W docelowym lesie

     Po wspaniałych znaleziskach wypatrzonych z samochodu spodziewałam się gigantycznych zbiorów w lesie, do którego zmierzaliśmy. Jeszcze bardziej spodziewał się grzybowego szaleństwa Krzyś, który aż podskakiwał w swoim foteliku nie mogąc się doczekać, kiedy przestaniemy patrzeć przez samochodowe okna i ruszymy w las.

     Zaparkowaliśmy w końcu w docelowym lesie, zabraliśmy z bagażnika puste koszyki i zaczęliśmy poszukiwania. Przez dłuższy czas oczom naszym ukazywały się jedynie szeregi, kręgi, ciągi przepięknych mleczajów chrząstek. Podziwialiśmy je, ale to było zdecydowanie za mało jak na nasze grzybowe potrzeby. Tymczasem nic innego nie chciało nam wpaść w oczy. Nawet pieprzników trąbkowych nie było, a przecież wyjeżdżając z Lipnicy niespełna dwa tygodnie temu, zostawiliśmy ich tutaj mnóstwo. Krzychu stwierdził, że będzie chodził z zamkniętymi oczami, bo wtedy widzi całe mnóstwo grzybów.:) Po dwóch wywrotkach na gałęziach i korzeniach zrezygnował z tego planu.

     Zeszliśmy w dół lasu, gdzie zawsze było więcej wilgoci i tu wreszcie trafiliśmy na pierwsze jadalniaki. W mchu stało sporo mleczajów jodłowych, zwanych powszechnie rydzami, w różnym wieku - od maleńkich po mocno wyrośnięte. Krzychu, z radosnym okrzykiem, wydobył z koszyka swój scyzoryk i zaczął zbiór. Ucieszone miny szybko nam smutniały - WSZYSTKIE znalezione mleczaje miały już swoich mieszkańców. Po przeglądnięciu kilkudziesięciu najlepiej prezentujących się okazów, zrezygnowaliśmy z dalszego ich zrywania i oczyszczania. Koszyki świeciły pustkami. Robiło się coraz upalniej.

    Michaś zupełnie nie przejmował się brakiem grzybów, spacerował sobie, oglądał roślinki, zadawał tysiące pytań związanych lub niezwiązanych z lasem. Krzycha trzeba było podtrzymywać na duchu. Naprowadzałam go na kolejne, pięknie wyglądające grzybki - tym razem były to borowiki szlachetne. Wyglądały cudnie, młodzieńczo i świeżo. Jednak z około dwudziestki znalezionych, do koszyka włożyliśmy tylko kapelusze z dwóch; reszta była robaczywa tak samo, jak rydze...

     Wizja pełnych koszy legła w gruzach. Ale równocześnie pożegnałam się z myślą nocnego obrabiania zbiorów, a to już nie było tak przykre, jak puste koszyki. Mój tok przemyśleń przerwał Michałek, oznajmiający, że znalazł poćka. Później trafiło mu się jeszcze kilka młodych owocników borowików ceglastoporych, które o dziwo nie były zasiedlone i znalazły się w koszyku.

    Dramatycznie bezgrzybową sytuację poratowały niezawodne lejkowce, które wyrosły na dwóch znajomych miejscówkach i czekały na nas. Ja już byłam zadowolona - jakoś zawsze się cieszę ze znalezienia tego gatunku. A tym razem zapełniliśmy lejkowcami mały koszyczek.

     Dalej trafiliśmy na gromadki pieprzników ametystowych. Część z nich była robaczywa, co w przypadku pieprzników zdarza się nad wyraz rzadko.

    Pojawiły się też pierwsze opieńki ciemne, ale bardzo wątłe i mimo młodego wieku, podsuszone. Jeżeli utrzymają się upały, z wrześniowego wysypu opieniek nic nie będzie. A zazwyczaj na Orawie były ich miliony - nie do wyzbierania.

     Z ciekawostek trafił się boczniak białożółty. To grzybek, którego możemy spotkać dość często, ale na drzewach liściastych, głównie dębach. Na drzewach iglastych rośnie sporadycznie, a nam się trafił właśnie taki wyjątkowy,który zasiedlił pień jodły.

     Boczniak białożółty jest w smaku gorzkawy, co sprawia, że nie za bardzo nadaje się do jedzenia. Ponadto jest bardzo twardy i łykowaty.

     Jego charakterystyczną cechą są żółtawe przebarwienia u podstawy trzonu, co widać dobrze na przekroju.

     Drugim ciekawym gatunkiem był nieczęsto spotykany gąbkowiec północy - jednoroczny grzyb nadrzewny. Żałowałam, ze nie trafiłam na niego wcześniej - młode owocniki wyglądają znacznie bardziej malowniczo od podstarzałych, które są na zdjęciu.

    Odwiedziliśmy nasze znajome siedzunie jodłowe - mają już około sześciu tygodni. Udało im się przetrwać, bo wyrosły w miejscu, gdzie mało który grzybiarz się zapuszcza. Te, które rosły przy uczęszczanych szlakach, zostały zniszczone. Te "nasze", które przetrwały, są już w fazie schyłkowej - zaczęły gnić i pleśnieć; skurczyły się też w porównaniu z wielkościa sprzed dwóch tygodni.

    Dzieciaki były już zmęczone, a Michałek - przytulałek, ze słodkim uśmiechem prosił, żebyśmy już kończyli spacer.

     Spakowaliśmy zatem nasze pół - pełne koszyki i podjechaliśmy na popas do bacówki.

    Oscypki były, jak zawsze przepyszne.

    A Reksio, jak zawsze, żebrał koło stołu.:)

     Tyle nam się udało pozyskać na przedpołudniowym wypadzie. Ale to nie był jeszcze koniec niedzielnych pozysków. Z bacówki pojechaliśmy bowiem do naszych lipnickich gospodarzy, gdzie podrzuciłam dzieci nieocenionej Asi i wydarłam do jeszcze jednego lasu. Relacja z ostatniej części orawskiego grzybobrania zostanie nam na jutro.:)