Orawska szóstka

      Imprezowy weekend w Lipnicy na zakończenie maja planowany był od dawna. Tym razem to nie Menażeria świętowała i zapraszała, lecz była zaproszona i goszczona przez znajomych, którym bardzo spodobało się organizowanie imprez urodzinowych na lipnickim podwórku. Ja imprezy bardzo lubię, ale las i grzyby lubię jeszcze bardziej, więc nastawiłam się na wykorzystanie wyjazdu na dogłębną penetrację orawskich lasów. W piątek zgarnęliśmy ze szkoły Michałka i Krzysia zaraz po obiedzie i ruszyliśmy pod Babią. Ponieważ już wszędzie borowików ceglastoporych rośnie sporo, więc stwierdziłam, że i tu będą i to w ilościach znacznych. Jakoś tak oczami wyobraźni widziałam te deszcze nawadniające moje lasy przez ostatnie dwa tygodnie i zapakowałam pół bagażnika grzybiarskich akcesoriów. Dojechaliśmy na miejsce, szybko rozpakowałam bagaże, zostawiłam chłopaków na podwórku i ruszyłam w kierunku granicy, do jednego z moich ulubionych lasów.

     Maszerowałam przez rozkwiecone łąki i patrzyłam na Babią, z której zupełnie zniknęła już ostatnia śniegowa łatka. Nad Tatrami kłębiły się stada czarnych chmur, z których musiał padać deszcz, ale nad Babią przesuwały się tylko pojedyncze obłoczki.

     Po wejściu do lasu uderzyła mnie susza. Może troszeczkę więcej było wilgoci w ściółce niż podczas smardzowej majówki, ale widać było, że te deszcze, o których mi się śniło, nad Lipnicą nie spadły. Mimo tej suchości podłoża, na pierwszej miejscówce znalazłam maluszka ceglasiowego, wtulonego w podłoże. Ucieszyłam się, że jest mały i młody, bo to znak, że tutaj dopiero startują. Poza tym wyliczyłam sobie, że jeżeli w każdym miejscu będzie chociaż po jednym, to i tak sporo nazbieram.:)

     Rzeczywistość okazała się jednak brutalna - w kolejnych miejscach wcale na mnie nie czekały grzybki. Miejsca były puste i wysuszone. Jakbym tak chciała spojrzeć na występowanie moich poćców statystycznie, to można byłoby rzec, że pojawiły się pojedynczo w co dziesiątym znanym miejscu. Nigdzie nie wyrosły grupowo; po każdego pojedynczego grzybka trzeba było przejść kawał lasu.

      I nie były wszystkie takie młode i nienaruszone jak ten pierwszy. Ślimaki i czas zrobiły swoje.

      Przez dłuższą chwilę myślałam, ze ten ogryziołek będzie moja ostatnią zdobyczą, bo długo, długo nie natrafiłam na kolejnego grzybka. Za to spotkałam pisklaka. Najprawdopodobniej to drozd śpiewak, ale pewności nie mam.

     Z odległości kilku metrów zobaczyłam, że ze ścieżki poderwał się jakiś ptaszek i odleciał. Kiedy doszłam do miejsca, z którego wystartował, zauważyłam siedzącego na ziemi podlotka. Tak sobie siedział i udawał, że go nie ma. Zrobiłam mu kilkanaście fotek z różnych możliwych stron, a on nawet nie drgnął. Najwyraźniej jego mama nauczyła go, żeby wtapiał się w otoczenie i nie dawał znaku życia. W pełni stosował się do wskazówek, dzięki czemu mogłam go dokładnie obejrzeć i uwiecznić.

     Nie dotykałam ptaszka, żeby nie miał na sobie zapachu człowieka i spokojnie oddaliłam się po zrobieniu zdjęć, a on nadal udawał, że go tam nie ma.:)

     Na zakończenie poszukiwań wpadł mi w oko jeszcze jeden malutki pociuś. Wyrósł przy drodze i wcale nie udawał, ze go tam nie ma. ;)

      W sumie znalazłam sześć borowików ceglastoporych. Moich pierwszych z Orawy. Niby niewiele, a równocześnie całkiem sporo, bo przecież jeszcze jest maj. A w orawskich lasach nie zawsze o tej porze można je znaleźć. Czasami do końca maja zbierało się smardze. Z takim pozyskiem nie spieszyło mi się za bardzo do reszty towarzystwa, więc przez łąki szłam niespiesznie i zatrzymywałam się przy kwiatuszkach i motylkach.

      Ten był wyjątkowo spolegliwy i spokojnie pozował przez dłuższą chwilę.

     A na łąkach bogactwo kwiatów zachwyca.

     Wróciłam z moim marnym pozyskiem na lipnickie podwórko, na którym imprezka już się rozkręciła i mogłam się od razu załapać na kolacyjkę.:)