Po kilkudniowej odwilży

     Przez kilka dni mróz sobie zupełnie odpuścił - niewielka ilość śniegu rozpłynęła się w ekspresowym tempie polewana mżawką, ziemia rozmarzła i pokryła się warstwą błota. To idealne warunki dla zimowych grzybów. Dopiero dzisiaj udało mi się wygospodarować chwilę w południowych godzinach, aby powęszyć po lesie. 

     Odwilż już się skończyła - poprószyło świeżym śniegiem, a ziemia ponownie stwardniała. Co prawda w ciągu dnia zrobiło się cieplej, ale cieniutka biała warstwa pozostała. Zapraszam na styczniowy spacer po jednym z podkrakowskich lasków.

     Śnieg pobielił ziemię głównie na odkrytych przestrzeniach - bardziej widać go na ścieżynkach i dróżkach niż na ściółce pod drzewami. Szłam sobie po tym świeżym puchu i rozglądałam się za zimowymi grzybami nadającymi się do koszyka - zimówkami, boczniakami i uszakami.

     I to właśnie uszaki jako pierwsze wpadły mi w oko - wyrosły przede wszystkim na gałęziach znajdujących się blisko ziemi, gdzie było najwięcej wilgoci. Były małe i młode - najwyraźniej wyrosły w ciągu kilku ostatnich dni. Dzisiaj zamarzły i okryły się śniegową kołderką. Miałam wielką ochotę je spazerniaczyć, ale powstrzymałam się. Mam przecież sporo ususzonych uszaków zebranych podczas świątecznego pobytu w Muszynie, a te kilkadziesiąt drobnych owocników krakowskich pozostawiłam do obserwacji. Rosną niedaleko od naszego osiedla, wiec bez problemu będę mogła do nich podejść za parę dni i zobaczyć jak sobie radzą w warunkach pogodowych, jakie ześle nam natura.

     Było też kilka starszych, większych owocników uszakowych, również całkowicie zamrożonych.

     Na znanych miejscach nie udało mi się niestety wypatrzeć ani zimóweczek, ani boczniaków. widocznie odwilż była za krótka i nie zdążyły obudzić się do życia po ponad dwudziestostopniowych mrozach.

     Całkiem nieźle wyglądają żylaki promieniste, które w ciągu cieplejszych dni musiały, podobnie jak jadalne grzyby zimowe, rosnąć, a obecnie zamarzły. Jakoś nigdy nie zwracałam szczególnej uwagi na wygląd i rozwój żylaków w czasie zmieniającej się zimowej aury. Teraz będzie ku temu okazja - Michaś rozpoczął właśnie swoje pierwsze zimowe ferie, więc będziemy sobie razem chodzić i obserwować grzybki i inne elementy uroczych okoliczności przyrody.

     W zimowym lesie zawsze zwraca się baczniejszą niż w innych porach roku uwagę na grzyby nadrzewne. Wiadomo - jak nie ma borowików, koźlarzy i setki innych pozyskowych grzybków, na czymś trzeba oko zawiesić. Dzisiaj wypatrzyłam ładne okazy szaroporki podpalanej,

lakownicy spłaszczonej

i wrośniaka różnobarwnego.

     A na samym końcu lasku (tym końcu, w którym dobiegał kresu mój spacer), w oczy rzucił mi się grzybek rosnący nieopodal ścieżki. Dosłownie rzucił się - maszerowałam już dość szybko nie licząc na jakieś znalezisko, przeszłam obok rzeczonego grzybka, jakaś siła mnie zatrzymała i kazała zawrócić i podejść do wątłej krzewinki, na której wyrósł łycznik późny.

     Grzybek był zmrożony, ale wyglądał bardzo świeżo. Na zdjęciu od strony blaszek widać wyraźnie granicę miedzy nimi, a trzonem. U boczniaka, który po przemrożeniu może mieć kolor zbliżony do łycznika, blaszki schodziłyby znacznie dalej na trzon. W momencie, kiedy kolor grzybków ulega zmianom w wyniku działania niskich temperatur, może to być cecha pomagająca w odróżnieniu tych dwóch gatunków. Jeśli jednak ktoś by się pomylił, nic mu nie grozi - łycznika też mozna zjeść. Mój dzisiejszy znalazł swoje miejsce w żurku.:)