Konie i dzieci, dzieci i konie....

       Chyba mi już młodsza menażeria za bardzo urosła, bo złapałam się na tym, że coraz częściej sięgam do zdjęć, na których są małe słodziaki, które jeszcze nic nie mówiły i były całkowicie ode mnie uzależnione. Wracając do wspomnień wpadłam na fotki z pierwszej Michałkowej wizyty w stajni. Mam wrażenie, jakby to było wczoraj, a przecież to już tyle lat... Dzisiaj zapraszam na wycieczkę do przeszłości.

     Dzieci i konie mają wiele wspólnego - przede wszystkim jedne i drugie są najszczęśliwsze, kiedy są czyste inaczej. Potrzebują dużo miłości, opieki, głaskania, miziania, przytulania. Michałek i Krzyś dostali konie niejako w pakiecie z matką taką, a nie inną i nie mieli wyjścia - od pierwszych dni życia musieli się stykać ze stajnią i jej mieszkańcami. Obecność koni w ich życiu stała się dla nich taką oczywistością, że przez długi czas myśleli, że każdy tak ma i na świecie nie ma dorosłych, którzy nie posiadaliby umiejętności dosiadania konia i przemierzania na jego grzbiecie łąk i lasów.

     Michałek miał pięć dni, kiedy po raz pierwszy został dokładnie obwąchany przez Okę i Ramzesa, a następnie przyjęty do stada jak źrebak, który staje się oczkiem w głowie wszystkich członków grupy. On sam popatrzył chwilkę sennymi oczkami i zaraz zasnął pod ciepłym powietrzem wydmuchiwanym z końskich chrap.

       Później towarzyszył mi podczas zapewniania koniom odpowiedniej porcji ruchu - spał sobie w wózeczku, a ja mogłam zajmować się końmi, mając go równocześnie cały czas na oku i słysząc najcichsze nawet wołanie o jedzenie.

     Michałek bardzo szybko nauczył się siedzieć i wtedy nadszedł czas na wykorzystanie nosidełka nie tylko podczas leśnych spacerów, ale i do przejażdżek na koniu. Nie zapomnę Michałkowych wybuchów śmiechu, kiedy podskakiwał przy każdym końskim kroku. Potrafił się tak śmiać bez końca, a jazda konna stała się dla niego jedną z ulubionych rozrywek.

     Kiedy na świecie miał się pojawić Krzyś, Michałek już samodzielnie dosiadał konia - na chwilę przy każdej wizycie w stajni. Szykował się do roli najważniejszego przewodnika dla swojego młodszego brata. Konie cały czas traktowały go jak członka stada, którego należy pilnować, wychowywać i kochać. Szczególnie Oka traktowała go z należytą powagą i delikatnością - mógł się plątać pod jej nogami, głaskać ją, ciągnąć za ogon, a ona stała jak posąg nie przestawiając nóg ani o centymetr, żeby przypadkiem nie zahaczyć o malucha bawiącego się koło niej.

     Gdy Krzychu był już z nami, Michałek bardzo chciał go oprowadzić po stajni, ale niestety, młodszy brat tylko leżał, płakał i nie nadawał się do wspólnej zabawy. Mimi (tak o sobie mówił wówczas Michaś), próbował przeciągnąć nosidło z Krzysiem w pobliże naszych koni, ale nie dał rady i musiał ograniczyć się do pokazania mu wszystkiego z odległości. Do bliższego zapoznania Krzysia z końmi potrzebna okazała się pomoc mamy. Konie, zapoznane doskonale z zapachem dzieci natychmiast zaakceptowały kolejnego stwora, którego im przedstawiłam.

     Krzysiu nie lubił noszenia w chuście ani w nosidełku, więc po raz pierwszy jeździł na koniu bez żadnych urządzeń pomocniczych. Poradził sobie doskonale, ale siedzenie na koniu zdecydowanie nie sprawiało mu takiej przyjemności, jak Michałkowi, kiedy był w jego wieku.

      Oczywiście nie uniknęłam zarzutów, że narażam dzieci na niebezpieczeństwo, pozwalając im na kontakt z mnóstwem złych bakterii i na zabawy w pobliżu koni. Może i Wam, drodzy czytelnicy, wydaje się, że takie małe dzieci powinny siedzieć w czysto wysprzątanym pokoju i wychodzić na zewnątrz tylko wtedy, kiedy jest idealna temperatura i wilgotność. 

    Ja mam na ten temat zupełnie inne zdanie. Jestem przeciwnikiem sterylnych warunków i trzymania dzieci pod kloszem spod którego niewiele widać. Moje dzieci miały od urodzenia, a właściwie od uwolnienia nas spod opieki szpitalnej, wychodziły z nami wszędzie, niezależnie od pogody. Bywały w stajni i lesie, raczkowały po ujeżdżalni i ściółce, dotykały koni i stajennych kotów, roślin, grzybów, żab i ślimaków. W efekcie praktycznie nie chorują, nie mają żadnych alergii ani uczuleń. 

    Z końmi nigdy nie zostawali sam na sam; zawsze czuwałam obok, żeby w razie jakiegokolwiek niebezpieczeństwa ratować dziecko przed koniem lub konia przed dzieckiem, które (bywało) za bardzo się rozochociło. 

     Doglądanie menażerii na tym etapie rozwoju było bardzo absorbujące i po obrobieniu całości padałam na pysk, ale czasami łapię się na tęsknocie za tym, co minęło bezpowrotnie.