Z ostatnich trzech spacerów

     Po przejściu deszczowego i bardzo zimnego frontu zawitały na Orawę upalne dni. Osobiście wolę chodzić po esie nawet w strugach deszczu niż przy ciepełku ponad 30 stopni. Michał z Krzysiem też znacznie szybciej się wtedy męczą i o ile w chłodniejsze dni pięcio czy sześciogodzinny spacer nie jest dla nich żadnym problemem, to podczas gorąca dość szybko zaczynają pytać, czy nie moglibyśmy już wracać. Ale żadne upały nie zwalniają nas z leśnej służby.:) W środę i czwartek bylismy kolejno w Lipnicy Małej i Orawce. Zobaczcie, jakie ciekawe grzybki stanęły nam na drodze.

    Borowików w jednym i drugim lesie było niezbyt wiele, ale parę sztuk się trafiło. Same średniaki. Nie było ani starych, ani całkiem malutkich. Za wyjątkiem tych z pierwszej fotki, przyczepionych do Wielkiego Brata.

    Orawka to moje kurkowe Eldorado. W żadnym innym orawskim lesie nie mam tylu miejscówek na moje ulubione grzybki, co właśnie tam. Niestety, w tym roku ktoś mi czyści regularnie kilka z moich osobistych upraw, na które przez ładnych parę lat nie trafił poza mną żaden inny grzybiarz. Nie podoba mi się to ani trochę, zwłaszcza, ze są to miejsca z dogodnym dostępem, w których można wygodnie się poruszać i pozyskiwać. Do tych punktów, które są ukryte w młodnikach i trzeba się do rosnących w nich kurek czołgać, jeszcze nikomu nie udało się trafić. I oby tak pozostało. Z drugiej strony ta ingerencja obcych w moje wieloletnie uprawy, zmobilizowała mnie do szukania w tym lesie nowych miejsc. Znalazłam trzy nowe hurtownie drobiu.:) Na fotkach najbogatsza z nich.:)

     W Lipnicy Małej sypnęło w kilku miejscach mleczajami świerkowymi, nazywanymi tutaj rydzami. Tubylcy nazywają tak zarówno mleczaje jodłowe, jak i świerkowe. Nie zwracają też specjalnie uwagi na to, ze te dwa gatunki się różnią. Zauważają najczęściej, że świerkowe są zdecydowanie częściej robaczywe; zazwyczaj w 100%.

    W obydwu lasach rośnie sporo płachetek kołpakowatych. Ja za tym gatunkiem szczególnie nie przepadam, ale w tym roku sa tak dorodne i zdrowe, ze skusiłam się na pozyskanie młodych owocników.

     Wśród napotkanych grzybów trafił się nam piękny koźlarz, który bardzo, bardzo chciał się upodobnić do borowika. Jeszcze chyba nigdy nie widziałam tak potężnego i grubego koźlarza babki, jak ten egzemplarz.

     Na leśnych drogach wyrosło sporo muchomorów mglejarek i rdzawobrązowych. Nie zbieram tych gatunków, bo jakoś mi nie pasują smakowo, ale zawsze zwracam na nie uwagę, bo wyglądają pięknie, zwłaszcza młodziaki wykluwające się z jajek.

     Trafiło się też kilka rzadkich grzybków. Spotkania z nimi zawsze sprawiają wiele radości.

     Korkoząb kieliszkowaty jest popularny na Orawie, ale w wielu rejonach kraju należy do wybitnych rzadkości. owocniki potrafią rosnąć w długich nawet na kilka metrów szeregach i zajmują sporo terenu.

     Kolczakówki kropliste bardzo lubią Orawę, ale potrzebują ciepłej i wilgotnej pogody, żeby rozwinąć się w pełnej krasie. Ta z fotki jest pierwszym tegorocznym egzemplarzem, jaki spotkaliśmy i ma niewiele kropelek, ale jak ktoś chce zobaczyć jak piekne potrafią być, zapraszam na fotki z lat ubiegłych.

    Michał z Krzychem oprócz szukania grzybów, oddawali się doskonałej leśnej zabawie. W środę ubraliśmy się za ciepło, bo poranek był jeszcze chłodny, więc trochę posapywali przy bieganiu slalomem między drzewami, ale dali radę.:)

     Michaś dorwał leśną księżniczkę, która długo siedziała na cieplutkiej ręce i rozkoszowała się swoim księciem.

    W lesie jest pod dostatkiem atrakcji lepszych niż na placu zabaw, a chłopcy nie wahają się, by ich użyć.:)

    Koszyk z Lipnicy Małej był skromniutki, ale z Orawki wynieśliśmy pełny. W słoiku są borówki. Codziennie przynoszę sobie troche tych owocków na deser. Chłopcy nie bardzo chcą je jeść w tej wersji, co ja, czyli z jogurtem w miseczce; wolą skubać z krzaczków podczas spaceru.

    A to pozysk, z którego byłam najbardziej zadowolona w ciągu tego tygodnia.:)

    W piątek zrobiłam chłopakom dzień lenia - do lasu poszłam sama, jeszcze przed switem, który dopadł mnie między jednym, a drugim lasem. Po wcześniejszych, niezbyt bogatych zbiorach, nie liczyłam na wiele, ale las okazał się mega szczodry.

    Napełniłam koszyk praktycznie samymi borowikami szlachetnymi. Przy setce pogubiłam się w rachubie. To była tak niespodziewana niespodzianka, że byłam w ciężkim szoku i żałowałam, że trzeba wracać zanim chłopcy dobrze się obudzą.

     Piątkowy poranek był parny i gorący. Przepocona koszulka przykleiła mi się do pleców, ale warto było. Po południu przeszła solidna burza i trochę deszczu wylało sie na moje lasy.:)