Śnieg dotarł również do Krakowa

      Od kilku dni śnieg zasypuje Polskę, a do Krakowa dotarł dopiero w piątkowy wieczór. Sypał całą noc i do południa w sobotę. Mamy zimę.:) Kiedy rano zobaczyłam, że jest biało, stwierdziłam, że zabiorę Michałka i Krzysia do koni, zamiast obarczać Pawełka trudami opiekowania się dziećmi. Chłopcy końmi nie są kompletnie zainteresowani, a ja już nawet przestałam ubolewać nad tym faktem. W związku z tym praktycznie całą późną jesień je spędzałam z moimi koniskami, a chłopcy realizowali swoje zainteresowania pod opieką taty. Sprowadzało się to do siedzenia przy komputerach, bo Pawełek zgodzi się na wszystko, byle mieć święty spokój. Dzisiaj stwierdziłam, że świeży śnieg będzie wystarczającą atrakcją, żeby chłopaki nie marudziły i nie pytały po pół godzinie, kiedy wreszcie będziemy wracać do domu. Pawełek oddelegował się na własne życzenie do pracy, a my przejechaliśmy powolutku przez zupełnie nieodśnieżone ulice i w padającym gęstym śniegu  dotarliśmy do stajni.

      Krzyś od razu wpadł na pomysł wojny na śnieżki, co zupełnie nie spasowało Michałkowi. Chciałam uniknąć krzyków i skarg:"Mamo, bo on mi.... (tu wstaw dowolne)", więc dałam Krzysiowi zadanie bojowe. Miał znaleźć odpowiedni cel i ćwiczyć celność rzutów. Wybrał sobie doskonałe stanowisko strzelnicze i rzucał do taczki stojącej na podwórku. Sporo czasu mu zajęło opanowanie odpowiedniej techniki i bezbłędne trafianie do celu. Michał w tym czasie zajął się molestowaniem stajennych kotów, które wreszcie poczuły się wystarczająco dopieszczone.

       Po rozparcelowaniu chłopaków w różnych zakątkach stajni i okolic oraz wyznaczeniu im celów, nie kolidujących z sobą, mogłam spokojnie zająć się końmi. Latona nie wykorzystała możliwości wytarzania się w ostatnim błotku i była czyściutka. Dopieszczenie jej zajęłoby chwilkę, gdyby nie to, że nauczyłam ją ostatnio dawać buziaki i zrobiła się taka całuśna, że co chwilę chciała mnie "całować". Oczywiście zdaję sobie sprawę, ze to nie przejaw wielkiej miłości do pani, tylko czyste wyrachowanie - za każdego buziaka "należy się" przecież nagroda w postaci końskiego cukierka.:)

      Ramzes z kąpieli błotnej nie zrezygnował. Caluteńki był oblepiony zaschniętą panierką. Zdzieranie skorupy z końskiego futra przerwał mi Krzyś, który przestał celować do taczki i wybudował bałwanka, którego musiałam natychmiast obejrzeć i pomóc w pozyskaniu materiaału na oczy, nos i guziki.

     Kamyki były przysypane śniegiem, więc wykorzystaliśmy dojrzałe owoce ligustru. Efekt zadowolił "bałwanowego budownika."

      Skończyłam czyszczenie Ramziatka i wyszłam z Latoną na ujeżdżalnię. Chciałam porobić zdjęcia koniom wychodzącym na padoki. Liczyłam na to, że ucieszą się ze śniegu i wypadną radosnym galopem na drogę prowadzącą na wybiegi. Ustawiłam się w odpowiednim miejscu, Latonę zasypywały płatki śniegu, a konie zamiast wybiec w podskokach, smęciły się powoli statecznym krokiem, zatrzymując się, by lizać śnieg.

    Tak to wyglądało.

      Jak już wszystkie konie wyszły, pojechałam sobie z Latoną na krótki spacer. W polach tak nam przywiało (wiatr oczywiście prosto w oczy), że chwilami nic nie widziałam. Śnieg roztapiał się na rozgrzanym koniu i na mnie. Kurtka, która już dość dawno przestała być nieprzemakalna, nasiąknęła wodą.

      Kiedy wróciłam na stajenne podwórko, chłopcy radośnie oznajmili mi, że Gabrysia dojechała. Zawsze przyjeżdżała wcześniej i myślałam,ze przez ten śnieg nie uda jej się dotrzeć w ogóle, ale jakoś przekopała się przez zaspy i choć z opóźnieniem, ale była. Oddałam jej Latonę, a Michałkowi i Krzysiowi znalazłam nowe zajęcie.

     Dostali łopaty oraz instrukcję ich obsługi. Okazało się, że odśnieżanie jest lepszą zabawą od rzucania śnieżkami czy lepienia bałwana.:) Najbliższa godzina zleciała im ekspresowo na odśnieżaniu hektarów podwórka i parkingu przy stajni.

      Na koniec poszłam jeszcze raz w pola, tym razem na własnych nogach, żeby dziewczyny mogły się kawałek przejechać na koniach w terenie. Na tym spacerze przemokłam już całkowicie i marzyłam o powrocie do ciepłego domku.

    Konie zostały na zaśnieżonych padokach, a my pokonaliśmy drogi pokryte śnieżną breją i bezpiecznie zameldowaliśmy się w domku. Śnieg nadal pada, ale większość z tego, co spadnie, od razu topnieje. Ciekawe jak długo biała zima u nas zostanie.