Krótka historia o zamknięciu i otwarciu

        Ta historia wydarzyła się kilka lat temu, ale do dziś pamiętam każdą sekundę, jaka nastąpiła po zamknięciu. Michałek miał wtedy trzy latka z niewielkim kawałkiem, Krzychu półtora roku. Szykowaliśmy się do wyjścia na cotygodniowe zajęcia na basenie.

     Niemal wszystko było gotowe - pływackie pieluszki, myjadła, smarowidła spakowane, a ja ubrana w strój kąpielowy, żeby później było nieco łatwiej i szybciej. Wyszłam jeszcze na balkon (jedenaste piętro, balkon zabudowany) po dosuszające się ręczniki. Do drzwi towarzyszyły mi dwa cienie, które zostały w mieszkaniu, kiedy ja poszłam kilka kroków dalej. Kątem oka zobaczyłam jak Michaś wspina się na łóżko i łapie za klamkę. Rzuciłam się w stronę drzwi, ale było za późno - klamka zapadła.

       Wyobraźcie sobie - ja w stroju basenowym na balkonie na najwyższym piętrze, a w domu dwoje małych dzieci, które mnie na tym balkonie uwięziły... Zaczęłam spokojnie tłumaczyć Michałkowi jak otworzyć drzwi. Zabrał się do tego ochoczo, ale niestety sił mu brakło i mimo nieustannego dopingu z mojej strony, drzwi nadal pozostawały zamknięte. Michaś, przerażony całą sytuacją i własną niemocą rozpłakał sie i schował pod kołderką we własnym łóżeczku. Natomiast Krzyś, widząc matkę miotającą się za szklanymi drzwiami, dostał głupawki i biegał tam i z powrotem po pokoju, śmiejąc się na dokładkę radośnie.

      Sytuacja stawała się coraz bardziej dramatyczna. Trzeba było coś zrobić. Znalazłam śrubokręt, którym próbowałam wyważyć zamek w drzwiach. Wydawało mi się, że łatwiej i taniej będzie naprawić zamek niż wstawiać nową szybę... Okazało się jednak, że mamy bardzo solidne okna i posiadanym narzędziem udało mi się jedynie porobić wgłębienia we framudze (zastosowałam metodę dźwigni); zamek ani drgnął. Wewnątrz mieszkania Michał nadal pochlipywał pod kołdrą, a Krzyś śmiał się coraz donośniej.

     Wyjrzałam przez balkon - na podwórku ani żywego ducha nie widać. Normalnie desperacja. Od wybicia szyby powstrzymywała mnie tylko obawa, że pokruszone szkło porani mnie i dzieci. A tego wolałam uniknąć.

     I wtedy wydarzył się CUD - na sąsiednim balkonie pojawili się nasi sąsiedzi - studenci wynajmujący mieszkanie obok. Widywaliśmy ich bardzo rzadko, a na balkonie to chyba po raz pierwszy odkąd mieszkali obok nas (czyli kilka miesięcy). Rzuciłam się tygrysim skokiem w ich stronę i poprosiłam, żeby weszli do mojego mieszkania i otworzyli drzwi balkonowe, bo jestem uwięziona. Ich miny były bezcenne - baba w stroju basenowym woła ich do swojego mieszkania, żeby ją ratowali... Uświadomiłam sobie, ze nie wyjaśniłam im dlaczego nie mogę wejść do domu. Widząc, że nie kwapią się zbytnio do przyjścia mi z pomocą, zaczęłam wyjaśniać wszystko od początku.

     Najwidoczniej doszli do wniosku, że jakieś wielkie niebezpieczeństwo z mojej strony im nie grozi, bo zdecydowali się wreszcie na przyjście mi z odsieczą. I tu kolejny CUD - drzwi mieszkania nie były zamknięte od środka, więc można było do nas wejść. Przyszli w trójkę (najwidoczniej bali się, że to jakaś ściema z tym uwięzieniem na balkonie) i widząc płaczącego Michałka i roześmianego Krzysia, uratowali mnie w końcu.

     Podziękowałam moim wybawcom, uspokoiłam Michałka, spróbowałam uspokoić nieco siebie, spakowałam te nieszczęsne ręczniki i odrobinę spóźnieni, pojechaliśmy na basen.

     Po tej przygodzie przez dłuższy czas bałam się wychodzić na balkon, kiedy byłam w domu sama z dziećmi. Dzięki tej ostrożności udało mi się uniknąć takiej drugiej przygody.

    Do drugiego, równie dramatycznego, zdarzenia z zamykaniem drzwi doszło parę miesięcy później, ale to już historia na następny wpis.