Szalone grzybobranie i mordercza obróbka

       Niedzielne wstawanie sporo się przeciągnęło - chłopcy jakoś nie mogą się przestawić po wakacjach na krakowskie, zawsze gorące i duszne powietrze i pobudki i wstawanie odkładaliby najchętniej w nieskończoność. I długo jeszcze po tym, jak wstaną z łóżek, nie mogą się w pełni dobudzić (a przecież w Lipnicy chodzili później spać i wstawali w momencie rześcy i gotowi do działania). Z półgodzinnym opóźnieniem udało nam się jednak wyjść z domu. Pawełek uparł się, że pojedziemy Czarną Błyskawicą, a nie Doblowozem, a moje argumenty, że grzybów nie pomieścimy w bagażniku skwitował ironicznym uśmieszkiem. Podobnie zresztą ocenił cztery koszyki, jakie przygotowałam na wyjazd... Kolejny argument przeciw jeździe mniejszym autem wypłynął po drodze - zorientowałam się, że nie przełożyłam do bagażnika moich butów grzybowo - końskich... Miałam w perspektywie powrót po buty albo chodzenie po lesie w klapkach; wybrałam to drugie. 

     Kiedy wjechaliśmy na drogę wiodącą przez nasz docelowy las, Pawełek patrzący po parkingach i poboczach stwierdził, że nie ma żadnych grzybów, bo ani jeden pazerniaczy samochód nie stoi w znanych miejscach (o tej porze było ich w niedzielę zazwyczaj kilkadziesiąt). No i co z tego? - pomyślałam już zeźlona - nie stoją, to nie będziemy mieć towarzystwa w lesie, a koszyki i tak napełnię, na przekór Pawełkowi, klapkom na nogach i każdemu, kto w tej chwili miałby czelność coś wbrew mi rzec.

      Dojechaliśmy do "naszego" miejsca parkingowego, wręczyłam Pawełkowi koszyk, Krzychu wziął swój, Michaś rozejrzał się po drzewach i ruszyliśmy. Najlepsze ze znanych mi miejsc szmaciakowych - niezbyt strome zbocze na wapiennych skałach, porośnięte sosnami, grabami, dębami, a miejscami jeżynami; niejednokrotnie, na tej, niezbyt rozległej przestrzeni, rosło kilkadziesiąt siedzuniowych owocników. 

    W lesie susza; na dole wzniesienia oprócz kilku wyschniętych gołąbków, nie było nic. Dopiero, kiedy doszliśmy do jeżynowych zarośli, Krzychu wypatrzył pierwszego szmaciaka, na którym susza odcisnęła swoje piętno. Tuż obok przyczaił się robaczywy podgrzybek.

      Za chwilę wychynęły kolejne siedzunie ukryte w trzymających wilgoć jeżynach. Chłopcy skakali z radości. Wkrótce dołączył do nas Pawełek, który penetrował łatwiej dostępny teren. Kolce z jeżyn właziły do moich klapek jak najęte, ale nie zwracałam na to specjalnej uwagi, bo przecież były grzybki, po które tu przyjechałam - trzeba było znajdować, focić, pozyskiwać! Co mi tam ciernie w butach!

      Krzyś pozował dzielnie przy kolejnych lesnych kalafiorach, a koszyki stawały się coraz pełniejsze.

      W szybkim tempie trzy zabrane z samochodu koszyki były wypełnione po brzegi. Poszliśmy je odnieść. Pawełek przeparkował w większy cień, żeby się nasze szmaciaki nie zaparzyły, wzięliśmy ostatni wolny koszyk i mieliśmy iść na poszukiwanie innych grzybków. Podkusiło mnie jednak, żeby wejść raz jeszcze w siedzuniowy las, troszeczkę dalej niż go penetrowaliśmy. Na moje hasło: "Jest!" chłopcy byli zaraz przy mnie i po paru minutach nasz ostatni koszyk został zapełniony kolejnymi szmaciakami. Cóż było robić... Odniosłam koszyk do samochodu, ciesząc się, że mam jeszcze zapasową torbę w plecaku i poszliśmy wreszcie zobaczyć co słychać u innych grzybków.

      Na lejkowcowym stanowisku czekała nas przykra niespodzianka - mnóstwo grzybków dogorywało - obgnite i przysuszone nie nadawały się już do pozyskania. A było ich setki... Szkoda.

      Większość z nich nie dorosła do rozmiarów własciwych temu gatunkowi - susza dała im radę i zamarły przedwcześnie.

      Za to na pniakach tętniło życie - podziwialiśmy kolonie maślanek w różnym wieku - od żłobkowych egzemplarzy po grzybową geriatrię.

      Były też łuszczaki zmienne - obrosły kilka sąsiadujących z sobą pniaków. To bardzo smaczne grzybki, ale dzisiaj pozostawiliśmy je w lesie, bo jak pomyślałam sobie o czyszczeniu i przerobie zasobów zostawionych w samochodzie, to już nie miałam ochoty na kolejne zajecie z łuszczakami.

      Dotarliśmy do najbardziej uczęszczanego przez grzybiarzy fragmentu lasu - to tu można liczyć na znalezienie borowików i podgrzybków. I były - czekały na nas mimo śladów działalności licznego grona poprzedników. Ponad dwadzieścia ceglasi, tyleż samo podgrzybków brunatnych i jeden szlachetniak. Wszystkie pożarte wewnętrznie przez robale. Nie warto było się nawet po nie schylać - po sprawdzeniu kilku pierwszych znalezisk, resztę zostawiliśmy w stanie nienaruszonym.

      Najpiękniejsze grzybki wypatrzył Krzyś - to dzieżki pomarańczowe, które przycupnęły na koleinach wyjeżdżonej traktorem drogi. Poświeciłam im więcej czasu na zdjęcia niż dotychczasowym znaleziskom.

      Pawełkowi udało się jakoś upchnąć nasze cztery pełne koszyki w małym bagażniku. Nie chciałam ich już wyciągać, żeby zrobić zdjęcie zbiorcze w pięknych okolicznościach przyrody.

      W domu chłopcom nie chciało się pozować do fotki, bo spieszyli się do swoich zajęć. A ja, oprócz czasu poświęconego na wydanie menażerii posiłków, zajmowałam się grzybkami do wieczora. I jeszcze trochę zajęć obróbkowych pozostało mi na jutro. Nigdy jeszcze nie oczyściłam i nie umyłam tylu szmaciaków jednorazowo. Tylko ten, kto miał okazję czyścić tego grzybka, wie o jakim trudzie piszę. Ale warto było poświecić popołudnie dla tych leśnych cudów.:)