Z wizytą u smardzówek

    Nasze weekendowe plany zostały pokrzyżowane przez niemoc okrutną, która w piątkową noc mnie zmogła i uniemożliwiła zaplanowany sobotni wyjazd "na krokusy" i wiosenne górskie grzybki. Jedynym pocieszeniem była kiepska sobotnia pogoda, która nie pozwoliłaby się krokusom w pełni rozwinąć. Kiedy dzisiaj zaświeciło poranne słoneczko, stwierdziłam, że NIE MOGĘ takiego dnia spędzić w łóżku i po wzmocnieniu organizmu środkami farmakologicznymi (zapisanymi przez medyka; żeby nie było, że coś nielegalnego stosuję), zabrałam dwunożną menażerię na pobliski spacer, aby sprawdzić jak się miewają nasze smardzówki.

    Michałek założył strój maskujący, żeby ukrywać się lepiej niż grzybki. Doskonale wtapiał się w wapienne skały wokół zalewu,

którego lazurowe wody są niestety gęsto upstrzone przenajróżniejszymi śmieciami, ochoczo wrzucanymi do wody przez licznych "miłośników" przyrody odwiedzających to miejsce. Ale cóż, przecież wiadomo, że pusta butelka waży pięć razy więcej niż pełna i ciężko byłoby ją wynieść w plecaku do kosza na śmieci.:(

    Dotarliśmy do smardzówkowego miejsca. W ciągu tygodnia grzybki niewiele podrosły, bo było sucho. Ale widać im już króciutkie trzonki wystające spod kapelutków. Potrzebują teraz trochę wilgoci, żeby wystrzelić do góry.

    Nadal poruszaliśmy się po stanowisku bardzo ostrożnie, żeby nie podeptać maleństw ukrytych w liściach. Kiedy przebiją się przez warstwę ściółki, będą lepiej widoczne i wtedy je z radością obfocimy. W fotografowaniu grzybków pomagał mi dzisiaj Krzychu - część ujęć została wykonana właśnie przez niego:

    Miałam nadzieję, że uda nam się dzisiaj znaleźć również inne gatunki wiosennych grzybów. Szczególnie liczyłam na kielonki błyszczące i piestrzenice olbrzymie, których stanowiska znajdują się w pobliżu. Niestety, mimo postawy tropiącej - z nosem przy samej ziemi, nie zdołaliśmy wyszperać w ściółce żadnego grzybka oprócz smardzówek. Może uda się następnym razem? Za kilka dni trzeba będzie znowu nawiedzić nasze znajome smardzówki, żeby zobaczyć jak sobie radzą ze wzrostem w tegorocznych warunkach atmosferycznych.

    Okazało się, że przez ostatni tydzień roślinność leśna wybuchła kolorami, które przykryły niczym dywany pozimowe szarości. Michał i Krzychu biegali od kwiatka do kwiatka niczym wygłodniałe pszczółki spragnione świeżej słodyczy i nie mogli się zdecydować, które z nich sa najpiękniejsze. A mieli sporo do wyboru:

złoć żółta

miodunka ćma

zawilec gajowy

fiołek wonny

ziarnopłon wiosenny

kokorycz pusta

   Pomiędzy poszukiwaniem grzybków, a podziwianiem leśnego kwiecia odbyła się jeszcze walka na patykowe miecze, w której najbardziej poszkodowanym był Pawełek, którego Krzychu atakował bez żadnych zahamowań. Na szczęście obyło się bez krwawiących ran kłutych, rwanych i szarpanych. Za to zaczęły coraz częściej padać pytania dotyczące powrotu do domu i obiadowego menu - wiadomo, menażeria musi przede wszystkim zaspokoić swoje podstawowe potrzeby bytowe.:)

   Wracaliśmy przez ruczajskie łąki, na których Krzyś znalazł niezły okaz ubiegłorocznej czasznicy:

     Sama myśl o tym, jak cudownie musiał "purchać" taki piękny, dojrzały egzemplarz wywołała wielką radość i wspomnienia różnych przypadków z przeszłości, kiedy chłopcy "pomagali" różnym gatunkom purchawek w rozsiewaniu zarodników.

     Po powrocie do domku i konsumpcji niedzielnego obiadku Krzychu z tatą zalegli na "mamowym łóżku" i oddali się kolejnemu ulubionemu zajęciu - poobiedniej drzemce. Michałek nie lubi wytracać czasu na spanie, więc zajął się budowaniem Titanica i góry lodowej.