Smardzowych wspomnień czar

    Od wczoraj spoglądam na załamanie pogodowe i załamuję się dokładnie tak samo jak ona. Nadzieja na słoneczko i ciepełko odfrunęła z porywistym wichrem i nie wiadomo kiedy wróci. Prognozy nie są zbyt optymistyczne. Nie ma co liczyć na szybkie pojawienie się smardzów, bo przy takiej pogodzie nie będzie im się chciało wystawić główek spod ziemi, zwłaszcza, że na Orawie porządnie sypnęło dzisiaj śniegiem. Póki nie ma nówek, można tylko powspominać. Zdjęcia wykorzystane w tym poście zostały zrobione 13 i 20 kwietnia 2014 roku. To był bardzo dobry rok na smardzowate.:)
 

    Smardze stożkowate pojawiają się nieco później niż smardzówki, ale często można te gatunki spotkać w tym samym czasie. W Polsce znajdują się pod częściową ochroną, ale na Słowacji można je pozyskiwać bezkarnie. Wypatrzenie małych smardzyków wcale nie jest proste, bo się doskonale maskują. Jak już uda się wytropić jednego, łatwiej dostrzec kolejne.Najłatwiej jest dzieciom, bo są bliżej ziemi.:)

    Kiedy rok temu, 13 kwietnia wybraliśmy się na pierwszy rekonesans smardzowy, wybraliśmy najcieplejsze, znane nam miejsca ich występowania. Byliśmy zaskoczeni, bo grzybków było sporo i wcale nie były maleństwami, jakie spodziewaliśmy się znaleźć. Radości, jaka towarzyszyła odkrywaniu kolejnych owocników nie da się opisać. To może sobie wyobrazić tylko prawdziwie zagrzybiony pozyskiwacz, który od dawna marzy o znalezieniu tych pierwszych wiosennych grzybasów. Pamiętam jak wołałam do Michałka i Krzycha, żeby nie zrywali swoich znalezisk, tylko poczekali na obowiązkową w takich okolicznościach sesję foto. Nie zawsze udawało mi się zdążyć... W efekcie miałam najmniejszy pozysk, bo, kiedy chłopcy kosili, ja się czołagałam z aparatem, żeby zrobić dokumentację. Czy warto było, możecie ocenić sami.

     Na wyprawie 20 kwietnia było już bardzo wiosennie i świątecznie - smardze czekały na nas na swoich miejscach i ochoczo wskakiwały do wielkanocnego koszyka. No, może trochę im trzeba było w tych skokach pomagać.:) Niektóre owocniki były już całkiem dojrzałe i nie dotrwałyby do majówki.

    Wykorzystaliśmy wtedy smardze do dekoracji świątecznych. Na pewno nikt inny nie miał takiego stroiku.

    Na zakończenie drugiego ubiegłorocznego smardzobrania nawiedziliśmy naszą zaprzyjaźnioną bacówkę, gdzie trafił nam się jeszcze całkiem świeży, nad ranem narodzony baranek wielkanocny. 

    Tyle wspomnień, czas wrócić do brutalnej rzeczywistości - za oknem nadal przewalają się po niebie ołowiane chmury, z których za chwilę pewnie znowu sypnie deszczo - śniegiem. Wspominkowego rozmarzenia musi starczyć do czasu pojawienia się tegorocznego pokolenia smardzyków.:)