Jak menażeria Wierchomlę zdobywała

      Dojście do bacówki pod Wierchomlą zostało zaplanowane już w Krakowie- Pawełek chciał odwiedzić miejsca, które pamiętał z rowerowych wycieczek sprzed lat. Poza tym miał w planie zjedzenie na górze jajecznicy z kiełbasą, bo przecież w schroniskach ZAWSZE jadło się właśnie to danie.:)

      Do menażeryjnej wyprawy dołączyła Zosia - córka naszych muszyńskich gospodarzy. Wyruszyliśmy zaraz po śniadaniu. W gęstej mgle przebiliśmy się przez Muszynę i zaparkowaliśmy na puściuteńkim parkingu koło wyciągu, który oczywiście nie działa, bo śniegu nie ma, a aura bardziej wiosenną jest niż zimową. Kiedy wysiedliśmy z samochodu, widać było tyle, co na powyższym zdjęciu.

      Pogoda okazała się jednak dla nas bardzo, bardzo łaskawa i już po kilometrze spaceru mieliśmy nad sobą błękitne niebo, a słoneczne promienie rozpraszały resztki mgieł snujących się pomiędzy drzewami.

      Wędrowaliśmy sobie wygodną, ale niezwykle błotnistą stokówką, biegnąca wzdłuż leśnego strumienia, który co kilkaset metrów tworzył fantastyczne wodospady, do których dzieci dorzucały kamienie znalezione na poboczach. To zajęcie, tak typowe dla Michałkowo - Krzychowego wieku jest niezwykle wciągające, więc szybko zaczęłam pomagać w ciskaniu kamerdolców (im większy, tym lepiej) do płynącej wody.

       Na przydrożnym pniaku wypatrzyłam śliczną boczniakową różę. Chciałam ją oczywiście pozyskać, ale Pawełek stwierdził, że weźmiemy ją w drodze powrotnej. Obawiałam się co prawda, że spazerniaczy mi ją jakiś inny nawiedzony grzybiarz, ale po głębszym zastanowieniu zostawiłam grzybki na miejscu, licząc na to, że dzisiaj nikt się tu nie powinien włóczyć.

      Droga była łatwa, więc trzeba ją było nieco utrudnić - pomogli w tym leśnicy, którzy złożyli mnóstwo wyciętych drzew przy drodze. Obok stała tabliczka informująca, że to rezerwat przyrody Żebracze; prawem chroniony. "Ochronę" było widać nieprzerwanie przez ponad kilometr...

     Powyżej powalonych drzew ograniczających szerokość drogi zaczęły się pojawiać masowo trzęsaki pomarańczowożółte. Drugi dzień z rzędu miałam przyjemność oglądać je w takich ogromnych ilościach.

     Idąc dalej pod górę ponownie wkroczyliśmy w strefę zawładniętą przez mgłę. Ponadto droga była porządnie oblodzona na całej szerokości i co chwilę któryś z chłopców padał na kolana, tyłek lub inne części ciała.

     Ratując się przed kolejnymi niekontrolowanymi poślizgami weszliśmy w las. Dzięki temu znalazłam piękne okazy trzęsaków mózgowatych. Grzybek ten nie trafia mi się zbyt często - do wzrostu potrzebuje nie tylko drewna, ale i grzybni innego grzybka - skórnika krwawiącego, bo właśnie na niej pasożytuje.

     Było tez sporo hubiaków pospolitych rosnących na bukowym drewnie.

     Znaleźliśmy nawet trochę śniegu, co było zadaniem trudniejszym niż odszukanie grzybków w grudniowym lesie.:)

     Dotarliśmy w końcu do ostatniej prostej, opromienionej przez południowe już słoneczko.

     Dalej czekało już na nas schronisko, piękne widoki, plac zabaw i koty pełniące służbę w tym miejscu. Najbardziej zawiedziony był Pawełek, który nie mógł zrealizować swojego zamierzenia i napełnić brzuszka jajecznicą. Schroniskowa ekipa szykowała bowiem świąteczne dania dla gości, którzy w tym miejscu chcieli spędzić ten jedyny w roku wieczór. W związku z tym od godziny jedenastej nie było wydawania posiłków dla wędrowców wiedzionych do schroniska marzeniami o jajecznicy.:) Wypiliśmy jedynie kawę i herbatę.

     Przed schroniskiem towarzyszyło nam słoneczko, ale świeciło coraz słabiej, aż zaczęło się chować coraz częściej za chmurami, do których dołączyła mgła. Wracaliśmy zatem przez mroczny las, od czasu do czasu rozświetlany pojedynczymi przebłyskami słońca. Boczniaki czekały na mnie - nikt mi ich nie wykosił.

      I znaleźliśmy jeszcze śliczną gromadkę trąbek zimowych, które wyrosły przy drodze nad strumieniem. Do muszyńskiego domku wróciliśmy o pierwszym zmroku. I już szykujemy się do jutrzejszej wędrówki.:)