Bombowe znalezisko podczas grzybobrania

     Podczas wypraw na grzyby czy leśnych spacerów znajdujemy w lasach różne rzeczy, które nie są wymarzonym smardzem czy borowikiem. Najczęściej są to śmieci... Przygotowałam Michała i Krzysia na spotkania z różnymi nietypowymi znaleziskami w lesie, poczynając od trujących roślin (rozpoznają wiele z nich), przez żmije, po martwe zwierzęta. Nie wpadłam jednak na pomysł wyjaśnienia im, co mają zrobić, a właściwie czego nie robić w przypadku znalezienia bomby. Właściwie to na takie znalezisko nie byliśmy przygotowani również my - ja i Pawełek. Teraz już dzieci są przeszkolone, a my zapoznani z całą procedurą przewidzianą w takich przypadkach. A mnie nawet teraz przechodzą po plecach dreszcze na myśl, że Moja Menażeria wraz że mną mogła już być tylko wspomnieniem.

    Był 30 kwietnia, nasza długa majówka. Szliśmy najpierw w górę słowackiego strumienia zbierając smardzyki, później przeszliśmy przez górę porośniętą lasem, po której grzbiecie przebiega granica i wracaliśmy do parkingu już po polskiej stronę, również korytem strumienia. Chłopcy co chwilę podnosili z brzegów kamienie i rzucali je do wody. Zostali parę metrów w tyle. W pewnym momencie Krzyś zawołał: "Patrz tata!" Odwróciliśmy się. Krzyś stał nad potokiem i trzymał w ręce najprawdziwszą bombę - niecały metr nad kamieniami, zapalnikiem w dół... Zanim zdążyłam pomyśleć, że zaraz rzuci znalezisko do strumienia, Pawełek spokojnie powiedział: "Krzyś, kucnij i połóż to delikatnie na ziemi." Całe szczęście, że Krzychu się nie przestraszył tatowego tonu i nie rzucił swoim pozyskiem. Oczywiście mogło się nic nie stać, ale równie dobrze mogliśmy wszyscy pozostać na zawsze nad orawskim potokiem.

    Serce mi waliło. Pawełek orzekł, że to pocisk z moździerza, a Krzyś zażyczył sobie sesję foto i był mocno niepocieszony, że takiej pięknej bomby nie może zabrać na pamiątkę. W tamtej okolicy przebiegał w czasie wojny front i już niejednokrotnie znajdowaliśmy fragmenty pocisków czy łuski, ale cała bombka trafiła się pierwszy raz. I mam nadzieję, że ostatni. Zrobiliśmy zdjęcia, Pawełek zapisał namiary na dżipsie i poszliśmy dalej dyskutując, co teraz zrobić.

    Uważałam, że fakt znalezienia tego pocisku należy zgłosić. Pawełek miał co do tego wątpliwości, bo przede wszystkim obawiał się, że zanim ktoś kompetentny się tu zjawi, to ktoś inny bombę sobie zabierze i będzie problem z wyjaśnieniem, co się z pociskiem stało. Obawiał się też, że nas będą ciągać po komendach, każą składać zeznania i tak dalej. Mówię jednak Pawełkowi, że korytem strumienia jeżdżą traktory, ściągają drzewo z lasu i wjedzie chłop na pocisk, "pizgnie ino roz", kobieta bez męża zostanie, a dzieci bez ojca... Przekonałam go. Kiedy dojechaliśmy do lipnickiego domku, Pawełek zadzwonił jeszcze do znajomego emerytowanego policjanta, żeby mu powiedział, jak dalej będzie wyglądała procedura i zgłosiliśmy znalezisko pod 112.

    Zgłoszenie zostało przyjęte, ale okazało się, że namiary z dżipsa nie wystarczą i trzeba będzie policjantów zaprowadzić na miejsce. Wyjaśniono nam wtedy, że właściwie, to powinniśmy czekać na miejscu, w którym jest pocisk i stamtąd wzywać policję. Ale wiadomo, że w lesie nie zawsze jest możliwe dodzwonienie się, bo zasięg miejscami słaby, a poza tym, gdybyśmy czekali przy bombie, to i tak ktoś musiałby panów policjantów doprowadzić na miejsce. W efekcie za jakieś pół godziny na podwórko podjechał radiowóz i policja zwinęła nam Pawełka. Miny paru osób obecnych na lipnickim podwórku, kiedy wsiadał do radiowozu - bezcenne.

    Pawełek doprowadził policjantów do "naszej" bomby, która, wbrew jego obawom, czekała spokojnie tam, gdzie ją zostawiliśmy. Znalezisko zostało potraktowane bardzo poważnie - jeden z policjantów został na miejscu, żeby pilnować pocisku, a drugi odwiózł  Pawełka do domu. Już na miejscu dopełnione zostały formalności polegające na spisaniu danych i pouczeniu Krzysia, żeby nastepnym razem, kiedy znajdzie bombę, absolutnie jej nie dotykał. 

    Oczywiście zapytaliśmy, jakie będą dalsze losy naszej bomby. Pan policjant wyjaśnił, że teraz pewnie będą jej pilnować aż do końca długiego weekendu, bo wcześniej raczej nie uda się sprowadzić saperów. A później pociskiem zajmą się saperzy - albo wpakują go do specjalnego samochodu i wywiozą na poligon, albo zdetonują na miejscu. Ta detonacja "na miejscu" bardzo się Krzysiowi spodobała, bo już oczami wyobraźni widział wielkie "BAM!!!" Postanowiliśmy przed wyjazdem do Krakowa sprawdzić, czy na miejscu bomby jest wielki lej po wybuchu.

    W dzień wyjazdu zrobiliśmy sobie ostatni spacerek do "bombowego" miejsca. Kiedy doszliśmy, okazało się, że pocisku nie ma, ale są ślady po policjantach, którzy go pilnowali. Chłopcy pobawili się w detektywów.

    Odkryli ślad po niedawno palonym ognisku, a w strumieniu znaleźli kapsel z piwa i dwa kamienie pomalowane czerwoną farbą. Te "ślady" ze strumienia mogły tam leżeć od dawna, ale Krzyś i Michaś stwierdzili, że to na pewno są znaki zostawione przez policjantów albo saperów.:)

    Ponieważ dzień bez pozysku, to dzień stracony, więc w drodze powrotnej Krzychu wyszperał nowe znalezisko - całkiem jeszcze dobrą tablicę rejestracyjną.;)