Dziesięć lat minęło....

     Drugiego czerwca minęło 10 lat od pierwszego spotkania mnie i Pawełka. Klimaty były wtedy odległe od Mazur - Zubrzyca Górna, spotkanie internetowego klubu grzybiarzy z klubem fotografów. Ja przyjechałam z moim grzybowym przyjacielem Zibim, Pawełek z kolegą Saszą. Wydaje się, że to tak niedawno było, a to już tyle lat minęło...

    Na czołówkę wybrałam starą fotkę, na której jesteśmy wszyscy, chociaż Krzychu okupuje jeszcze mieszkanie w brzuchu. Mało takich wspólnych zdjęć mamy, a przecież ta rocznica dotyczy teraz już nie nas dwojga, ale całej czwórki.:)

     Jak jest po upływie takiego czasu? Pawełek czasem mnie wyzywa od tyfusów plamistych i żmij jadowitych, a wczoraj sam sobie się dziwił, że tyle ze mną wytrzymał, ale wszystkie te "obelgi" są nadal wypowiadane z czułością i miłością w głosie. Ja czasem burczę na Pawełka z powodów różnych, ale też nie czynię tego złośliwie. I przez te wszystkie lata nie udało nam się na poważnie pokłócić - pewnie dlatego, że Pawełek woli ustąpić niż toczyć ze mną boje.

     Michaś i Krzyś przygotowali nam z tej okazji laurki. Zamiast się bawić na plaży, zasiedli przy biwakowym stoliku i zabrali się do pracy, co chwilę zwracając się do mnie i taty, żebyśmy przypadkiem nie patrzyli, co rysują i piszą. Efekt był powalający. Czytając Michałkowe teksty wyłam ze śmiechu. A poza tym jestem z niego dumna, bo jeden błąd w takim tekście, to jak na pierwszoklasistę całkiem dobrze.

     Do ostatniej strony Michałkowej laurki konieczne jest wyjaśnienie - nie, nie jesteśmy z Pawełkiem aniołkami, tylko mamy założone skrzydła zbudowane przez wynalazcę Michałka i możemy latać, a właściwie to skrzydła latają unosząc swoich właścicieli w przestworzach.:)

     A później była romantyczna kolacja i ognisko, które płonęło do późnej nocy, kiedy Michałek i Krzyś już smacznie pochrapywali na dziobowej koi.