Stanica wodna Czaple

      Po śniadaniu opuściliśmy Krzyże i wypłynęliśmy w stronę najdalej na południe wysuniętego portu, do którego co roku zawijamy. Czaple są miejscem niezwykle klimatycznym, do czego niewątpliwie przyczynia się leżąca równolegle do pomostu ogromna sosna. Zapach leżącego w wodzie od kilkudziesięciu lat drzewa nie jest zachwycający, ale widok rekompensuje dyskomfort "nosowy" w dwójnasób.

       Płynęliśmy oczywiście pod żaglami, bo na Jeziorze Nidzkim nie wolno używać silników, łódkę przechylało delikatnie, Pawełek sterował, a ja siedziałam z młodszą menażerią pod pokładem i czytałam im historię Krzyży. Temperatura nie zachęcała nas zbytnio do przebywania na pokładzie, ale koło południa (w sam raz na nasze przybycie do Czapli), słoneczko przygrzało mocniej i zrobiło się bardzo przyjemnie. Na ostatnim odcinku dzieci niecierpliwie wyglądały czekającego na nas brzegu - Krzyś popatrzył na toń jezior i z pewnym zdziwieniem stwierdził, że płyniemy po żółtym morzu - woda w tej części Jeziora Nidzkiego ma rzeczywiście lekko żółtawy czy tez zielonkawy odcień. Później obydwaj zobaczyli przystań i zaczęli wrzeszczeć w rezerwatoej c"strefie ciszy", że już dobijamy do Czapli Siwej, bo tak nazywają tę stanicę.

          Kiedy dobijaliśmy do pomostu, przy stoliku przed budynkiem recepcji siedziała właścicielka pola biwakowego w towarzystwie jednego z właścicieli domków na wspomnianym polu, którego poznaliśmy w ubiegłym roku. Obydwoje od razu nas poznali i zanim jeszcze nogi nasze lądu stałego dotknęły, stwierdzili, że wreszcie przyjechał właściwy dyskutant i nie będzie nudno.:) Zrzuciliśmy Michałka jeszcze przed przywiązaniem łódki i po minucie z nabrzeża słychać było już tylko jego tokownie. Dopiero rozpaczliwe prośby Krzysia o wspólną zabawę, przyhamowały, a następnie ucięły Michałową dysputę.

     Chłopcy dorwali się do zabawek zgromadzonych/pozostawionych przez poprzedników, a przechowywanych przez panią Bożenkę, prowadzącą pole namiotowe. Po szkoleniu na kierowców, można było zostawić chłopaków sam na sam z żółtym samochodem i nie obawiać się, że za chwilę zjadą ze stromej skarpy i zwodują pojazd jak jakąś amfibię.

       Krzychu musiał zaimprowizować parę wypadków z udziałem pojazdów, które miały okazję po raz pierwszy znaleźć się w jego rękach. Na szczęście skutki nie były na tyle tragiczne, żeby trzeba było auta, pociągi i tramwaje zezłomować. 

     Jak się już "nowe" lądowe zabawki opatrzyły, Michaś sprowadził na ląd ulubione maskotki - swoją kolczatusię i Krzychowego królisia. Następnie zaangażował wszystkich dorosłych do pomocy w realizacji swojej noej koncepcji - budowy kolejki linowej, którą jeździły maskotki - z góry na dół i z dołu do góry.... I tak przez godzinę albo i dwie.:)

     Na niebie było coraz mniej chmur, a słoneczko zachęcało do kąpieli. Michaś i Krzychu stwierdzili, że warunki do pływania w jeziorze są idealne. Przygotowaliśmy się do wejścia do wody (nawet ja się przygotowałam) i chłopcy wskoczyli.  wodzie bawił się z nimi tata, który wytrzymał w zanurzeniu najdłużej. Dzieciarnia po dziesięciu minutach przybrała koloru fioletowego, szczękała zębami, a Krzysiowi nawet porobiły się "małe górecki" (tak nazwał gęsią skórkę). chłopcy z własnej, nieprzymuszonej woli wyszli na ląd.

     A tu widać jaka cieplutka była woda w jeziorze.:) Ja weszłam do niej powyżej kolan i dalej nie miałam odwagi. Jestem zdecydowanie stworzeniem ciepłolubnym.

        Dzień zakończyliśmy tradycyjnym w Czaplach ogniskiem, którego najmniejszą atrakcją był posiłek. Po nakarmieniu menażeria zaczęła spalać resztki wyrwanych i leżących przy brzegu trzcin, chrzanowe liście i patyki, z których można było zrobić doskonałe pochodnie syczące przy zetknięciu z jeziorną wodą.

       Po wygaszeniu ognia dzieci nadal twierdziły, że jest bardzo ciepło i jeszcze na kilka minut wskoczyły do wody. Ta kąpiel położyła ich ostatecznie i zasnęli zanim jeszcze doczłapali do swojej koi.:)

     Z Czapli wróciliśmy do Krzyży, żeby spędzić tu przedostatnią mazurską noc. Pogoda dopisała, łącznie z temperaturą.:)