Jak zostałam Matką Polką

    Dzieci zmieniają spojrzenie na świat, powodują przestawienie życiowych priorytetów, są najważniejsze najukochańsze, cudowne, wspaniałe.... Ble, ble ble... Takimi bzdetami przez długie lata raczyły mnie moje koleżanki, które zostały mamami i fakt ten stał się przełomowym momentem w ich życiu. Patrzyłam z wytrzeszczem gałek ocznych jak się cackają z tymi małymi stworkami walącymi w pieluchy i drącymi się przy każdej okazji, niezależnie od tego, czy miały ku temu jakiś powód, czy też nie. Nigdy nie czułam potrzeby przytulenia takiego stworka czy też "gugania", którego celem byłoby wywołanie uśmiechu na bezzębnej paździapie. Twierdziłam, że nie chcę, nie będę chcieć i nie będę mieć nigdy żadnego dziecka.

   To była przeszłość, zamierzchła przeszłość, która odeszła w zapomnienie wraz z beztroskimi chwilami, w których myślało się głównie o sobie i swoich przyjemnościach rozlicznych. Wszystko się zmieniło, kiedy na mojej drodze stanął właściwy kandydat na ojca moich przyszłych dzieci.

Pamiętam to jak dziś - upalny dzień czerwcowy, pierwszy dzień wakacji 2008 roku. Udało nam się szczęśliwie przetransportować konie do letniej rezydencji w Lipnicy, rozpakować się, zorganizować letnie "gospodarstwo domowe" i zająć się nie tylko potrzebami dusz naszych, które cudny zachód słońca sprowokował do zajęcia się bardziej ciałami niż duszami. Tak zaczęło się nowe życie, które zostało nazwane Michałkiem, zdecydowanie wcześniej niż zaczęło swą ziemską egzystencję.

    Po dziewięciu miesiącach na moich piersiach wylądował kosmita, który był moim synem. Ten moment łączy w sobie tyle ładunku emocjonalnego, że właściwie w języku brakuje słów, które byłyby w stanie to oddać. Byłam gotowa na to, co się wydarzyło. Już wtedy stwierdziłam, że to ten właściwy czas w moim życiu, że dobrze, że właśnie teraz się pojawił, że wcześniej mogłabym nie podołać jego potrzebom.

 

    Michałek był cudownym dzieckiem, którego obecność nie przeszkodziła w zrodzeniu się myśli o malutkiej dziewczynce, która wprowadziłaby równowagę w naszym stadzie. Założyłam sobie, że Michałek będzie miał siostrzyczkę - TAKI BYŁ MÓJ WIELKI PLAN. I nie ukrywam, że byłam mocno zaskoczona, kiedy na usg okazało się, że nie będzie małej dziewczynki, tylko kolejny chłopak. Lekarkę rozśmieszyło moje głębokie przekonanie, że się myli i pokazała mi na monitorze  NIEZBITE DOWODY mojego niezrealizowanego planu. Stało się jasne, że będę jedynym rodzynkiem w męskim stadzie.

    Późną jesienią, wytrzepany na koniu, Krzyś powitał świat głośnym wrzaskiem. 

 

    Wrzask Krzysia towarzyszył nam  bardzo długo. Momenty uwiecznione na zamieszczonej fotce były niezwykle rzadkie i bardzo ulotne. 

    Gdyby Krzyś był pierwszy - Michałka nie byłoby nigdy na świecie, bo po prostu nie byłoby warunków na realizację zamówienia. 

    Dziś to już całkiem przestarzałe dzieci, z którymi będziecie mili okazję się spotkać. Można rzec - było, minęło, w pamięci zostało i wracać do przeszłości będziemy niejednokrotnie.