Jesienne poranki

     Tegoroczny październik nas nie rozpieszcza - od początku miesiąca niewiele było dni ciepłych i słonecznych. Ciągle tylko chmury, mżawka na zmianę z mocniejszymi opadami, coraz krótszy dzień... I coraz trudniej nam się rano rozstać z ciepłą kołderką i wyjść do szkoły. Myślałam, że problem ze wstawaniem porannym dopadnie nas dopiero w listopadzie, ale październikowa aura zrobiła swoje.

    

    Kiedy słoneczko wczesnym rankiem dobijało się do okien, Michaś z Krzychem byli gotowi do działania już od szóstej; zanim trzeba było wyjść do szkoły, zdążyli się pobawić, porysować, posprzeczać. Osobliwie, najwcześniej budzili się w dni wolne, ale to chyba większość dzieci w ich wieku tak już ma.

     Teraz nie ma szans na dobudzenie chłopaków przed siódmą, a i to bywa trudne, zwłaszcza, w przypadku Krzysia, który musi mieć naprawdę konkretną motywację (np. w-f na pierwszej lekcji), żeby otworzyć oczy. Pól biedy, jeśli w danym dniu czas nas nie goni, ale to się za często nie zdarza. A im bardziej pospieszam towarzystwo, tym szybciej czas ucieka, a chłopcy potrafią zrobić wszystko, żeby uciekał jeszcze szybciej... Tak było chociażby wczoraj.

    Michałek, z otwartymi już oczętami "kitwasił się" w pościeli i nawoływał, żebym przyszła na poranne przytulasy. Kończyłam robienie kanapek do szkoły, wiec powiedziałam mu, żeby obudził brata i "już" będziemy się przytulać. Po chwili słyszę: "Nie da się Krzysia obudzić! Sama go obudź i chodź wreszcie!"

    Spakowałam śniadaniówki do plecaków szkolnych i poszłam walczyć z Krzysiowym snem - gadanie, łaskotki i poszturchiwania wywołały jedynie pomruki. Wytaskałam więc, wcale już nie leciutkiego Krzysia, spod kolorowej pościeli z Zygzakiem i wpakowałam się razem z nim do Michałka leżącego od dobrej chwili w mamowym łóżku. Proces budzenia Krzysia postępował powoli i mało skutecznie, ale po dziesięciu minutach budzenio - przytulania, udało mi się zostawić chłopców (przy głośnych protestach oczywiście) i pójść do kuchni w celu podgrzania mleczka na śniadanie - trzeba chłopakom cokolwiek zapodać do brzuszków, żeby przetrwali do przerwy śniadaniowej. 

     Ufff... Zabrali się za jedzenie. Szybko zaścieliłam łóżko i przygotowałam chłopakom ubranie (żeby było szybciej). Zjedli, poszli do łazienki. Krzyś wyszedł po minucie stwierdzając, że już się umył. Powąchałam go i stwierdziłam, że poranne mycie zaczął i zakończył na spryskaniu się tatowym dezodorantem. Pogoniłam go z powrotem do łazienki. Z obrażoną miną zabrał się za mycie zębów - wie, że ze mną nie ma żartów w kwestiach zasadniczych, a mycia zębów nie daruję nigdy.

    Zaczęli się ubierać. Miałam nadzieję, że wkrótce opuścimy domowe pielesze. Ale nadzieja padła moment po tym, jak się zrodziła - Krzyś stwierdził, że Michałkowa bluzeczka nie pasuje do spodni. Musiałam więc przekonać obydwu, ze pasuje. Michaś się ubrał i zabrał za zabawę, a Krzyś położył się na środku łóżka i głosem nie znoszącym sprzeciwu, zawołał: "Ubierz mnie!" Zaczynałam gotować. W zasadzie jestem niezwykle spokojnym człowiekiem i mam spore pokłady cierpliwości, ale tego już było za wiele. Odpowiedziałam, że tylko wezmę pampersa i śpiworek, ubiorę dzidziusia i pojedziemy wózeczkiem do żłobka. Się Krzychu zeźlił na takie dictum i zaczął się samodzielnie ubierać.

    "Te skarpetki nie pasują mi do majtek!" - oświadczył minutę później. Spojrzałam na zegarek i z rezygnacją wysłałam Krzycha na poszukiwania lepszych skarpetek w szufladzie "skarpetkowej". Po dziesięciu minutach, w czasie których przekopał pół szafy i pobawił sie samochodzikiem, stwierdził, że jednak najlepiej będą pasowały skarpetki, które matka wybrała... Zaczynałam puszczać dym uszami, a to znak dla chłopaków, że żarty naprawdę sie skończyły. Krzyś się ubrał.

    Ponieważ bluzeczka z jednej strony wystawała ze spodni, z drugiej nie, wysłałam Krzycha przed lustro, żeby poprawił strój. Najwyraźniej był już obudzony zupełnie, bo zaczął przed lustrem tańczyć, a po chwili stwierdził: "Jestem najładniejszym człowiekiem na świecie." Rozbroił mnie zupełnie. Grunt to wysoka samoocena...

    Wyszliśmy z domu, wpakowaliśmy się do samochodu. Michaś zapiął swój pas do Krzysiowej zapadki. Zaczęła się kłótnia, która obudziła we mnie rządzę mordu. Zatrzymałam się, pozapinałam chłopakom pasy, zagroziłam najgorszymi sankcjami w przypadku kolejnego rozpinania się (Michał Krzyśka, a Krzyś Michałka) i wreszcie udało się dojechać do szkoły. Z ulga porzuciłam moje kochane dzieci na pastwę nauczycieli. Byłam ponad pół godziny "w plecy", a czasem ma to spore znaczenie. Niech się zrobi jeszcze złota polska jesień, z porannym słońcem, bo więcej takich poranków wyczerpie do cna moją cierpliwość.;)