Po piłkarskim turnieju - do lasu!

     Dzisiaj cały dzień na niebie wisiały ciemne chmurzyska, z których leciała mżawka. Niby powinnam się cieszyć, bo taka pogoda zapowiada obfitą eksplozję uszaków, ale jednak tęsknie wypatrywałam przebłysków słońca. Na niebie się nie trafiły, ale po takim pochmurnym dniu, z dziką przyjemnością wróciłam do niedzielnego spaceru, na który wyciągnęłam chłopaków po turnieju piłkarskim. Myślałam, że będą protestować, że są już zmęczeni i głodni, ale słoneczko i wysoka temperatura sprawiły, że bez słowa marudzenia przyjęli rozkaz wymarszu do lasu. Żeby jak najlepiej wykorzystać czas, podjechaliśmy tylko kawałek - ze Świątnik Górnych do Sieprawia, do lasu, w którym uczyłam się zbierać grzyby jako dziecko.

     Michaś z Krzysiem pierwsi wypadli z samochodu i zanim zdążyłam założyć moje gumowce, już wrzeszczeli, że znaleźli kisielnice, które koniecznie trzeba uwiecznić na zdjęciu. Grzybki wyglądały bardzo marnie - wiatr przeprowadził na nich test szybkiego odchudzania i były bidusie płaściutkie jak pergamin przytulony do kory. W lesie jest wyjątkowo sucho jak na przedwiośnie. Śniegu nie było za dużo, a kiedy topniał, wiało solidnie i woda ekspresowo odparowała. Wilgoć pozostała tylko na terenie bagiennym, nad brzegami bajorek leśnych i rzeczek.

     Krzyś, który rozegrał w czasie turnieju siedem meczów, powinien być zmęczony i nie mieć już specjalnie siły na spacerowe szaleństwa. Tymczasem gonił jak hart spuszczony ze smyczy, wieszał się na gałęziach jak małpa i przechodził przez pnie powalone nad korytem rzeczki.

     Michaś nie towarzyszył mu w tych szaleńczych skokach i wspinaczkach, bo stwierdził, że jest mu za ciepło i jest zmęczony. Coś jest ostatnio jakiś osłabiony i brakuje mu energii do harców z bratem. Przez zimę sporo podrósł i najprawdopodobniej to jest przyczyną tego braku sił, bo żadnych problemów ze zdrowiem na szczęście nie ma.

     Kiedy chłopcy zobaczyli, że rzeczka jest jeszcze miejscami skuta lodem, pospieszyli wiośnie z pomocą - tak długo rzucali patykami w lód, aż cały spłynął w postaci drobnej kry.

     Myślałam,że nie uda się znaleźć żadnego uszaka, bo na kilku krzewach nie było ani śladu po nich. A tu niespodzianka - na martwej gałęzi zagrzebanej w wilgotnej ściółce znalazły się aż dwie, całkiem świeże sztuki! Oczywiście nie zostawiliśmy ich na zmarnowanie w lesie; znalazły sobie bardzo wygodne miejsce w kieszeni mojego plecaka.

    Na tej samej gałęzi uszaczków było więcej, ale te pozostałe zostały już zjedzone przez inne grzybki, które też przecież potrzebują coś zjeść, żeby żyć. Te zostały w lesie.

    Z zimowych jadalniaków trafiła nam się jeszcze kępka boczniaków ostrygowatych znajdujących się w stanie suszonym. Wiatr i słońce wysuszyły je równie dobrze jak suszarka do grzybów.:)

   W sąsiedztwie rosły też inne nadrzewniaki - grzyby, które nie zawodzą nigdy.

    Najlepiej prezentowały się białoporki brzozowe

i czyrenie ogniowe.

    Zaliczyliśmy jedno ostre podejście do góry. Michałek maszerował wolnym, spacerowym krokiem, a Krzyś niezmiennie przemieszczał się biegiem, wykorzystując każdą okazję do dodatkowego wytracania energii. Mógłby nią obdzielić całą drużynę piłkarską i jeszcze by mu sporo zostało. Trochę mu zazdroszczę, że ma tyle sił do działania...

    I w czasie tego biegu, kiedy się potknął i padł na przednie łapy, znalazł najładniejszego grzybka. Udarł się na cały głos: "Mama! Kolczasty grzybek! Taka kolczakówka!" Nie, no w takie cuda jak kolczakówka w marcu, to nie uwierzę - pomyślałam idąc w stronę Krzysiowego znaleziska. Podeszłam, a tam faktycznie kolczasty grzybek! Mówię Krzysiowi, że to nie kolczakówka, a on pyta o nazwę. Jak na złość nazwa wypadła mi z głowy... Mówię więc, ze nie pamiętam, ale za chwilę sobie przypomnę.

     Byłam zła na siebie, bo od początku spaceru chodziłam z nosem przy ziemi i oglądałam leżące w ściółce szyszki licząc na znalezienie na nich szyszkówek. Nic na szyszkach nie znalazłam, a Krzychu, który był zajęty bieganiem, a nie szukaniem grzybów, znalazł... Eureka! Przypomniało mi się! Toż to szyszkolubka kolczasta! Jak sobie przypomniałam, to mi trochę ulżyło. Oczywiście od razu poinformowałam Krzysia jak się ten jego grzybek zwie i czym się różni od kolczakówek.:)

    Ja za to znalazłam leśny flet wykuty przez dzięcioła.:) Musiała się ptaszyna nieźle napracować, aż mu cała gałąź z drzewa odpadła.

    W drodze powrotnej do samochodu Pawełek z Michałkiem poszli łatwiejszą trasą, a ja z Krzysiem poszperaliśmy jeszcze na terenie zalewowym - podczas dużych opadów ten kawałek lasu bywa podtopiony przez malutką rzeczkę płynącą wąwozem. Jeszcze i tu, na koniec spaceru, Krzyś miał dość sił, żeby poskakać po pniach w małpim gaju.:)

A wiosna powolutku wkracza do akcji.:)