Zagrzybiona Kuchenka

    Siedząc wieczorem w łódce przycumowanej w Nawigatorze, patrzyliśmy na mapę, żeby sprawdzić, w jakiej  miejscowości jest nasz port i co ciekawego można w okolicy zobaczyć. Nie znaleźliśmy nazwy wsi, ale za to odkryliśmy, że w pobliżu znajduje się małe, leśne jeziorko. Na dżipsie Pawełek znalazł jego nazwę – Kuchenka. Ponieważ nas ta nazwa zaintrygowała, postanowiliśmy zbadać rano, co to za jedna Kuchenka.

     Rano wyruszyliśmy na zwiad. Tuż za bramą Michaś z Krzychem rzucili się na skarpę przed ogrodzeniem domostwa po drugiej stronie piaszczystej drogi, zalegli na wysuszonej trawie i darli się: "To ja pierwszy widziałem pociusia; nie to ja pierwszy!" Pognałam do nich i co widzę? Rośnie sobie na suchej ziemi malutki, śliczniutki borowik ponury.Trzeba było menażerii wytłumaczyć czym się różni borowik ponury od ceglastoporego (ponure znajdujemy rzadko i dzieci nie są opatrzone z tym gatunkiem) i szukać na skarpie dalej. Ludzie, którzy robili coś w obejściu za płotem, gapili się na nas wybałuszonymi ślipiami jak na jakieś kosmiczne zjawisko. Mimo, że przeczesaliśmy skarpę bardzo dokładnie, to oprócz pięknego kamienia (pozysk Michałka) i nabieracza - starego ziemniaka (wyglądał całkiem jak kapelusik borowika), nie znaleźliśmy więcej grzybów w tym miejscu. Ruszyliśmy dalej.

    Droga do Kuchenki wiodła przez las mieszany. Przy dukcie rosły sobie brzózki, pod którymi wypatrzyłam gołąbki kruche. Tuż obok rosły kolejne, znacznie bardziej interesujące grzybki - koźlarze babki. I znów rozległy się okrzyki radości. I rozpoczęła się rywalizacja, kto znajdzie więcej. Oczywiście, zgodnie z zasadami Krzychowymi, to on MUSIAŁ mieć najwięcej znalezisk.:)

      Michałkowi szukanie utrudniał kamień sporej wagi, znaleziony na początku spaceru, ale nawet mimo tego obciążenia trafiło mu się parę babeczek.

       Jak widzicie na zdjęciach, niektóre grzybki były mocno sfatygowane i wypełnione farszem mięsnym, ale kilka babek było świeżutkich i w całości mogły trafić do gara.

        Znalezione grzybki zostawiliśmy w jednym miejscu (nie przewidywaliśmy zbioru, więc nie mieliśmy koszyka) i poszliśmy w kierunku Kuchenki. Samo jeziorko jest tak zarośnięte trzcinami, że nie sposób przedrzeć się przez nie, by stanąć nad wodą, ale wycieczka do niego i tak była bardzo owocna. Jedynym minusem był zmasowany atak wojsk komarzych, które wyjątkowo upodobały sobie Krzysia i chciały wyssać z niego całą krew. Dlatego nie poszliśmy dalej na poszukiwania grzybków (chociaż miałam na to wielką ochotę), tylko wróciliśmy do portu (tam czekała tyrolka), zabierając oczywiście po drodze nasze łupy.

      Oprócz koźlarzy babek można było nazbierać w lesie mnóstwo polówek, ale ich nie pozyskaliśmy, bo jakoś nie przepadam za ich smakiem.

       A to już resztki naszego zbioru, które nadawały się do zjedzenia; zostało tak ze 25% zbioru. Na rzadziutki sosik do kolacji wystarczyło.:)

     Nazwę miejscowości, w której jest marina Nawigator odczytaliśmy z tabliczki adresowej na jednym z domów - są to Stare Jory. Mam nadzieję, że w kolejnych naszych portach też trafimy na jakieś zagrzybione Kuchenki.