Pawełkowa impreza urodzinowa

     Nadszedł w końcu punkt kulminacyjny weekendowego wyjazdu lipnickiego - Pawełkowa impreza urodzinowa. Kociołek powoli nagrzewał się nad rozpalonym w bacówce ogniskiem, a my zaczęliśmy od uhonorowania czcigodnego jubilata, którego z trudem udało sie ściągnąć z łóżka po poobiedniej, mocno wydłużonej, drzemce.

    Na scenę wjechał nie tylko Pawełek, ale i tort Pawełkowi przeznaczony. Świeczek przez perypetie przedwyjazdowe nie spakowałam, ale Pawełek sobie poradził - dzięki pomocy naszych gospodarzy, pozyskał pokaźną gromnicę, która swą wielkością doskonale odzwierciedlała zaangażowanie głównego bohatera sobotniego wieczoru.

     Jak już Pawełek zdążył się nacieszyć (i podzielić ze wszystkimi) swoją radością wywołaną faktem, ze założył koszulkę z lokomotywą i dostał tort lokomotywę, przystąpił do dmuchania swojej świeczki. Dobrze, że miał mu kto przypomnieć, że przed podmuchem trzeba wymyślić jakieś życzenie (najwyraźniej dawno tak hucznie nie obchodził urodzin), bo byłby o tym zapomniał. A wtedy konieczny byłby falstart. Chwilę musiał podumać nad tym życzeniem, ale w końcu się udało i płomień gromnicy został zgaszony jednym porządnym podmuchem.

    Tort na chwilę poszedł w odstawkę, a Pawełek został wzięty w obroty. Kolejne życzenia i uściski. Oglądając fotki, zauważyłam ciekawą prawidłowość - od kolegów to Pawełek przyjmował życzenia na dystans, ale z wszystkimi dziewczynami obściskiwał się okrutnie. Darowałam mu to z okazji urodzin, ale nie wiadomo czy nie wykorzystam tego w sprzyjających okolicznościach, bo jestem niezwykle pamiętliwa, a powinnam być przecie okrutnie zazdrosna o takie uściski. ;)

    Jak się w końcu te wszystkie obściskiwania i całusy skończyły, nadszedł czas na destrukcję tortu.

    Pierwsze w kolejce po słodkości ustawiły się oczywiście dzieciaki.

     Parowóz szybko został zezłomowany.

    Pawełek pożarł życzenia. To było prawie tak jak zjedzenie czterolistnej koniczynki albo pięciopłatkowego kwiatuszka bzu na szczęście. Tak robiliśmy w dzieciństwie.

     Po sporej dawce cukru dzieciakom burzyła się krew i szalały rozładowując nadmiar energii. Przyjemnie było patrzeć jak realizują kolejne zabawowe pomysły, bez sporów, kłótni i obrażania się.

    Starsze dzieci, te kilkunastoletnie zdecydowanie mniej słodyczy sobie zapodały (trzeba się odchudzać, bo to jest na topie), więc zamiast skakać i dokazywać, wyalienowały się z towarzystwa i prowadziły dyskusje siedząc na zielonej trawce.

    Tymczasem kociołek powolutku dochodził pod okiem czujnego kuchmistrza. Wszyscy ostrzyli sobie ząbki na zamknięte w nim wspaniałości i ciągle dopytywali, kiedy nadejdzie ten wielki moment otwarcia.

    Aby goście nie pomarli głodem podczas oczekiwania na danie główne, serwowane były przystawki - wszystko domowe wyroby przywiezione przez uczestników imprezy.

    Ja obstawiałam stół grzybowy, który cieszył się sporym zainteresowaniem, nie tylko pod kątem konsumpcji, ale również dokumentacji foto. Mistrzem w uwiecznianiu potraw był na spotkaniu Paweł z Jaworzna, który nie przepuścił żadnej potrawie.

     Nadszedł w końcu ten moment, w którym mistrz ceremonii kociołkowej stwierdził, że to już pora najwyższa na wielkie otwarcie. Wywleczenie takiego kociołka z paleniska to wcale nie jest prosta sprawa - trzeba dwóch chłopa i dwa konkretne dragi, żeby ten ciężar dźwignąć.

      W efekcie zmagań kociołek stanął przed bacówką. Wszyscy goście z niecierpliwością czekali na otwarcie i pokosztowanie zawartości.

     Ta dam! Nastąpiło wielkie otwarcie z dymem prawie jak z parowozu. Kolejka do kociołka ustawiła się dłuuuga - każdy chciał być pierwszy, ale komitet kolejkowy pinował porządku i obeszło się bez przepychanek i obelżywych słów.;)

     Wkrótce wszyscy przystąpili do konsumpcji zwanej potocznie obżarstwem.

     Posiadówa trwała do późnych godzin nocnych. Tylko dzieciaki padły wcześniej i pochrapywały miarowo w swoich łóżkach. Reszta przeniosła się blisko ognia zapewniającego ciepełko i tam dyskusje mogłyby potrwać do rana, gdyby zmęczenie materiału nie dawało znać o sobie.

    Pierwszy raz zrobiliśmy taką wyjazdową imprezę wielookazyjną. Jej organizacja była inicjatywą kilku osób, które miały wspólny cel - spotkać się, pogadać do woli, podzielić tym, co potrafi upichcić,nacieszyć się swoim towarzystwem. To na pewno nie będzie ostatni raz - są już plany na przyszły rok.:) Ale zdradzę Wam, że po sobotniej imprezie nie wszyscy byli gotowi realizować w niedzielę następne punkty programu.