Jak to z kupowaniem Latony było - część pierwsza

       Od dawna już zbieram się do napisania o tym, jak do Mojej Menażerii dołączyła Latona - jedyna, oprócz mnie "dziewczynka". Zmobilizowały mnie słowa koleżanki, która kilka dni temu stanęła przy boksie, w którym czyściłam Latonę, patrzyła, patrzyła i stwierdziła: "Ależ ten koń się zmienił!" Uświadomiłam sobie wtedy, że to już dwa wspólnie spędzone lata, że Latona jest znacznie bardziej "moja" niż była wtedy, kiedy ją poznałam. 

     To długa historia i zarówno spisywanie, jak i czytanie "na raz", byłoby męczące, więc opowiem ją w odcinkach. Dzisiaj część pierwsza, w której nasza bohaterka jeszcze nie wystąpi. Nie była bowiem pierwszym koniem, który miał zająć pusty boks po Oce.

     Kiedy Oka odeszła na wieczne pastwiska, najtrudniej było mi znieść widok pustego boksu, z którego zawsze dobiegało rżenie, kiedy tylko stanęłam w drzwiach stajni. Boks czekał na nowego lokatora. Po miesiącu zaczęłam szukać nowego konika. Istotne było również to, żeby nowy koń zdążył się zaprzyjaźnić z Ramzesem przed naszym wyjazdem na wakacje. Wiedziałam jakiego konia chcę - miał być mniejszy niż Oka, żeby dzieciom było łatwiej się nim zajmować, spokojny i bezpieczny dla maluchów. 

      Pod tym kątem zaczęłam przeglądać ogłoszenia. Najpierw wymyśliłam sobie, że weźmiemy jakiegoś zwierzaka z fundacji, ale okazało się, że fundacje (a jest ich sporo) są zainteresowane głównie adopcjami wirtualnymi (tzn. płacisz za utrzymanie konia w jakiejś stajni i oglądasz go na zdjęciach), a konie, które ewentualnie można byłoby wziąć do swojej stajni, są albo stare i schorowane, albo niebezpieczne (po przejściach). Nie takiego konia chciałam.

     Znalazłam wreszcie ogłoszenie, które mnie zainteresowało - niewielka klaczka małopolska, mieszkająca na Lubelszczyźnie. Na imię miała Sarmacja. Opis w ofercie sprzedaży - cud, miód, malina - konik spokojny, chodzący w tereny, biegający po ogromnych pastwiskach (więc wybiegany=zdrowy). Zdjęcia równie doskonałe - siwa Sarmacja w lesie, na trawie, nad rzeką. Było też zdjęcie rodowodu - równie dobrego jak cała reszta. Cena niska jak na takiego konika. Dzwonię zatem do ogłoszeniodawcy. Wszystko potwierdził, odpowiedział na moje pytania - miło, sympatycznie. Za dwa dni zadzwoniłam ponownie, bo jeszcze mi się nasunęły pytania. Otrzymałam równie wyczerpujące i logiczne odpowiedzi, jak przy pierwszej rozmowie. 

     Problemem była odległość - jazda w ciągu jednego dnia "do tam", obejrzenie konia i powrót do Krakowa, były niewykonalne. Jak to w życiu bywa, problem rozwiązał się sam. Znajoma miała jechać do Lublina, do tamtejszej kliniki, po swojego konika i zaproponowała, że weźmie większy samochód (na dwa, a nie na jednego konia) i jak chcę, to możemy jechać do Sarmacji (jeszcze 100 kilometrów za Lublin) i od razu ją przywieźć do Krakowa. Weszłam w ten układ (za połowę kosztów paliwa) bez zastanowienia. 

     Zadzwoniłam do ogłoszeniodawcy i złożyłam propozycję nie do odrzucenia - chciałam na miesiąc wydzierżawić konia (zostawiając połowę żądanej sumy) i po miesiącu albo dopłacić resztę i Sarmację sobie zostawić, albo odwieźć ją z powrotem do właściciela (jeżeli okazałoby się, że nie spełnia moich oczekiwań), odzyskując zaliczkę. Pan się ochoczo zgodził. Umówiłam się z nim zatem na konkretny dzień, przygotowałam stosowne umowy do podpisania i czekałam z niecierpliwością na dzień wyjazdu.

     Z  Krakowa wyjechałyśmy przed świtem. Jazda była koszmarna - padający mokry śnieg i zamarzająca mżawka towarzyszyły nam nieustannie aż do Lublina. Tam dość szybko udało się załatwić wszystkie formalności w klinice, załadować konia i można było ruszać dalej.

     Dojechałyśmy do wioski, w której miała mieszkać Sarmacja. Pan "z ogłoszenia", do którego zadzwoniłam, że dojeżdżamy, oświadczył, że nie będzie go w domu, ale wszystko załatwimy z jego żoną. Nie byłam tym zachwycona, bo nie toleruję olewactwa - skoro się ze mną umówił, powinien być i już. No ale nic to - jedziemy przez wieś, właściwego numeru nie widać. Napatoczył się jakiś chłopek - roztropek, więc pytamy gdzie to ten, a ten mieszka. Teraz się dziwię, że odpowiedź nie wzbudziła mojej ostrożności. Usłyszałam bowiem:"Pani, a to tam, na końcu wsi, taki rozpiździel totalny zobaczycie." 

    Jedziemy zatem w stronę "rozpiździelu". Asfalt się skończył, samochód się ślizga na błotnistej drodze miedzy polami. Dojechałyśmy. Pan, który nas pokierował we właściwą stronę, doskonale nazwał to, co stanęło nam przed oczami - rozlatująca sie szopa, jakieś resztki gruzu i desek, biegające i ujadające wychudzone psy, błotniste podwórko i kilka koni zbitych w gromadkę na niewielkim, błotnistym wybiegu. 

     Udało mi się dotrzeć do drzwi szopy (biegające psy tego nie ułatwiały). Wyszła młoda dziewczyna, wyraźnie wystraszona. Poszłyśmy w to błoto oglądać Sarmację. Wyglądała zupełnie inaczej niż na zdjęciach - łeb zwieszony, smętna mina, owrzodzenia na całym niemal ciele i ledwie co zabliźniona wielka rana na tylnej nodze. 

     W czasie, kiedy ja oglądałam konia na wybiegu, koleżanka, z którą przyjechałam, rozglądała się po podwórku - zadzwoniła do mnie z informacją, że leżą tam pod plandekami martwe konie, więc nie wiadomo, czy pozostałe są zdrowe. Ta informacja była kropelką, która dopełniła tę czarę rozgoryczenia i zawodu, jakie mnie ogarnęły na widok konia, którego miałam zabrać do Krakowa. Zapytałam jeszcze panią o rodowód Sarmacji. Dowiedziałam się, że nie wie tak do końca czyj to jest koń i kto może mieć jego dokumenty. 

     Konia nie wzięłam. Pożegnałam się krótko i ruszyłyśmy w długa drogę powrotną. Byłam tak zła na siebie, że się dałam tak perfidnie omamić ładnym słówkom pisanym i mówionym, że ze łzami na końcu nosa zadzwoniłam tylko do Pawełka, że konia nie przywiozę. Wiedziałam, że powinnam zadzwonić do "pana z ogłoszenia" i powiedzieć mu, co o tym wszystkim myślę, ale nie miałam na to siły. 

     Nauczyłam się czegoś nowego - nie można wierzyć nie tylko w reklamy, ale i w ogłoszenia pisane piękną polszczyzną, poparte kilkoma rozmowami telefonicznymi. Na chwilę "odniechciało" mi się zupełnie poszukiwań nowego konia. Chwila jednak minęła. W części drugiej spotkamy po raz pierwszy Latonę.:)