Ostatni weekendowy zbiór

     Ostatni weekendowy, niedzielny spacer grzybowy odbyliśmy na zboczach Babiej Góry. Wydawało mi się, że skoro w lasach położonych zdecydowanie niżej niż podstawa Babiej, są głównie malutkie egzemplarze borowików ceglastoporych, to na Babiej nie będzie jeszcze nic. Tymczasem w obecnym, nietypowym roku jest wszystko na odwrót - w babiogórskim lesie poćki wyrosły wcześniej, były większe niż na niższych partiach terenu, a niektóre zdążyły się już tak zestarzeć, że nie nadawały się do zabrania. 

    Po sobotniej imprezie, która trwała do późnych godzin nocnych, wcale nie było się łatwo rano zebrać do wyjścia do lasu. Ja się tam zerwałam o świcie, bo perspektywa pazerniactwa eliminuje u mnie potrzebę snu, ale chłopcy tak ochoczo się nie budzili. Zwłaszcza Michaś i Krzyś, którzy położyli się do łóżek znacznie później niż zwykle. Trochę hałasowałam kręcąc się po domu, ale nic to nie dawało - młodzi nie mieli się zamiaru pobudzić, a Pawełek tylko burczał pod nosem, że się tłukę. W końcu jednak pootwierali oczęta, a ja przekonywałam ich, że im szybciej wyjdziemy do lasu, tym łatwiej będzie im się ocknąć do końca. Wreszcie poszliśmy.

    Ruszyliśmy znajomą ścieżką i po kilkunastu metrach, zobaczyłam na dobrze znanym miejscu obiecujący kształt. Powiedziałam, że coś tam widzę, a Krzyś natychmiast popędził do przodu i za chwilkę zameldował, ze właśnie znalazł pierwszego pociusia.:) A była to sztuka wyjątkowa - zrośnięta z trzech owocników, z których jeden chciał koniecznie podskoczyć wyżej kapelutka i "noga" mu została w rozkroku u góry z miejscem przyrośnięcia do podłoża skierowanym ku niebu.

    Krzyś za długo nie celebrował tego pierwszego grzybka, bo wie doskonale, ze kiedy matka się nad nim pochyla z aparatem, jego zadaniem jest przeszukanie okolicy. Pięć metrów dalej rósł kolejny, więc Krzyś zaliczył na swoje konto już dwa znaleziska.

    Kolejne ceglasie, jakie wypatrzyliśmy, musiały zostać w lesie, bo stada wygłodzonego robactwa się już do nich dobrały.

    Pawełek wyostrzył wzrok i tez swojego grzybka znalazł.:)

    Sztuki tej dokonał nawet Michałek! Kiedy ja, Krzyś i Pawełek przeszukiwaliśmy pobocza ścieżki, Michaś przechadzał się jej środkiem tam i z powrotem, myśląc o sobie tylko wiadomych projektach i doświadczeniach. Przy kolejnym przemierzaniu tego samego miejsca oświadczył zdumiony: "O! Grzyba znalazłem!" Sam się zdziwił, że mu się tak pofarciło.:)

     Michałkowy pociec rósł tuż obok kamienia. Krzyś, który jest zazdrosny o każdą sztukę znalezioną przez kogoś innego niż on sam, zaraz się naburmuszył, że on jeszcze koło kamienia nie znalazł.

    Las i grzybki lubią Krzysia bardzo, więc nie musiał długo szukać, żeby trafić na tak samo usytuowanego ceglasia. Grzybek był mniejszy od Michałkowego, więc i kamyk koło niego mniejszy leżał.:)

    A ja się rozglądałam nie tylko za ceglakami, ale i za innymi gatunkami. Las mnie nagrodził wystawiając pierwszego tegorocznego borowika żółtoporego. Myślałam, że będzie ich w pobliżu więcej, bo to bogata miejscówka, ale wyrósł tylko ten jeden.

    Kawałek dalej wykopałam jeleniaka sarniego. Do połowy wystawał nad powierzchnię ściółki i był dobrze widoczny.

    Grzybówki pierwszy zobaczył Krzyś.

    Szliśmy pod górkę, w stronę naszego ulubionego miejsca nad strumieniem. Ja buszowałam po lesie wzdłuż drogi, a reszta szła duktem. Krzyś skakał po skarpach z obydwu stron i pozyskiwał kolejne poćce.

    Było ich na tych skarpach niemało, ale tylko nieliczne nadawały się do umieszczenia w koszyku.

    Na tym odcinku oprócz borowików ceglastoporych, wypatrzyliśmy tylko młodziutkie ruliki nadrzewne.

     Idąc i zbierając ceglasie dotarliśmy do naszego ulubionego miejsca nad babiogórskim strumieniem. Można się było trochę ochłodzić, bo słońce przypiekało solidnie i robiło się coraz bardziej parno.

    Michaś i Krzyś od lat uwielbiają się bawić w tym miejscu i już niejednokrotnie skąpali się przez przypadek w lodowatej wodzie. Tym razem skończyło się tylko na wpadnieciu jednej Krzysiowej nogi i przemoczeniu buta.:)

    Za strumieniem już nie ma lasu. Dwa lata intensywnych cięć pielęgnacyjnych ogołociły całe połacie Babiej. Przy okazji zniknęły miejscówki ciekawych i chronionych grzybków. Smutny widok.

    Spacer zakończył się lodowym obżarstwem w budce przy Stańcowej. Chłopcy uwielbiają te ledwo zmrożone lody, które natychmiast się rozpuszczają. Też w dzieciństwie takie lubiłam...

    Po południu grzmiało ze wszech stron, ale nad Lipnicą popadało może pięć minut. To zdecydowanie za mało, żeby wyrosły grzybki. Kiedy wracaliśmy do Krakowa, przejeżdżaliśmy przez jedną porządną burzę w Spytkowicach. Grad walący w dach samochodu sprawiał wrażenie, jakbyśmy byli pod ostrzałem. W tamtym miejscu polało trochę więcej, ale ogólnie to z deszczem u nas bardzo kiepsko. A tak by się chciało, żeby coś więcej powyłaziło z leśnej ściółki.