Spacer na Dzień Matki

     Cóż może być na Dzień Matki wspanialszego od długiego spaceru w towarzystwie dziecięcia własnego? Chyba tylko taki sam spacer w towarzystwie obydwu dzieciaków. Michałek jednak wolał zabawiać imprezowe towarzystwo niż włóczyć się z matką i bratem po leśnych ostępach. Ale po kolei. W sobotę miała się odbyć właściwa impreza weekendowa, której początek wyznaczono na dwunastą w południe. To o tej porze mieli się zjechać wszyscy zaproszeni goście. Ponieważ Czcigodna Jubilatka, organizatorka spotkania oraz pozostali uczestnicy doskonale wiedzą, że ja sobie muszę przed imprezowaniem pochodzić, nie byli zdziwieni, kiedy poinformowałam, że nieobecność na poczatku spotkania, sumiennie nadrobię po powrocie ze spaceru.

     Rankiem pojechaliśmy na bacówkę. Ponieważ mieliśmy od znajomych dużo zamówień na oscypki, konieczne było podjechanie na miejsce samochodem. Ale przecież po drodze są grzybowe miejscówki! W związku z tym Pawełek jechał powolutku, Krzyś i Michaś ścigali się z samochodem, a ja spokojnie szukałam sobie czegoś grzybowego. Niestety, na dwukilometrowej trasie nie wyrosło NIC. 

   Na bacówce napiliśmy się żętycy, zjedliśmy po dwa małe oscypeczki i pożegnaliśmy się - Pawełek z Michałkiem pojechali do domu samochodem, żeby reprezentować Menażerię, a ja z Krzysiem ruszyliśmy w kierunku Lipnicy na piechotę, meandrując między lasami obfitującymi zazwyczaj w grzyby wszelakie. Na sobotę prognozowane były burze i gwałtowne opady, więc cały czas monitorowałam niebo, żeby w razie czego skrócić wędrówkę. Nic się jednak niepokojącego na niebie nie działo i mogliśmy sobie z Krzysiem spokojnie maszerować.

     Wreszcie dorwaliśmy pierwszego ceglasia. Właściwie to Krzyś go dorwał. Ja tylko pozwoliłam mu wyjść naprzód we właściwym momencie.:)

     Znalezisko zostało uhonorowane skokiem z korzenia.

     Po wyjściu z pierwszego lasu, w którym był tylko ten jeden grzybek, szliśmy sobie granicznym szlakiem. Pod tymi rosnącymi rzędem świerkami też niejednokrotnie można było napełnić koszyk, nie tylko poćcami, ale również szlachetniakami i kaniami. Teraz jest tam jednak bardzo sucho i nie znaleźliśmy nic.

    Za to operujące doskonale w tych miejscach słońce sprawiło, że dojrzały już poziomki. Kilka garstek Krzyś wchłonął mlaskając i poklepując się po brzuszku.:)

     I właśnie z tego poziomkowego miejsca zobaczyliśmy jak przez granicę, jakieś 50 metrów przed nami,  przebiega stado małych dziczków - z lasu po słowackiej stronie, do lasu polskiego. I nie byłoby w tym nic strasznego, gdyby te dziczki już tam sobie zostały, co oznaczałoby, że przemieściły się dalej, razem ze swoją mamą. Ale po kilku minutach małe dziczki wróciły z Polski na Słowację. Nie było z nimi żadnego dorosłego osobnika. Wymyśliłam sobie tak, że locha leży w krzakach przy granice, a młode harcują biegając tam i z powrotem. A my z Krzysiem musieliśmy tamtędy przejść, dokładnie tą ścieżką, przez którą przebiegały warchlaki. Nie miałam specjalnie ochoty na spotkanie z matką maluchów. Tym bardziej, że towarzyszyło mi moje własne dziecko. Powiedziałam Krzysiowi, ze będziemy powoli iść swoją trasą i hałasować, żeby dziki słyszały nas z daleka, wystraszyły się i uciekły. Manewr został zwieńczony sukcesem - w młodniku coś się zakotłowało, a później hałas zaczął się oddalać. Przeszliśmy dalej bezpiecznie.

     I już byliśmy w kolejnym lesie, który ciągnie się wzdłuż granicy ładnych parę kilometrów. Znaleźliśmy w nim kilkanaście ceglasiowych maluszków.

    I był to jedyny las, w którym trafiło się cokolwiek innego grzybowego niż borowiki ceglastopore. Krzyś wypatrzył miniaturowe grzybki na łusce z szyszki. W życiu bym takich gigantów nie zauważyła... Nie wiedziałam nawet, co to za grzybek. Dopiero dzięki pomocy znajomych z fb udało się oznaczyć te maleństwa jako łysostopki szpilkowe, porządnie już wysuszone. Krzyś był oczywiście bardzo dumny z tego znaleziska, a ja mu się wcale nie dziwiłam.:)

    Grzybówki też były wysuszone i pewnie bardziej nie urosną. Obok było kilka owocników, które już zaschły zupełnie i zakończyły wzrost zanim osiągnęły dorosłość.

    W kolejnych lasach na naszej trasie były już tylko borowiki ceglastopore. Nie były zbytnio wyrośnięte, wiec mimo sporej ilości sztuk, koszyk nie wyglądał zbyt imponująco. Ale nawet takim zbiorem zrobiliśmy z Krzysiem wrażenie wśród osób zgromadzonych na lipnickim podwórku. Kilka osób robiło zdjęcia naszego pozysku, w związku z czym ja już zdjęcia zbioru nie zrobiłam, bo zajęłam się objaśnianiem co i jak można z tych grzybów zrobić.

     Przeszliśmy z Krzychem 12 kilometrów, obgadaliśmy wiele ważnych spraw szkolno - rodzinno - braterskich i cudownie sobie pobyliśmy razem. Michałek za to nazbierał dla mnie na łące  gigantyczny bukiet jaskrów. Miałam wspaniały Dzień Matki. A później była impreza z tańcami, hulankami i okrutnym obżarstwem. Między tańcem, a sałatką obrobiłam sobotni zbiór, bo nie lubię, kiedy znalezione grzybki leżą i czekają na swój los zbyt długo.