Pierwsze menażeryjne gofry

     Przedwczoraj staliśmy się posiadaczami urządzenia do opiekania kanapek, pieczenia gofrów i grillowania - takie trzy w jednym. Historia tego zakupu jest dość długa i sięga lipnickich wakacji. Wtedy to babcia Eryka, jednego z wakacyjnych kolegów, takie cudo przywiozła i robiła przenajróżniejsze smakołyki dla całej bandy podwórkowych dzieciaków. Oczywiście Michaś i Krzyś też korzystali z dobrodziejstw "babcinej" kuchni i bardzo im to smakowało. Nosiłam się z zamiarem kupienia takiego urządzenia po wakacjach i pewnie nosiłabym się dalej, gdyby nie nadeszła niespodziewana mobilizacja - wieczorkiem zadzwoniła pani Małgosia, babcia Eryka i powiedziała, że widziała w Lidlu dokładnie takie maszynki do produkcji smakołyków, jak sama posiada. 

    Podziałało jak porządny kop mobilizacyjny - podziękowałam za informację i następnego dnia dokonałam zakupu. Urządzenie położyłam w kuchni, a puste pudełko w przedpokoju (na pewno przyda się do zrobienia jakiejś paczki wysyłkowej). Chłopcy, po powrocie ze szkoły, basenu i treningu piłkarskiego (tylko Krzyś trenuje kopanie), zobaczyli pudełko i zanim zdążyli się rozebrać, wykrzyknęli, że mamy taki sam opiekacz jak babcia Eryka! I będziemy zaraz robić gofry!

     Hola, hola chłopaki! Za późno już na robienie gofrów (trzeba było jeszcze zadania odrobić, co po intensywnym popołudniu jest niezwykle trudne), dzisiaj możemy zrobić opiekane kanapki. Przystali na to niezbyt chętnie, wymuszając obietnicę, że gofry będą następnego dnia.

    Tak też się stało - zaraz po odrobieniu zadań, Michałek i Krzyś przystąpili do robót kuchennych. Zawsze po ich kucharzeniu obiecuję sobie, że nigdy więcej, bo czas sprzątania znacznie przekracza czas pichcenia, ale kiedy widzę, że garną się do "pomocy", nie umiem im odmówić. Może w dorosłym życiu będą dzięki temu umieli ugotować coś więcej niż wodę na kawę i herbatę.

    Robienie gofrów rozpoczęliśmy od przygotowania najważniejszego składnika - bitej śmietany. Michaś dzielnie dzierżył w rękach mikser, a później testował jakość swojego dzieła. Do oceny smakowej zgłosił się również Krzyś i zaczęło się lizanie, mlaskanie i smarowanie bitą śmietaną po buziach i przyległościach. Próba smakowa wypadła rewelacyjnie i stwierdziłam, że właściwie to mogliby zjeść na kolację miskę bitej śmietany i nie trzeba byłoby robić już nic więcej.;)

     W tym tygodniu delektujemy się wieczorami dziecinnym jedzeniem, bo Pawełek znowu tyra na nadmorskim wyjeździe i nie trzeba robić konkretnej obiadokolacji. Ale sama bita śmietana bez gofrów nie przeszła - wylądowała w lodówce, a Krzyś zamontował w urządzeniu wkładki do gofrów.

     Opiekacz czekał. Trzeba było zrobić ciasto na gofry. Nigdy takowego nie robiłam (nie przepadałam za goframi w dzieciństwie, a tym bardziej w dorosłości), więc wcześniej przejrzałam kilka przepisów, żeby wiedzieć, co do takiego ciasta wrzucić i przystąpiliśmy do działania.

     Ciasto robiliśmy "na oko", dokładając kolejne składniki. Kiedy uznałam, że konsystencja jest właściwa, Krzyś rzucił się do próbowania, czy aby na pewno ciasto jest wystarczająco słodkie.

    Kilkakrotnie powielana próba smakowa świadczyła o doskonałym smaku naszego gofrowego półproduktu.

     Teraz ja musiałam wziąć się do roboty, bo obsługa nagrzanej gofrownicy przez chłopaków mogłaby się skończyć obrażeniami i płaczem.

    Nie chciałam, żeby mi ciasto z gofrownicy wyciekło i jak się okazało, na pierwsze dwie sztuki dałam go za mało. Ale właśnie te pierwsze dwa gofry musiały być najsmaczniejsze, bo Michaś z Krzysiem zjedli je ekspresowo, dokładając kilkakrotnie bitej śmietanki.

    Jej nadmiar można było zlizać i wziąć kolejną dokładkę. Totalna rozpusta.:) Kolejne gofry, już kształtniejsze,  nie znikały tak szybko, bo brzuchy zostały napełnione. Chłopcy pojedli i poszli się bawić, a ja musiałam skończyć wypiekanie, posprzątać stół pomalowany bitą śmietaną i kuchnię doprowadzić do stanu używalności. 

     A gofry wyszły nam całkiem smaczne - może nieco za blade, ale puszyste, a nie gumowate. Sama zjadłam je ze smakiem.

    Kilka sztuk zostało nam na dzisiejszy podwieczorek (chyba za dużo tego ciasta wyprodukowaliśmy).