Na tropie dzikiego tabunu

     Podczas ubiegłorocznego wyjazdu na Mazury próbowałam wytropić jedno z dzikich stad koników polskich zamieszkujących lasy nad Bełdanami i wokół Popielna. Przeszłam po ich śladach sporo kilometrów i nie udało mi się ich spotkać. Wiedziałam, że w tym roku powtórzę moją tropicielską wyprawę, kiedy będziemy stacjonować we właściwym do wypadu porcie. 

     Nad Bełdanami zatrzymaliśmy się po pierwszym dniu pływania i wtedy, zostawiając menażerię na plaży, pierwszy raz wyruszyłam na spotkanie stada. Wczoraj, kiedy ponownie przycumowaliśmy do przyjaznego brzegu, poszłam odwiedzić koniki raz jeszcze.

      Na powierzchni prawie 2000 ha ciągnących się od Bełdan do Popielna bytują cztery tabuny dzikich koników polskich. Są one przyzwyczajone do widoku ludzi i często same przychodzą do portu, żeby wyżebrać coś od żeglarzy. Słyszałam opowieści na ten temat od wielu osób, jednak mnie się nigdy taka sytuacja nie przytrafiła. 

    Koniki zostały do tych lasów wypuszczone przez pracowników stacji PAN w Popielnie już wiele lat temu. Świetnie się zaaklimatyzowały w mazurskim środowisku i stały się atrakcją turystyczną. W zimie koniki są dokarmiane sianem, natomiast latem wystarczającą dla nich paszą jest zielona trawa.

   Przy leśnych duktach, w rejonie bytowania koników są ustawione tablice ostrzegawcze, mające uchronić ludzi przed zwierzętami, a koniki przed bezmyślnymi ludźmi. Nie zauważyłam jednak, żeby ktokolwiek przejmował się ostrzeżeniami, zwłaszcza punktem pierwszym.

      Podczas pierwszego tegorocznego tropienia koników poszłam znaną mi już ścieżką nad brzegiem jeziora, do miejsca, w którym zimą wykładana jest pasza, a obecnie, najprawdopodobniej, stado ma tam sypialnię, o czym świadczą ślady - wyleżane miejsca, rozgrzebana ściółka, świeże odchody pozostawione w wyznaczonych miejscach. Na resztkach siana i okolicznych pieńkach znalazłam sporo grzybków, więc zatrzymałam się tam na dłużej.

     Z konikowego noclegowiska (powierzchnia ok. pół hektara) odchodziło kilka końskich szlaków, prowadzących w różnych kierunkach. Wybrałam jedną ze ścieżek, na której wytropiłam świeże ślady. Po przedarciu się przez podrośnięty młodnik i przeprawie przez głęboki rów, wypełniony częściowo wodą, zobaczyłam rozciągającą się przede mną ogromną, leśną polanę. A na jej przeciwległym krańcu majaczyły kształty mogące być konikami (bez okularów nie miałam pewności, czy to aby na pewno te stwory, które tropię). Zaczęłam powoli iść w ich stronę – w połowie łąki już miałam pewność, ze znalazłam to, czego szukałam.

    Ustawiłam aparat ma maksymalny zoom, żeby mieć jakąkolwiek pamiątkę, gdyby koniki zamierzały przede mną uciekać. Zrobiłam sporo fotek podchodząc w pobliże stada, które było w trakcie poobiedniej sjesty i wcale nie miało zamiaru opuszczać swojej łąki. Byłam coraz bliżej, a one tylko zmieniły nieznacznie swoje pozycje – dorosłe zwróciły się pyskami w moją stronę, a źrebaki polegiwały nadal na trawie i w pyle leśnej drogi. Robiłam kolejne zdjęcia, a one tylko stały i zdawały się mówić, żebym nie podchodziła bliżej, bo będą zmuszone się ruszyć, chociaż wcale nie chce im się tego czynić.

     Stwierdziłam, że nie będę im przerywać odpoczynku swoją nachalnością i zaczęłam się wycofywać z odległości 20 metrów, jakie dzieliły mnie od najbardziej skrajnych zwierzaków. Ogier, który dotychczas stał ze skulonymi uszami, postawił je do góry i bacznie patrzył jak opuszczam jego teren, z jego haremem i przychówkiem.  W tabunie, oprócz ogiera było pięć klaczy, pięć tegorocznych źrebaków i ponad dwie roczne klaczki.

    Opuściłam  tabun aż do kolejnej wizyty. Za drugim razem szłam jak po sznurku – przez miejsce nocowania do wielkiej łąki. Nie myliłam się – były tam, gdzie myślałam, że będą. Znowu ciche podchody, tym razem w lekkim deszczu, a nie w słoneczku. (To był pierwszy deszcz od początku naszego mazurskiego rejsu.) Stado częściowo odpoczywało, częściowo pasło się na zielonej trawce. Tym razem podeszłam bliżej niż poprzednio, kucnęłam w wysokiej trawie i patrzyłam, co będzie się działo.

    Pierwsza ruszyła w moją stronę stara klacz, zostawiając swoje dziecko w miejscu, które uznała za bezpieczne. Z rozszerzonymi chrapami zwróconymi w moją stronę, ciągała do nozdrzy powietrze, które wiatr przyniósł w jej stronę. Nie podeszła jednak bliżej, natomiast poruszył się ogier, który wcale nie był zainteresowany moją osobą, natomiast bardzo interesowała go młoda klaczka, która zdecydowanie nie była gotowa na jego zaloty. Kiedy zaczął ją delikatnie  podskubywać, ona zamiast zachwytu, posunęła mu strzała z dwururki.

    Ogier, nieco tylko speszony postanowił załatwić sprawę mniej delikatnie, ale na pomoc młodej klaczce ruszyła matka, która pomogła jej w ucieczce przed samczą nachalnością. W tej sytuacji w stadzie zapanowało poruszenia i koniki właściwie przestały zwracać na mnie uwagę. Udało mi się uchwycić na fotce moment, kiedy ogier goni młódkę, a starsza klacz pomaga jej w pozbyciu się intruza. To była piękna akcja.:)

    Pierwsza na odejście z polany była gotowa stara klacz z ponad roczną, ocaloną od ogierzych zalotów klaczką i tegorocznym źróbkiem. To ona rzuciła tabunowi hasło do odwrotu. Tuż za nimi podążył nabuzowany ogier. Reszta stada ewidentnie nie miała ochoty opuszczać żerowiska – podskubywały jeszcze trawę, źrebaki piły mleko… Jednak stado jest ważniejsze od własnych pragnień i po chwili pozostałe koniki ruszyły dzikim galopem za swoimi poprzednikami .Koniki szybko zniknęły za linią drzew. Miałam przez chwilę ochotę podążyć za nimi, ale doszłam do wniosku, że widziałam wystarczająco dużo i nie powinnam im więcej zakłócać spokoju.

    Tym co widziałam, dziele się z Wami i mam nadzieję, że poczujecie choć ułamek tych emocji, jakie towarzyszyły mi podczas tropienia i odnalezienia dzikiego tabunu koników polskich nad Bełdanami.:)