Mikołajki są dużym i ruchliwym portem. Przy głównym, miejskim nabrzeżu nigdy nie zatrzymywaliśmy się dłużej niż na zakupy. Ale po drugiej stronie jeziora, na wprost centrum, znajduje się mały, spokojny port, omijany przez hałaśliwych imprezowiczów szerokim łukiem. A tuż za płotem zaczyna się las ciągnący się wzdłuż Jeziora Mikołajskiego. Jedną noc spędziliśmy właśnie tam, a na spacer poszliśmy oczywiście do lasu.
Najobficiej rosły sobie rozmaite czernidłaki, których było "nie do policzenia". Chociaż niektórzy grzybiarze pozyskują je do celów konsumpcyjnych, nam posłużyły wyłącznie do zapełnienia karty pamięci.
Na skarpie pod brzózką przycupnęła jedna babeczka, czekająca na swojego odkrywcę. Ponieważ menażerii spieszyło się do podziwiania panoramy Mikołajek, zostawili mi koźlaczka, chociaż szłam na samym ońcu, pilnując towarzystwa od tyłu. Grzybek, mimo suszy, był jędrny i nie miał ani śladu jakiegokolwiek niepożądanego lokatora.
Kiedy doszliśmy do obfitych kęp szczawiku zajęczego, chłopcy rzucili się do skubania. Najwidoczniej brakuje im zieleniny na Mazurach, bo pochłonęli ilości straszne. Nawet Krzychu, który spośród smaków zdecydowanie preferuje "słodkie", zjadł całkiem sporo zielonych, kwaskowatych listków.
Po wypasie szczawikowym wpadła nam jeszcze w łapy dobrze podsuszona pieczarka i żagiew łuskowata. Ucieszyłam się bardzo z widoku żagwi, bo tegoroczne owocniki miałam okazję oglądać tylko na fotkach. Ta była pierwszą znalezioną "na żywo".
Kiedy wychodziliśmy na spacer z Cichej Zatoki, było upalnie, a na jeziorze kręciło się sporo łódek. W czasie naszego naleśniania, pogoda zupełnie się zmieniła - porywisty wiatr znacząco obniżył temperaturę i przegonił żeglarzy do portów. Moje chłopaki tez zaczęły się telepać z zimna, więc biegusiem wróciliśmy do łódki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz