu Małgorzaty. 

    Nie da się ukryć, że teraz króluje już czerwień, biel i zieleń. Polacy są w mniejszości. Nie czuję się jednak gorszy od Madziarów czy wyalienowany. Machają do nas rękami, uśmiechają się. Nie mogę napisać inaczej: po prostu Bracia Węgrzy! Wchodzimy na most. Teraz tłum jest już „niezmierzony”. Celem marszu jest plac przed parlamentem. Tam będą centralne uroczystości. 

   Za mostem tłum się rozdziela. Większość idzie prosto (na około)a mniejsza stróżka demonstrantów skręca w lewo – prosto pod parlament. Skręcamy i, wybaczcie dygresję: obserwuję bardzo ciekawy układ torowy tramwajów. Końcówka, kozioł oporowy i z jednego toru wjazd na most. Teraz już wiem dlaczego „willamos ket” czyli tramwaj dwójka ma wagony dwukierunkowe – nie ma pętli. Tą „dwójkę” to sobie oczywiście zaobserwowałem wczoraj bo teraz nie jeździ – tłumy!

Idąc na skróty zaoszczędziliśmy trochę czasu. Jest okazja na „integrację”. Stajemy sobie przed „ichną” karetką. 

   Panie ustawiają się w kolejce do toalet, a my obserwujemy z uśmiechem mijanych węgierskich demonstrantów. „Cikujemy Polacy”, „Lengyel  koszonom” – no normalnie łapy bolą od ściskania, machania, pozdrawiania i obściskiwania. Czy ja jestem za granicą? Chyba nie, bo jako mieszkaniec Galicji, to wszyscy jesteśmy poddanymi tego samego „cysorza”. 

   Przed Parlamentem Paweł znowu zarządził sesję zdjęciową. Machał flagą węgierską i polską, a w tle była bryła rządowego budynku. Troszkę wyglądał jak gościu, który na Rynku Krakowskim, przy pomocy dwóch kijów i sznurka puszcza takie ogromne bańki mydlane.  

   Teraz, chcąc zilustrować jego wyczyny, mam zagadkę, którą fotę dać. Tą na której biel i czerwień góruje nad kopułą Parlamentu czy tą, na której jednak jesteśmy troszkę niżej niż flaga przyjaciół? Jednak jesteśmy na ziemi węgierskiej i nie możemy urazić braci…

   Na ogromnej scenie pod Parlamentem rozpoczęły się występy. Staliśmy z boku i nic nie było widać. Muza za to „szła” doskonale. Nagłośnienie było perfekcyjne. Żadnego pogłosu lub skrzeczenia jak, nie przymierzając, na jakimś dworcu kolejowym. 

    Koniec grania. Przez głośniki usłyszałem węgierską mowę. Mówił chyba aktor, bo dykcja, intonacja, tembr głosu, zawieszenie w pół zdania, wskazywały na fachowca.  Nie wiem o czym mówił, ale duch bojowy wskoczył mi na poziom „pokaż mi wroga a go rozgniotę gołymi rękami”. Ktoś z naszej szóstki poddał propozycję abyśmy przebili się na wprost sceny.

   „Bocsanat”, „bocsanat”, „bocsanat”, przepraszam i przepraszam i utknęliśmy w gęstym tłumie. Łukasz i ja zostaliśmy, a pozostała czwórka „pomknęła w siną dal”.

   Na niewidoczną dla nas scenę wszedł Premier Viktor Orban. W kilku pierwszych słowach usłyszałem „Lengyel”. Też przyjemnie mówił. Uśmiechałem się, ale klaskać jest trudno jak w obu rękach ma się flagi. (Nie wspominałem, ale na Placu Józefa Bema kupiłem sobie węgierską – polską miałem od organizatorów) Teraz już wiem o czym Premier mówił, czytałem tłumaczenie. Na początku wystąpienia pozdrowił Polaków przybyłych do Budapesztu. Bardzo, bardzo miłe. „Polska i Węgry są jak dwa tysiącletnie dęby, mają dwa pnie, ale splątane korzenie. Silna polska pomoże Węgrom, silne Węgry pomogą Polsce.”

W treści mowy Pan Orban zahaczył również o temat swojego rodaka – „Bogatego Grześka”. Oj, bardzo go nasi bratankowie nie lubią!

    „Na mieście” widziałem dużo bilbordów z jego podobizną. Wszak ósmego kwietnia na Węgrzech są wybory. Uśmiechnięty „Bogaty Grześ”, spekulant giełdowy,  miał na plakatach po dwóch pomocników z obu stron. Każdy z nich trzymał w rękach duże nożyce do cięcia drutu. Chyba z Castoramy z promocji, bo widoczne w tle ogrodzenie nie zostało nimi rozcięte tylko wymazane w jakimś „Fotoszopie”. Pod nimi, w czerwonym prostokącie, hasełko „egyutt bontanak le a hatarzarat”. To znaczy mniej więcej, że razem przełamią impas, albo jakoś tak. Automatyczny tłumacz nie jest doskonały...

    Dla mnie osobiście brakowało nad tym wszystkim gołębicy, bijącej od niej łuny światła oraz ze dwóch aniołów z trąbami -  a zagrzewający do boju lub do przecinania drutów napis nie powinien być w prostokącie tylko na pięknej szarfie. I byłby to piękny plakat o jakich wielu opowiadał Jarosław Hasek w „Przygodach Dzielnego Wojaka Szwejka”.

    Odszedłem od tematu… Dlaczego sądzę, że Grześka nie lubią? Jak wspomniałem wcześniej, wiele plakatów z nim widziałem, ale tylko jeden cały. On wisiał tak na wysokości drugiego piętra – i to za płotem. Na wszystkich wiszących niżej, Węgrzy wyładowali swoją złość. Chyba pamiętają „gości” sprzed dwóch lat.

Gadu – gadu, a tymczasem wiec się skończył. Trzeba dotrzeć do naszej „przechowalni bagażu”. Dzięki  mapce od organizatorów wiemy gdzie stoi. No to „drzemy” pod most Małgorzaty. „Drzemy”, to trochę na wyrost powiedziane. Co chwilę obściskujemy się z jakimiś wąsatymi Węgrami no i oczywiście z Węgierkami, co jest o wiele przyjemniejsze.  

Nagle drogę zastępuje nam Pani z naszą flagą i plakietką „organizator”. Informuje, że autobusy są „w drugą stronę”. Cóż, zmiany się zdarzają, ale że ktoś nad tym zapanował i poinformował o tym, to już pełen szacun! Dzięki tej Pani nie mieliśmy okazji usłyszeć cytatu z filmu „Miś”: „Nie mamy pańskiego płaszcza i co pan nam zrobi?” 

    Kierunek marszu mamy teraz słuszny, ale trzeba, wśród setek sztuk, znaleźć własny autobus. Łukasz pamiętał numer rejestracyjny i jakoś się udało. Nasze wozidło stało na samym początku dłuuuugiego sznura autobusów.

Zwaliliśmy się na siedzenia i czekamy na resztę pasażerów. 

    Po niedługim czasie są prawie wszyscy. Nasz opiekun – węgierski wolontariusz – czyta listę obecności. Brakuje dwójki osób. Czekamy. Po chwili są i wchodzą do autobusu. Wdrapują się z trudem po schodkach. Są „po przejściach”. Pytamy co się stało. Opowiadają: „poszliśmy do pubu na siusiu. Odezwaliśmy się przyjaźnie po polsku i zaraz otoczyli nas Węgrzy. Wysikać się pozwolili ale wyjść już nie. Posadzili nas przy stole i ostro polewając cementowali przyjaźń polsko – węgierską. Uciec się nie dało – Węgrów było więcej”.  Przygoda skończyła się szczęśliwie.

Mamy komplet na pokładzie i ruszamy na Keleti. Bagaże zabrane z luków autobusu i idziemy na peron. Nasz „eszelon” już stoi.

    Kurcze, znów musimy przejść wzdłuż całego składu – teraz jesteśmy na jego początku a torby z prezentami wrzynają się w ramiona. Gdy wysiadaliśmy wczoraj z wagonu, powiedziano nam, że wracamy na te same łóżeczka i żeby dokładnie zapamiętać gdzie one są bo pościeli nie zmienią. Wchodzę do przedziału i czuję się troszkę jak Królewna Śnieżka w bajce o siedmiu krasnoludkach… Ktoś nam posprzątał, ktoś ułożył gazety na półkach i ktoś ładnie pościelił mi łóżeczko. Znowu użyję słowa: Szok! Duże podziękowania dla pracowników Warsu!

   Okazuje się, że pociąg wyjedzie godzinę później niż w planie. No bardzo fajnie! Jest dodatkowy czas na dworcowe zakupy. Koleżeństwo pognało kupić jedzenie w KFC albo innym Mac Donaldzie, a ja sobie zostałem w przedziale. Wywiesiłem za okno flagi węgierską i polską a sam zawisłem między nimi kontemplując „Ten Boży Świat”. Na sąsiednim peronie stał inny pociąg gotowy do drogi. Jakaś para czule się żegnała. I tak mi się skojarzyły te zwisające za oknem flagi, ta para, ta przyjaźń polsko – węgierska i pomyślałem „Polska jest kobietą”.

   Z tego miłego zamyślenia wyrwał mnie wracający Paweł. „Byłeś na początku peronu”? „Nie” – odpowiadam. „To idź tam zaraz bo Węgrzy rozstawili stoisko i polewają. Palinkę albo wino – jak kto woli”.

    Pognałem. Kierując się odgłosem bojowych (ale przyjaznych) okrzyków naszych Rodaków trafiłem bezbłędnie i ustawiłem się w kolejce. Już po chwili ciepełko rozlewało się po wnętrznościach Pawełka. Wzniosłem kilka bojowych okrzyków typu: Rija! Rija! Hungarija! i wróciłem do przedziału.

Czas nieubłaganie płynął i wyruszyliśmy w drogę powrotną. Rano trzeba było iść „do roboty” i nie było taryfy ulgowej. Wychyliliśmy po szybkim piwie w Warsie i lulu. Zapadłem w otchłań wieczności – można by napisać. 

Tym razem zerwał mnie ze snu Paweł, tuż przed Krakowem. Nasi „współspacze” też wstali. Miłe pożegnanie i chwila rozstania wybiła nieodwołalnie. Szczęśliwie trafiła się „taryfa” i po kilkunastu minutach pukamy do domku. Paweł wsiadł do auta i pognał do siebie, a ja jeszcze chwilę pogrzałem się we własnym łóżku.

    Zrodziła się w mym mózgu myśl: „Skoro chcę (a właściwie muszę) wrócić tam za rok, to dlaczego nie pojechać tam z Krzysiem?” On przecież lubi takie narodowościowe klimaty, a poza tym niech się młody uczy jak wygląda prawdziwa przyjaźń między narodami. Wywaliłem „kawę na ławę” Dorotce, a ona się prawie już zgodziła. Przecież wyjazd jest całkowicie bezpieczny, a wrażeń jest moc. Wszystko było dobrze do momentu, gdy Krzyś zapytał, czy on na Keleti będzie się mógł napić palinki… Kurcze! Całą zgodę szlag trafił i przekonywać Dorotkę muszę od początku. Na szczęście jest na to prawie cały rok.

    Od piątkowego ranka jestem w Krakowie. Ciałem. Duch jeszcze został na węgierskiej ziemi. Po prostu ładunek emocji, towarzyszącej wyjazdowi, był zbyt duży, by uporać się z nim w kilka dni.

    Troszkę dziwili się znajomi, że jadę z „Klubami Gazety Polskiej”. Będą tam babcie z krzyżykami i kościelne śpiewy – mówili. Śpieszę zdementować: w pociągu nie było obwoźnej kaplicy, nie chodził ksiądz i nie namawiał do spowiedzi. Nie widziałem, aby ktoś ostentacyjnie się modlił. Nie było świętych obrazków. Dużo było dyskusji o świecie i życiu. Nie było nienawiści w oczach. Normalni ludzie pojechali do normalnych ludzi w normalnym i przyjaznym kraju.

    W jednym z internetowych portali pojawiła się sensacja! Pili w pociągu! Na kadrach filmu z ukrytej kamery pojawiła się flaszka. Żenada. Ja takich zdjęć i filmów mam wiele. I wcale nie z ukrytej kamery. Jechali ludzie dorośli, to co, mleko mieli pić albo inny kumys i paciorki odmawiać? 

Ważne jest to, że na uroczystościach każdy trzymał fason i zachował klasę.

    Liczę dni do kolejnego wyjazdu. Mam nadzieję, że Klubowicze mnie wezmą jeszcze raz. Flagi są starannie spakowane i czekają na wyjazd!  ELJEN!