Pierwszy borowik szlachetny 2020 z Orawy

     Pierwszy i ostatni przedstawiciel danego gatunku grzybowego znaleziony w roku, ma znaczenie szczególne - wyznacza jakieś granice, wewnątrz których raz jest tych grzybów dużo, innym razem nieco mniej. Co roku odbywa się rywalizacja menażeryjna w konkurencji tego pierwszego. Czasem jej rozstrzygnięcie jest sprawiedliwe i znalazcą zostaje ten, kto najbardziej i najdłużej angażował się w poszukiwania, a innym razem jest bardzo niesprawiedliwie... Tak było w tym roku w przypadku pierwszego borowika szlachetnego z Orawy.

     Pogoda grzybowa trwa - leje nieustannie i jest ciepło. Właściwie to tego deszczu jest już za dużo, bo łąki pozamieniały się w pola ryżowe, a lasy zostały podzielone na kwatery spływającymi z góry strumieniami. W tych miejscach normalnie jest suche podłoże, żadne bagienko czy rów; po prostu leśna ścieżka.

      Jedynym obuwiem nadającym się do chodzenia po lesie są gumowce i to im wyższe, tym lepsze, bo miejscami woda w maleńkich zazwyczaj strumykach, sięga obecnie do kolan lub wyżej.

      Lasy nieustannie parują, co ogranicza widoczność i utrudnia robienie zdjęć, bo obiektyw w aparacie natychmiast jest zaparowany i nieraz trudno zdążyć ze zrobieniem zdjęcia po wyczyszczeniu szkiełek. Dlatego i zdjęć wiele nie ma.

     Grzyby w tych warunkach powoli przestają rosnąć, bo jest im za mokro - zanim osiągną dojrzałość, zaczynają pleśnieć lub gnić. Plagą są również ślimaki, które żrą grzyby na potęgę. Tylko leśnikom deszcz w niczym nie wadzi i tną wszystko jak leci. Te potężne jodły leżące w błocie i czekające na ostatnią podróż do tartaku, to dla mnie obraz profanacji lasu.

     Momenty, w których można zobaczyć coś dalej niż grzyby w ściółce, trafiały się w ciągu tygodnia niezwykle rzadko. Dlatego sobota była zaskoczeniem - mimo zapowiadanego na cały dzień deszczu, trochę się przejaśniło i całkiem miło się spacerowało. To właśnie ten dzień - 20 czerwca 2020 stał się DNIEM   PIERWSZEGO    ORAWSKIEGO   SZLACHETNIAKA.

     Do Menażerii dołączyła ciocia Ania, która buszowała z nami po lasach przez cały tydzień. Włączyła się w rywalizację o pierwszego borowika szlachetnego, bo też bardzo chciała go znaleźć. A wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że ten pierwszy lada moment powinien być. W sobotę podjęliśmy kolejną próbę upolowania szlachetniaka. Ania, Michałek, Krzyś i ja poszliśmy do bacówki trasą prowadzącą przez najcieplejsze, najlepsze miejsca borowikowe. Pawełek tymczasem pojechał do bacówki samochodem, bo miał ciężkie narzędzia do poprawek w systemie solarnym zamontowanym, żeby bacom żyło się wygodniej.:) 

     Przeszliśmy w czwórkę ponad 10 kilometrów, nazbieraliśmy dwa kosze borowików ceglastoporych, a ciocia Ania wypatrzyła pierwsze tegoroczne kurki wielkości łebków od szpilek. Mieliśmy zatem cudowny spacer (jakimś cudem nie padało przez ponad dwie godziny, napełniliśmy koszyki i tylko tego borowika szlachetnego na koncie nam brakowało. Dochodząc już do bacówki, stwierdziliśmy zgodnie, że jeszcze za wcześnie na prawdziwka i musimy ciutkę na niego poczekać. 

     Kiedy dotarliśmy na miejsce, Pawełek z chytrym uśmieszkiem zapytał jak nam poszły poszukiwania pierwszego borowika szlachetnego. Kiedy usłyszał, że go nie trafiliśmy, powiedział: "A ja mam!" Nie bardzo wiedzieliśmy, co ma na myśli, bo  przecież miał działać technicznie, a nie szukać grzybów. Okazało się, że robota poszła Pawełkowi sprawnie i wyskoczył do lasu za bacówkę, gdzie nazbierał ceglasi i znalazł tego, którego nam się znaleźć nie udało. To bardzo niesprawiedliwe! Bo przecież nam się ten prawdziwek pierwszy należał! Ania rzuciła lekkim foszkiem, a Krzyś obraził się na cały świat na całe popołudnie. Mnie się też to za specjalnie nie podobało, ale pogratulowałam.

    Nic już jednak realiów nie zmieni - pierwszego borowika szlachetnego 2020 roku znalazł Pawełek, który do lasu poszedł "przez przypadek".

     Szukając borowika szlachetnego trafiliśmy na parę ciekawych gatunków. Ania wypatrzyła w trawie całą gromadkę wilgotnic czerniejących. Zabrałam się do uwieczniania ich i za nic nie chciało mi nic z tego wyjść, bo wilgoć z powietrza momentalnie osadzała się na szkiełku zakrywającym obiektyw. Kilka razy wycierałam szkło i zanim pstryknęłam zdjęcie, ono ponownie pokrywało się parą. Po dziesięciu minutach walki z zaparowanym aparatem i takimi samymi okularami, zrezygnowałam. Jedynymi, w miarę wyraźnymi fotkami są te, które widzicie poniżej.

     W lesie nie próbowałam nawet robić fotek podziemnego grzybka, którego spływająca woda wypłukała na powierzchnię. Nie wiem, jaki to gatunek, ale miał ok. 5 cm w najdłuższym punkcie i wewnętrzną strukturę,jak na zdjęciu. Pachniał bardzo przyjemnie, jak stwierdził Michał - pieczarkami. 

    A to całe zbiory sobotnie:

W niedzielę trochę mniej:

A to Pawełkowy borowik szlachetny:

     AKTUALIZACJA

    Krzyś, który nie mógł przeżyć, że tata znalazł pierwszego borowika szlachetnego i tak się zawziął, że dzisiaj, mimo całodniowego deszczu, poszedł dwa razy do lasu i podczas popołudniowego wyjścia znalazł dwa szlachetniaki. Udowodnił, ze jest lepszym grzybiarzem niż tata Pawełek.:)