To już trzy lata!

     Pierwszego marca Latona zainicjowała tegoroczne "urodzinki", a dziś jest kolejna okazja do świętowania. Moje najmłodsze dziecko - ten blog, ma trzy lata. Tak, tak... Dokładnie trzy lata temu, 13 marca, opublikowałam pierwszy menażeryjny wpis. Musiałam dzisiaj sprawdzić dokładną datę, bo o ile dobrze pamiętałam dzień i miesiąc, to co do roku miałam już wątpliwości. Pisanie o naszych wyprawach, spacerach, koniach i grzybach tak mocno wrosło w moją codzienność, że mam wrażenie, że robię to od zawsze. A to dopiero trzy lata. A może aż trzy lata?Na pewno muszę uzupełnić ten pierwszy wpis, bo brakuje w nim naszych kucorów - Żółtego i Feliksa. Miałam to już dawno zrobić, ale jakoś mi umknęło.

    Trochę żałuję, ze nie zaczęłam pisać bloga wcześniej, bo niejedno zdarzenie z wcześniejszego życia chłopaków warte było uwiecznienia. Gdyby zostało zapisane, miałabym pewność, że już nie umknie, że zostanie pamiątką na zawsze. Z drugiej strony cieszę się ogromnie, że w ogóle zdecydowałam się na pisanie, bo opory miałam spore. Po wcześniejszym uczestnictwie w paru forach czy portalach o tematyce grzybowej, obawiałam się, że dla wielu osób moje zdjęcia nie będą zbyt dobre, sposób pisania nie taki jak lubią, że dla jednych będzie za dużo grzybów, dla innych zbyt wiele dzieci, a jeszcze innym nie będzie pasowała obecność koni. Jednym słowem, najbardziej obawiałam się hejtu i złośliwości. Zupełnie niepotrzebnie. Okazało się, że blog czytają osoby, którym pasują moje fotki, sposób widzenia świata i opisywania go, a negatywne czy wulgarne komentarze mogę policzyć na palcach jednej ręki. 

    Dzięki blogowi poznałam mnóstwo wspaniałych osób. Z niektórymi z nich regularnie spotykamy się w realu, z innymi mam kontakt netowy. To również blog zdecydował o założeniu konta na Facebooku. Nie ukrywam, że namówiła mnie do tego kroku Iza - Smaczna Pyza, z której porad dotyczących blogowania często korzystałam. Na FB znalazłam grono czytelników, poznałam ludzi, dla których grzyby, las, przyroda czy konie są taką samą pasją, jak dla mnie. Dobrze wiedzieć, że nie jest się jedynym dziwakiem realizującym swoje pasje niezależnie od pory roku i panującej aury.

    Michaś i Krzyś bardzo się cieszą, kiedy piszę o nich i ich poczynaniach. Michał czyta wpisy już od dawna, a ostatnio również Krzyś z przyjemnością poczytał o sobie. Chłopcy coraz częściej sami proponują tematy do wpisów i czasem niecierpliwie czekają na kolejną relację ze spaceru, nie mogąc zrozumieć, że im częściej będą pytać, kiedy skończę, tym dłużej będą musieli poczekać.:) 

    Na te trzecie urodziny bloga dziękuję Wam wszystkim, że jesteście, że towarzyszycie nam w spacerach i innych, codziennych wydarzeniach. Dziękuję bohaterom moich opowieści, bez których nie byłoby materiału do postów. I dziękuję mojemu najwierniejszemu czytelnikowi - Pawełkowi, który nie opuścił żadnego wpisu, a oprócz czytania, koryguje moje błędy, wyłapując wszystkie literówki.:)