Zaczynamy zimowe ferie!

      Małopolskie ferie zimowe są w tym roku na szarym końcu i już od dobrego tygodnia dzieciaki nie mogły się doczekać aż się wreszcie zaczną. Michałek i Krzyś lubią chodzić do szkoły, ale byli już naprawdę zmęczeni ostatnim okresem nauki - niby już trochę na luzie ta nauka była, ale co parę dni jakiś sprawdzian semestralny, to jakiś test, wypracowanie i omawianie kolejnej lektury. Tak naprawdę to dzieciaki bardzo ciężko pracują w szkolnych ławach i potrzebują urlopu wypoczynkowego równie bardzo jak my, dorośli. Piątkowe popołudnie było pełne euforii i planów na najbliższe dwa tygodnie. Pozwoliłam chłopakom dłużej posiedzieć wieczorem i więcej niż zwykle pograć na tabletach, co równało się pełni szczęścia. Ale prawdziwa inauguracja ferii nastapiła w sobotę.

     Standardowo sobota jest przeznaczona na koniowanie, ale w tym tygodniu zrobiliśmy wyjątek od reguły. Kopytniaczki miały w piątek zrobiony koński manicure, więc i tak na zmarznięte podłoże z obciążeniem by w sobotę nie poszły, żeby sobie nie narobić odgniotów na świeżo wystruganych kopytkach. Dostały wolne od sobotniej roboty, a my wybraliśmy się do Puszczy Niepołomickiej.

      Na osiedlu leżało całkiem sporo śniegu i byłam przekonana, że w puszczy będzie go przynajmniej ze trzy razy tyle i da się zrobić porządną sannę. Jednak im bliżej puszczy byliśmy, tym na poboczach, polach i łąkach śniegu było mniej.

    W lesie było biało, ale to białe ledwie przykrywało podłoże, a na drogach, po których chcieliśmy ciągnąć sanki, wystawało sporo kamyków i zamarzniętych błotnistych kolein. Płozy ciągle o nie zaczepiały i ciągnięcie sanek nie było w związku z tym komfortowe. Kiedy zobaczyłam jak wygląda pierwsza droga, miałam zaproponować, żebyśmy w ogóle sanek z bagażnika nie wyciągali, ale chłopcy byli tak nastawieni na saneczkowanie, że zdusiłam mój pomysł w zarodku.

      Pawełek mężnie pochwycił za linkę i pociągnął chłopaków spory kawałek. Michaś i Krzyś układali się na sankach w rozmaitych konfiguracjach, bo przecież siedzenie nieruchomo w jednej pozycji jest rzeczą niewykonalną.;)

      Takie kręcenie się na sankach wcale nie pomagało Pawełkowi w ciągnięciu i szybko doprowadziło do tego, że chłopcy musieli sami zaprząc się do swojego pojazdu.

      Specjalnie z tego powodu nie cierpieli, bo przecież bieganie, przewracanie się na śnieg i kiprowanie brata z sanek jest równie atrakcyjne jak sama jazda.

      Nawet Pawełek załapał się na krótką przejażdżkę.

      Najwygodniej jednak ciągnęło się puste sanki.

      Przy tej pierwszej drodze zauważyliśmy, że na drzewach pojawiło się bardzo dużo nowych budek dla ptaków. Zaskoczyła mnie niewielka wysokość, na jakiej zostały zawieszone. Nie widziałam nigdy, żeby ptasie budki znajdowały się na wysokości metra nad ziemią.

      A tu, zobaczcie sami - wszystkie nowe budki znajdowały się na wysokości Krzysia. Może wiecie, dla jakiego gatunku ptaków taka wysokość na gniazdo jest odpowiednia? Bo ja nie mam pojęcia.

     Chłopcy na zmianę ciągnęli się na sankach, a ja sobie poszłam kawałek do przodu, zostawiając za sobą ich radosne pokrzykiwania. Mogłam się zanurzyć w ciszę zimowego lasu. Ptaki, które jeszcze tydzień wcześniej śpiewały wiosennie, tym razem milczały. Chyba nowy śnieg i minusowe temperatury sprawiły, że doszły do wniosku, że to jeszcze nie ten czas właściwy na radosne trele.

      Było cicho, spokojnie i tak trochę bez życia. Nawet woda w licznych rowach przecinających leśne oddziały, zamarzła i nie bulgotała ani trochę.

     Droga nam się w pewnym momencie skończyła. Wzięłam od chłopaków sanki, bo po takim nierównym terenie jechały jeszcze oporniej, a ich wysłałam na czoło pochodu, żeby straszyli dziki i znaleźli dogodne przejście przez las, którym moglibyśmy dotrzeć do innej, równoległej drogi leśnej.

      Pod nogami robiło się coraz miękcej - wchodziliśmy na mocno bagienny teren. Najwyższa była pora, żeby odbić między drzewa. Ruszyliśmy przez las.

      Nieopatrznie powiedziałam chłopakom, że mam dla nich jeszcze czekoladę w plecaku. Natychmiast okazało się, że już nie mają sił, żeby zrobić choć parę kroków i bez czekoladowego ratunku na zawsze zostaną w lesie. Oczywiście podkreślili, że przecież zjedli już kanapki 9tym razem ich nie zapomniałam zabrać), to czekolada im się należy.

      Padli nawet na kolana i błagali: "Mamo,mamo kochana, niech ta czekolada będzie nam dana!"

      Czekał nas jeszcze spory kawałek do przejścia i chciałam słodkości jeszcze trochę przetrzymać, ale na takie dictum już nie było co rzec i czekolade trzeba było wydać. Dzieci zostały zaspokojone.:)

      Doszliśmy przez las do równoległego w stosunku do początku naszej wycieczki duktu leśnego. Tym samym znaleźliśmy się już na kierunku powrotnym.

     Pozwoliłam chłopakom rozsiąść się na sankach i zabrałam się za ciągnięcie. Zapowiedziałam przy tym, ze kiedy dojdziemy do Lipówki, porzucam ich na drodze i idę do mojego ulubionego fragmentu puszczańskiego lasu.

      Trochę się zasapałam ciągnąc sanki, ale za to rozgrzałam się porządnie. Doszliśmy do Lipówki.

      Chłopcy poszli sobie dalej drogą, a ja zagłebiłam się w prastary kawałek lasu, gdzie rządzi natura.

     Tu drzewa rosną i umierają nietknięte ludzką ręką. Po takim lesie można chodzić w nieskończoność i się nie znudzi.:)

     Wypatrywałam oczywiście grzybków, ale większość z nich śpi głębokim snem grzybkowym. Przycupnęły gdzieś w mchu na spróchniałych kłodach i spokojnie sobie pochrapują czekając na odwilż. Oprócz paru pospoliciaków nic godnego uwagi nie rzuciło mi się w oczy. Niemniej, nawet te zwykłe nadrzewniaki cieszą w momencie, kiedy nie ma grzybkowego bogactwa.

      Na wielu pniach widoczne są pozostałości po ubiegłorocznych żółciakach. Lipówka to prawdziwe królestwo tego gatunku. Muszę znaleźć w maju chwilę czasu, żeby wpaść tam na zdjęcia. Wiosną nie zabieram dzieci do Puszczy, bo co rok jest tak wtedy inwazja kleszczy. A czytałam w jakimś opracowaniu, że niemal sto procent puszczańskich kleszczy jest nosicielami paskudnych chorób. Specjalnie się z moimi dziećmi nie cackam, ale też staram się ich nie narażać zbytnio na nieprzyjemności, jeśli to nie jest konieczne. Od kilku lat jakoś się nie mogę na żółciaki z Lipówki wybrać, bo czasu wciąż mało, ale obiecałam sobie, że w tym roku na pewno je obfocę.

     Wyszłam z Lipówki na drogę. W oddali majaczyły trzy sylwetki moich facetów. Pomaszerowałam w ich kierunku. Po drodze znalazłam Pawełkowe rękawice, które postanowiły żyć własnym życiem i położyły się na śniegu. Może one nie były zadowolone, że je znalazłam, ale Pawełek był.:)

     Ostatni odcinek do parkingu musieliśmy znowu przejść przez las, żeby wrócić do naszej pierwotnej drogi. Krzychu był już nieco zmęczony i głodny (nadrabia jedzeniowo tygodniową głodówkę podczas choroby). Zaczął pojękiwać i marudzić. Wtedy wyratowały nas od jego ględzenia te nisko zawieszone ptasie budki. Szliśmy ich szlakiem; były ponumerowane i zawieszone w kolejności. Krzyś dostał zadanie - znajdowanie kolejnych budek z malejącymi numerami. Po dotarciu do numeru pierwszego, powinniśmy być przy drodze.

     To zadanie sprawiło, że Krzyś zapomniał natychmiast o marudzeniu i głodzie. Biegał jak szalony miedzy drzewami i wyszukiwał kolejne budki. Kazał się przy nich fotografować, w celu udokumentowania jego dokonań na polu znajdowania ptasich domków.

      Doszliśmy do budki oznaczonej jedynką. Stąd już tylko parę kroków zostało do samochodu. Ponad dziewięciokilometrowy spacer inaugurujący ferie 2018, został zakończony.

      Po obiadku zrobiliśmy sobie filmowe popołudnie z popcornem.

      Repertuar dobierali chłopcy, głównie Krzyś. To jedna z jego ulubionych kreskówek. Poznajecie?