Za późno wytropione

      Purchawice olbrzymie, zwane aktualnie czasznicami olbrzymimi, spotykałam dość często, kiedy były grzybami chronionymi. Znane stanowiska zamieniły się jednak w tereny budowlane i wybetonowane, a ja olbrzymkę spotykałam sporadycznie. W tym roku, szalonym roku grzybowym, w którym rozmaite gatunki rosną gdzie popadnie i to w ilościach hurtowych, widziałam ten gatunek przy samej drodze, kiedy wracaliśmy z mazurskiego spotkania grzybiarskiego (nie było nawet jak stanąć, żeby drogi nie zablokować, więc pojechaliśmy dalej) Później znalazłam w parku trzy sztuki, które zostawiłam do podrośnięcia i ktoś je skopał - leżały rozwalone na kawałeczki, kiedy przyszłam po nie po dwóch dniach. I teraz, w tygodniu, miałam trzecie z nimi spotkanie.

     Pierwszy od dłuższego czasu, częściowo słoneczny dzień. Tak ładnie było do wczesnego popołudnia, później, tradycyjnie, wiało i padało. Udało mi się wykorzystać te słoneczne chwile na spacer z Latoną. Maszerowałyśmy nad wybiegiem, wzdłuż działek, w większości obsianych trawą, nieuprawianych. Patrzę na jedną z nich i oczom nie wierzą - kilkanaście metrów od siatki widać coś białego, co nie może być niczym innym niż purchawicą. Kawałek dalej widać następne białe coś. Działka jest ogrodzona, ale na jednej ze ścian prostokąta, czas dobrze podgryzł siatkę, która padła pod jego zębami. Na koniu nie wjeżdżałam przez zwaloną siatkę, żeby się Latona nie zaplątała i nie poraniła nóg. Pojechałam pospacerować spokojnie po lesie i pogalopować po ostatnich ścierniskach, jakie nie zostały jeszcze zaorane. Wymyślałam też sobie, co zrobię pysznego z purchawic czekających na działce.

     Wróciłyśmy z Latoną ze spaceru. Końskie koleżanki czekały na nią ustawiając się do słoneczka, które bardzo przyjemnie grzało. Latona, po pożarciu należnych smakołyków, poszła do stada, a ja poszłam po purchawice.

     Bez trudu przeszłam przez siatkę leżącą w trawie i podeszłam do najbliżej rosnącej purchawicy. Było widać od razu, że jest już ciemna w środku i nie nadaje się do konsumpcji. Ale przecież były kolejne białe punkty, kawałeczek dalej, pod krzakiem.

     Podeszłam do nich. Były w takim samym stanie jak ta pierwsza.

    A niektóre osiągnęły już stadium totalnego rozpadu.

     Że też ich nie zauważyłam wcześniej! Po powrocie z wakacji przecież wiele razy tamtędy przejeżdżałam i czasznice nie rzuciły mi się w oczy. Musiałam się obejść smakiem.Jedną z nich zabrałam z działki i położyłam na trawie przed stajnią. Tam też są dobre warunki dla tego gatunku, więc może się rozsieją zarodniki i będziemy mieć za parę lat prywatną uprawę.:)

     Kiedy ja robiłam zdjęcia purchawic, Latona nie próżnowała i nałożyła na siebie podwójną warstwę panierki.