Majowa bacówka

    Nie samym smardzem na majówce człowiek żyje, zwłaszcza, jak tych smardzów za bogato nie jest. Obowiązkowym dodatkiem do nich są serki z "naszej" bacówki. Pierwsze w danym roku oscypki i bundz je się właśnie podczas majówkowego smardzowania. Dotychczas byliśmy na bacówce dwa razy, a jeszcze raz na pewno będziemy - w niedzielę; w celu zrobienia zapasów na najbliższe tygodnie w Krakowie. Ale zanim niedziela nadejdzie i przyjdzie czas pożegnania z Orawą, zobaczcie, co się w bacówce dzieje.

     W lasach urbarialnych padły kolejne tysiące drzew. Powodem jest oficjalnie działalność kornika drukarza. Wycięte drzewa leżą wzdłuż drogi prowadzącej do bacówki i dobitnie świadczą o ogromnej ilości korników w okolicy. Pocieszające jest to, że miejscami nasadzono nowe drzewka,które kiedyś mają szansę osiągnąć wiek i rozmiary tych, które padły pod magicznym dotknięciem mechanicznej piły.

     Kiedy z głównej drogi weszliśmy w las, okazało się, że tam również drzewa zostały wycięte, a po zrębie pełznie sobie żmijka. Zauważył ją Krzyś, który spokojnie poinformował, że właśnie przeszliśmy obok wygrzewającego się gada. Szedł na końcu i dopiero on wypatrzył żmijkę, która dopiero wtedy, po przejściu czwartego osobnika gatunku ludzkiego, zdecydowała się opuścić ciepłe miejsce i spokojnie oddalić.

         Po powrocie na główny szlak, zobaczyliśmy pasące się stadko owiec. Przywitał się z nami stary znajomy - bacówkowy Reksio, który już nie wrócił do owieczek, tylko podążył za nami, w kierunku bacówki, gdzie zawsze jest szansa na zjedzenie czegoś dobrego.

    Stado zostało za nami.

     Zarówno wtedy,  kiedy byliśmy w bacówce zestawem menażeryjnym, jak i następnym razem, w większej grupie, czekał na nas bacówkowy stolik, zimna żętyca, oscypki i bundz zrobiony ze dwie godziny wcześniej. Oczywiście wszystko przepyszne.

Przy stole każdorazowo meldował się Reksio.:) On też bardzo lubi bacówkowy serek.

     Na bacówce pojawiło się sporo nowego życia. W zagrodzie koło bacówki są owce z małymi jagniątkami. Do stada dołączą dopiero wtedy, kiedy maluchy nabiorą sił i będą w stanie przemierzać po kilkanaście kilometrów dziennie, na równi z dorosłymi owieczkami.

    Jagniątka są bardzo ufne - pozwalają się fotografować i przychodzą do ludzi nawiedzających bacówkę.

    Jedna owca była wyjątkowo towarzysko nastawiona do otoczenia - wpychała głowę między drągi ogrodzenia, a każdego, kto podstawił rękę lub głowę, namiętnie wylizywała. Jak się rozochociła, w ruch szły również zęby, czego Magda doświadczyła na własnym paluszku.

    Bacówkowe konie już walczą z insektami, których niestety nie brakuje na pastwisku. Nieustannie kiwają głowami i ocierają się o siebie nawzajem, żeby pozbyć się natrętów.

     Na bacówce czas płynie wolno i nikomu nie spieszy się zbytnio z powrotem. No może za wyjątkiem dzieci, które mają obiecane lody w drodze powrotnej.:)

     Jedno jagniątko samo prosiło się, żeby wziąć je na ręce i przytulić.:)

    A Krzyś na drugą wizytę w bacówce miał wreszcie na głowie swoją wymarzoną fryzurę - profesjonalnie postawionego irokeza. Za mistrzowskie wykonanie podziękowania należą się cioci Ani.

    Z naszej pierwszej wizyty na bacówce wracałam do lipnickiego domku na piechotę, robiąc spore koło przez Słowację. Udało mi się wtedy namierzyć dwa nowe stanowiska smardzowe, ale o tym napisze później. Wtedy, kiedy byliśmy w na bacówce całą bandą, nie udało się nam znaleźć nie tylko smardza, ale nawet najmniejszego śladu jakiegokolwiek innego grzyba, który nie byłby nadrzewniakiem. A tak przecież nie może być! Dzień bez grzyba na grzybowej majówce nie może się zdarzyć! Dlatego też po obiedzie pognaliśmy jeszcze do lasu, gdzie cztery piestrzenice kasztanowate zaspokoiły potrzebę znalezienia czegoś grzybowego.:)