Smardzownicy w zimowej dolince

    Po pierwszych smardzach, maczużnikach i "wieczorku zapoznawczym" nadszedł poranek skropiony deszczem! Chłodno się zrobiło i wilgoci odrobinę na ziemi osiadło. Tym razem na wyprawę smardzową musieliśmy jechać na trzy samochody, bo tyle się nas uzbierało. Wszyscy zameldowali się na podwórku o umówionej godzinie dziewiątej i po szybkich ustaleniach kolejności, w jakiej miała się przemieszczać nasza kolumna, ruszyliśmy do słowackiej dolinki zimowej. W tej dolince zima kończy się później niż w wielu innych miejscach, więc liczyliśmy na nieco młodsze grzybki. Trochę nas przytrzymało w Jabłonce, gdzie w każdą środę odbywa się targ i tworzą się korki prawie takie jak w Krakowie. Kiedy już minęliśmy targowisko, wszystko poszło sprawnie i szybciutko.

    Po drodze towarzyszyła  nam lekka mżaweczka, ale kiedy zaparkowaliśmy na wejściu do dolinki, pojedyncze kropelki zaniknęły zupełnie. Ruszyliśmy w górę strumienia.

    Długo, długo nie było nic, ale jak doszliśmy do odpowiedniej wysokości, znalazły się pierwsze smardzyki, a właściwie to smardzole.

    Z tego pierwszego miejsca łupy wpadły w łapki Ani, Magdy i Mai, która znalazła dorodną parkę pod gałęziami.

    Największego smardza dorwała Madzia,

a najmłodszego Ania.

     Ponieważ ten rok jest, jaki jest i tak naprawdę nie było wiadomo, czy dalej coś jeszcze znajdziemy, sesja zdjęciowa trwała bardzo długo.

     Równie długo zeszło na przeczesywaniu miejsca. Pawełek nawet próbował przesuwać kolejne gałęzie, żeby jeszcze coś wyszukać.

    Krzyś był straszliwie zawiedziony, że to nie on znalazł pierwszego i największego smardza. Konieczne było wdrożenie procedury pocieszającej, a ciocia Magda zgodziła się nawet, żeby ten największy smardz był wspólny - jej i Krzysia.:)

    Kolejne smardze nie były już tak świeżutkie, jak te spod gałęzi. Słońce zrobiło swoje i ich główki nieco obeschły. Oczywiście nikt nie zwracał uwagi na takie mankamenty. Wszystkie były piękne.

    Pech chciał, że Krzyś nie mógł wytropić swojego smardza również w kolejnych miejscach i powoli pogrążał się w "otchłani rozpaczy." Wszystkim pozostałym uczestnikom wyprawy coś tam wpadło w ręce, a królowi grzybobrań nie chciało się nic trafić.

    Przy kolejnej grupce smardzowej dziewczynki stwierdziły, że dalej już nie chcą iść i Iwonka postanowiła, że zostanie z dzieciakami nad strumykiem, przy stercie ściętego drzewa, gdzie się dzieci będą mogły pobawić, a reszta może iść dalej i w drodze powrotnej zgarnąć tych którzy zostali. Zostawiliśmy więc pod Iwonkową opieką Michałka oraz wszystkie kurtki i bluzy, które w międzyczasie pozdejmowaliśmy z siebie i poszliśmy dalej. Krzyś był wewnętrznie rozdarty, bo z jednej strony chętnie pobawiłby się z bratem i dziewczynami, a z drugiej chęć znalezienia grzybów pchała go do przodu. Grzyby wygrały i Krzyś poszedł dalej szukać.

    Szliśmy cały czas w górę strumienia. Znowu nic nie było. Grupa dąbrowsko - warszawska doszła do wniosku, ze pora wracać, odmeldowała się i zaczęła schodzić do samochodu. Zostaliśmy w czwórkę - Paweł, Pawełek, Krzyś i ja. Wszyscy mieliśmy jeden cel - znalezienie choćby jednego smardza przez Krzysia. Okazało się, ze w zimowej dolince jest tak,jak być powinno - na dole smardze dojrzałe, a im wyżej, coraz młodsze (w tym roku ta prawidłowość została zaburzona w kilku odwiedzonych miejscach).

    Krzyś znalazł swoje smardze. Te malutkie, najtrudniejsze do wypatrzenia. Humor natychmiast mu się poprawił, a ja odetchnęłam z ulgą, że "otchłań rozpaczy" została opuszczona.;)

     Dalej nie było  sensu iść, bo wyżej już na pewno nic nie wyrosło. Zawróciliśmy i po połaczeniu z bawiącą się ekipą, ruszylismy powoli w stronę samochodów.

   W zimowej dolince, oprócz smardzów widzieliśmy tylko trzy piestrzenice kasztanowate i...

    ...jedną krążkownicę wrębiastą. Co prawda Madzie mówiła, że są dwie, ale ja tę druga, malutką, zobaczyłam dopiero na jej zdjęciu...

    Bardzo mnie ta krążkownica ucieszyła, bo po przeszukiwaniu kolejnych miejscówek tego gatunku, straciłam już nadzieję na spotkanie jej w tym roku.

    A tu jest smardz ostatni, który mógł być pierwszym. Schodząc w dół dolinki znalazłam go poniżej miejsca, w którym rosły pierwsze smardze wytropione podczas wychodzenia pod górę. Gdyby więc został znaleziony podczas wędrówki w górę, byłby pierwszym. Ale czekał na mnie. Jestem z tego znaleziska strasznie dumna, bo cała nasza ekipa przeszła koło niego dwukrotnie i nikomu sie w oczy nie rzucił. Cieszę się, że wybrał mnie.:)

    A to już popołudniowe podwórko i prezentacja pozysku z zimowej dolinki. Niewiele tego, jak na tyle osób, ale i tak się cieszymy, że w ogóle są.:)