Piątkowa kolacja z orawskiego lasu

      To był długi i intensywny dzień. Wstałam jeszcze przed świtem, żeby przygotować prowiant na drogę. Resztę menażerii obudziłam o 5.30, co spotkało się z entuzjazmem Michałka, marudzeniem Krzycha i głośnymi protestami Pawełka (musiałam mu obiecać, że w niedzielę będzie mógł spać do woli). Udało się wyjechać w stronę Orawy z kilkuminutowym opóźnieniem w stosunku do planu. Kraków pożegnał nas słońcem, ale już przed Myślenicami wpadliśmy w gęstą mgłę. Wtedy Pawełek przypomniał sobie, ze w prognozie wyczytał, że od godziny jedenastej mają przechodzić burze. No super! Stwierdziłam. Chłopcy mieli kurtki, ale ja wybrałam sie w koszulce z krótkim rękawem...

      Mgła towarzyszyła nam aż do Lipnicy. Pierwszym punktem planu była krótka wizyta u naszych wakacyjnych gospodarzy. Wypakowaliśmy rzeczy przywiezione już na wakacje, wypiliśmy szybką kawę i podjechaliśmy do Winiarczykówki, gdzie samochód został na naszym stałym miejscu parkingowym, a my ruszyliśmy w kierunku "naszej" bacówki. Przy planowanej trasie jest sporo miejscówek borowików ceglastoporych. Byłam PEWNA, że się nachapiemy i zabrałam trzy koszyki. Nawet Pawełek, który zazwyczaj bardzo sceptycznie podchodzi do moich grzybobraniowych wizji, przyznał, że wszystkie warunki są spełnione - mokro, ciepło, no i my jesteśmy.:)

    Pierwszym napotkanym gatunkiem był śluzowiec - rulik nadrzewny. Jest śliczny, ale do koszyka się nie nadaje...

      Mgła znikała, a na niebie coraz częściej błyskało słońce. Robiło się ciepło. Na drodze pojawiły się wysypane góry kamieni - najwyraźniej ta piękna polno - leśna droga zostanie w najbliższym czasie ucywilizowana. A szkoda, bo ma swój urok i tak powinno pozostać.

      Na kolejnych miejscówkach nie było śladu poćców. Za to udało mi się wejść prosto w gniazdo dzikich pszczół, które zamieszkały w dziupli. W porę krzyknęłam chłopcom, żeby się wycofali i samej też udało mi się ujść bez użądleń, chociaż już cała banda rozsierdzonych owadów krążyła wokół mnie. Po chwili, z przeciwnej strony drogi Krzychu wołał, że znalazł ładnego grzybka, którego nie umiał zidentyfikować. Okazało się, że to muchomor mglejarka - pierwszy tegoroczny egzemplarz z tego gatunku.

      Po wejściu na Marysią Polanę Pawełek znalazł stadko wyrośniętych majówek wiosennych, które, o dziwo, mimo podeszłego wieku, były zdrowiutkie. Wszystkie powędrowały do Krzysiowego koszyczka, żeby właśnie w nim było najwięcej grzybków.;)

      W kolejnym pociusiowym punkcie Pawełek znalazł wreszcie jednego borowika ceglastoporego. Niestety, ten okaz nie nadawał się do zabrania - był już stary i częściowo zjedzony przez innego, pleśniowego grzybka.

      W końcu znalazł się borowik jak najbardziej nadający się do umieszczenia w koszyku. Przeszła koło niego cała trójka, a ja go znalazłam.:) Moja radość nie trwała długo, bo obrażony Krzychu pizgnął swoim koszykiem w krzaki i siadł na ziemi obrażony na cały świat i jego okolice - jakże to bowiem możliwe, że matka znalazła grzyba, kiedy on, mały pazerniaczek, przechodził koło niego wcześniej! Po niezbyt czystej buzi popłynęły łzy. Wzięłam Krzycha za łapkę i chciałam mu pomóc w znalezieniu czegokolwiek, ale nie było już nic do znalezienia w pobliżu... Łezki obeschły na dźwięk tatowego głosu, który wzywałnas konspiracyjnym szeptem.

      Okazało się, ze Pawełek wytropił dorodną żmijkę - leżała nieruchomo i grzała się w słoneczku. Pawełek stwierdził nawet, że jest martwa. Dobrze, że nie sprawdzał tego gołymi łapkami. Zdążyłam spojrzeć gadzinie w oczy, zrobić jedną fotkę i żmijka zniknęła w krzakach. Jak to Pawełek skwitował - zobaczyła większą żmiję (znaczy się mnie) i wolała nie ryzykować. Jak ja kocham takie komplementy... To był naprawdę piękny wąż - miał grubo ponad metr długości i dziwnie jakby "rozszerzoną" skórę - może miał zrzucać wylinkę albo składać jaja? 

     Zapytacie pewnie czy nie boimy się żmij. Na Orawie nie ma ich zbyt wiele, ale wszystkie napotkanej uciekają, a nie atakują. Może rzeczywiście jestem bardziej jadowita niż one i wolą mi schodzić z drogi...

      Na bacówkę dotarliśmy z jednym borowikiem ceglastoporym (2 km spaceru; czasem z tego odcinka były dwa pełne kosze). Czekały na nas nie tylko pyszne oscypki i  żętyca, ale i chętne do pieszczot zwierzaki. Michaś zajął się pieskami, a Krzychu przez pół godziny bawił się z cielakiem. Drapanie za uszami i w okolicy wyrastających rogów wprawiło zwierzaka w euforię.

      A teraz historia tego zdjęcia: Michałek, otwierając paszczę, zapytał, czy widać jego nie-zęba. Ryknęłam śmiechem słysząc o nie-zębie i odpowiedziałam, że tak, widać. "To zrób mi zdjęcie nie-zęba i zatytułuj go "Szczerbatek"." Tak powstała seria "Szczerbatków bacówkowych". Cieszy mnie dystans, jaki Michaś potrafi zachować do siebie i śmiać się z tego, co dla niektórych dzieci jest powodem do płaczu. Mogę tylko dodać, że to  już trzeci "nie-ząb" Michałkowy, sowicie wynagrodzony przez wróżkę Zębuszkę.

       Siedząc przed bacówką i popijając żętycę powiedziałam Pawełkowi, jaki mam plan - pojadą z chłopakami na lipnickie podwórko, a ja pójdę tam na piechotę i NA PEWNO napełnię chociaż jeden koszyk. To w linii prostej 6,5 km; jak się szuka grzybków, wychodzi ze dwa razy tyle. Chłopcy nie protestowali, ciesząc się w duchu, że im nie każę iść na piechotę.;) No to sobie poszłam.

     Spory kawałek trasy przemierzyłam, zanim trafiłam na pierwszego grzybka. Jego pojawienie się nieco mnie zdziwiło, bo gałęziaki wyrastają zazwyczaj nieco później, ale cóż, ten się pospieszył i dał mi nadzieję.

      Po następnych paru kilometrach trafiłam na dwa ceglastopore. Mimo usilnych starań, w najbliższej okolicy nic więcej nie wytropiłam.

      Nad Babią gromadziło się coraz więcej chmur. Szłam w jej stronę.

      Widoki były cudne i dzięki nim mój spacer, mimo, że ubogi w grzyby, był bardzo przyjemny.

      Dotarłam do granicznego lasu. To prawie jak w domu - moje ulubione miejscówki, z góry widać lipnicki domek. Zaczęłam przeszukanie najcieplejszych miejsc, stwierdzając, że przecież tu musi coś dla mnie być! I było- jeden muchomorek i...

 ...uroczy borowik ceglastopry. Dwa grzybki na całkiem spory las. Cieniutko. Zeszłam na lipnickie podwórko, a tam czekały na mnie niemiłe wieści - Krzyś, po drodze z bacówki do samochodu, zaczął się skarżyć na ból ucha i teraz spał na leżaczku pod kocykiem. Oczywiście obudził się natychmiast i przytulił ze zbolałą miną. Od razu zrobiło mu się lepiej i po chwili zabrał się za grę w piłkę. W związku z tym, że tragedii nie było, Pawełek wygonił mnie jeszcze pod Babią. Wiedział, że chciałam sprawdzić miejscówki koronicy ozdobnej, która powinna już być. Z mieszanymi uczuciami zostawiłam chłopaków i podjechałam pod Babią.

      Pod babią padał drobny deszczyk, którym się zupełnie nie przejęłam. Znalazłam jeszcze dwa ceglasie - miałam teraz całe sześć grzybków w koszyku! Sukces niebywały po przejściu tylu kilometrów...:( Koronicy nie było na dwóch najbliższych stanowiskach, więc na kolejne, wyżej położone w ogóle nie poszłam. Liczę na to, że jeszcze się pojawią, chociaż przez najlepszą miejscówkę leśnicy przeciągali drzewa i ściółka jest tam mocno zdewastowana.:(

      Zanim wrócimy na lipnickie podwórko, spójrzcie jeszcze jak pięknie wyglądają orawskie łąki - kwitnie na nich mnóstwo storczyków i rozkwitają kuliki zwisłe.

     Wróciłam na lipnickie podwórko, głosząc swoją porażkę. Krzychu znowu się gorzej czuł i chciał od razu jechać do domu. Nie usiadłam już zatem nawet na krótki odpoczynek (a liczyłam na niego, bo nogi wchodziły mi już wiadomo gdzie) i zaczęłam się pakować. Kiedy opuszczaliśmy Lipnicę, na Babiej szalała burza, a jej skrzydło zrzucało pojedyncze krople na naszą drogę. Krzyś zasnął, czyli zrobił to, co dla niego (i dla nas w tym momencie) było najlepsze.

    Droga nie przebiegła bezproblemowo - najpierw wypadek, korek i jazda objazdem (cały urok zakopianki), później jęki Michałka, który zapomniał zrobić siku przed odjazdem, a teraz nie było się gdzie zatrzymać (wykorzystaliśmy pierwsze dogodne do tego celu miejsce), a na koniec Krzychu, któremu ból z ucha spłynął do żołądka... I kolejny raz moje zdumienie - żołądek się oczyścił i ból ucha ustąpił natychmiastowo. Nigdy bym nie przypuszczała, że te dwa organy mogą być z sobą połączone, ale, jak widać, u dzieci się to zdarza.

      W końcu jednak dojechaliśmy. Chłopcy byli głodni (zwłaszcza Krzychu), więc dostali szybką zupę. My z Pawełkiem poczekaliśmy na sosik z dzisiejszym pozyskiem. Wrzuciłam do niego sporo cebuli i całą mrożonkę, żeby nie było go czuć malizną. Był przesmaczny i zostało już po nim tylko wspomnienie.