Piłkowy zawrót głowy

     Ledwie w piątek całą rodzinę skompletowałam, a już w sobotę z rana trzeba się było rozdzielić - ja pojechałam, jak zwykle, zająć się końskimi sprawami, a Pawełek z Michałkiem i Krzysiem pojechali na mecz - pierwszy mecz, jaki drużyna Krzysia rozgrywała z obcą ekipą, zaproszoną z innego klubu. W dodatku wyszło tak, że w tym meczu wystąpił również Michałek, dla którego był to pierwszy trening... Jak do tego doszło, napiszę za chwilę, a teraz słów parę o tym meczu. Podczas wtorkowego treningu, zostaliśmy poinformowani, ze takie spotkanie się odbędzie. Krzyś od razu zawył, żeby w sobotę przyjechać na mecz, a nie do koni. Przekalkulowałam szybko wszystkie możliwości i wyszło na to, że optymalnym rozwiązaniem będzie obsadzenie Pawełka w roli opiekuna - kibica. Zapewniłam Krzysia, że na meczu będzie. Trener powiedział też, że będzie to spotkanie czysto towarzyskie, dla zabawy i sprawdzenia poziomu własnych umiejętności... Takie tam gadanie - Krzyś od razu stwierdził: "Jesteśmy lepsi! Dokopiemy im!" Tak w ramach spotkania towarzyskiego, oczywiście.

    No dobrze, a skąd na boisku wziął się Michałek? We wtorek przeżyłam mały szok (spokojnie możemy go nazwać szoczkiem;)) - kiedy po basenie przyjechaliśmy na trening piłkarski, Krzyś poszedł na boisko, Michaś mówi do mnie:"Mamo! Może ja bym się zapisał na piłkę..." Skąd moje zdziwienie? Dotychczas Michał mówił, że nie lubi grać w piłkę, że to beznadziejny sport itd. Kiedy w czasie wakacji dzieci grały na lipnickim podwórku w piłkę, Michałek nigdy nie chciał z nimi grać, nie widziałam też, żeby grał na szkolnym podwórku, w przeciwieństwie do Krzyśka, który kopie piłę za każdym razem, kiedy przychodzę po chłopaków do szkoły. Michaś pograł trochę w czasie majówki, a później na zielonej szkole i stwierdził, że jest bramkarzem doskonałym.

     Nie bardzo mi pomysł Michałka przypadł do gustu, bo nie przepadam za piłką nożną i tysiąc razy bardziej wolałabym, żeby chłopcy zajęli się innym sportem. Oczywiście najlepiej, gdyby to była jazda konna... Ale cóż, można sobie coś wymyślić i zaplanować, a życie swoje.

     Stwierdziłam, po głębokich przemyśleniach, że lepszy taki sport jak piłka nożna, niż żaden, a poza tym przypomniałam sobie, że ja w dzieciństwie chciałam, odkąd pamiętam, jeździć na koniach i nikt mnie nie wspierał i nie umożliwił mi realizacji marzeń; musiałam poczekać aż będę na tyle "duża", żeby samodzielnie zrealizować sny o galopach po zielonych łąkach. A jeżeli taki Krzyś (a może i Michał) marzy o graniu w iłkę tak, jak ja marzyłam o koniach, to dlaczego im tego nie umożliwić?

     Po kolejnym, czwartkowym treningu poszłam do trenera i powiedziałam, że brat Krzysia też chce grać w piłkę. A trener odpowiedział, żeby Michaś zaczął swoją klubową przygodę od sobotniego meczu... Tym sposobem obydwaj moi chłopcy wystartowali w rozgrywkach. Jeżeli Michaś nie zmieni zdania, od września będzie chodził na treningi razem z Krzychem.

     Pawełek udokumentował cały mecz, dzięki czemu mogłam zobaczyć zacięte i przejęte miny młodych zawodników oraz ich dokonania na zielonej murawie. Po naradzie drużynowej rozpoczęła się gra. Chłopcy grają na różnych pozycjach, zmieniając się w czasie meczu; muszą być wszechstronni.

Krzyś daje z siebie wszystko.

Michaś broni - raz z lepszym, raz z gorszym skutkiem.

I znowu Krzychu w akcji.

A teraz Michaś z piłką, już nie w bramce.

Do akcji ponownie wkracza Krzyś.

I ponownie Michałek.

Michaś zdobywa gola dla swojej drużyny!

Krzychu też wbił do bramki.

A później bronił.

Drużyna Krzysia wygrała spotkanie 13:9. Na koniec pamiątkowa fotka obydwu drużyn. Chłopcy już czekają na rewanż.