Na początek 2019 - znowu uszaki i pierwsze słoiki w Nowym Roku

     W ostatnim dniu starego roku zakończyliśmy leśnym spacerem sezon grzybowy 2018, a w pierwszym dniu Nowego Roku rozpoczęliśmy sezon grzybowy 2019, bo tak naprawdę sezon nie kończy się nigdy, zmienia się tylko zestaw gatunków, jakie można włożyć do koszyka i zapisać na karcie pamięci. A spacer w leśnych okolicznościach przyrody jest przyjemny niezaleznie od pory roku czy aury. Trzeba się tylko stosownie ubrać.:) 

    Po Sylwestrze spędzonym w domowych pieleszach nie byliśmy o poranku zbyt wymordowani i chociaż wstaliśmy nieco później niż zwykle, nikt nie marudził, ze ma wyruszać na spacer. Zjedliśmy na śniadanie jajecznicę z siedzuniem sosnowym i pojechaliśmy do pobliskiego Lasu Tynieckiego.

     Las Tyniecki mamy naprawdę blisko(około 5 kilometrów od domu), a jakoś tak się składa, ze bardzo rzadko w nim bywamy. Ostatnio spacerowaliśmy tam rok temu. Chłopcy jednak od razu rozpoznali początek ścieżki edukacyjnej i ruszyli znanym szlakiem.

     A na tym szlaku rosną miejscami kępy starych, omszonych dzikich bzów, na których można znaleźć uszaki bzowe - grzybki, które podczas wilgotnej i ciepłej zimy rosną naprawdę masowo.

      Liczyłam na ilości porównywalne z naszym sylwestrowym pozyskiem w Lasku Wolskim, ale tutaj uszaczków było zdecydowanie mniej. Niektóre krzewy aż się prosiły, by zadomowił się na nich jakiś podsłuch, ale ucha pozostały na te prośby głuche i nie wyrosły w wielu typowych dla swojego gatunku miejscach.

     Pawełek, który nie zbierał z nami uszaków w Sylwestra, rzucił się do pozysku z wielkim animuszem. Pierwsze uszaki na spacerze były jego znaleziskiem.

      Krzyś, który "zauszakował" się totalnie dzień wcześniej,wypatrywał innych grzybów. Jego łupem padały przede wszystkim dorodne kisielnice kędzierzawe, których mnóstwo wyrosło na pniach, konarach i patykach leżących w ściółce.

     Niektóre kisielnice prowadziły nawet walkę o przestrzeń życiową dla siebie. Kubeczniki prążkowane zostały zaatakowane ze wszystkich stron, ale trzymały się jeszcze dzielnie, nie chcąc tak od razu ustąpić miejsca intruzowi.

    Za to skórniki tak gęsto pokryły opanowany pniak, ze żaden inny grzybek nie miał szans wcisnąć się między jego kapelusze.

     W takich warunkach pogodowych doskonale rozwijają się wszelkie gatunki galaretowate, które nazywam leśnymi galaretkami. Wyróżniają się kosmicznymi kształtami i wspaniałymi kolorkami. Podczas noworocznego spaceru w kilku miejscach widzieliśmy galaretnice. Chociaż mają niewielkie rozmiar, dobrze je widać dzięki różowo-fioletowemu zabarwieniu.

     Najliczniej spośród galaretek wyrosły na naszej drodze kisielnice trzoneczkowate. Na niektórych gałęziach usadowiło się po kilkadziesiąt owocników. Niektóre miały rekordowo duże rozmiary.

     W tym galaretkowym zestawieniu nie może oczywiście zabraknąć najpopularniejszych wśród nich trzęsaków pomarańczowożółtych. Najdorodniejsze sztuki dopadł Krzyś.

     Oczywiście spacer nie mógł się odbyć bez szaleńczych biegów i skoków w wykonaniu Miśka i Krzyśka. Chłopcy zbiegali ze wzniesień zupełnie nie przejmując się tym, ze podłoże jest śliskie i w kazdej chwili można stracić grunt pod nogami. Za pomocą dżipsa mierzyli sobie prędkość, z jaką się przemieszczają, ale ich osiągów pełnym zimowym ubraniu okazały się zdecydowanie słabsze od tych zapamiętanych z lata, kiedy gonili w krótkich spodenkach i koszulkach.

     Były też ćwiczenia na koncentrację. Utrzymanie na palcu nawet najlepiej wyważonego patyczka wcale nie jest takie proste, jak się wydaje, kiedy patrzy się, jak robi to ktoś inny.

     Poniższe zdjęcie, choć zupełnie rozmazane przez Krzysiową szybkość, jest dla mnie kwintesencją spaceru, a "łapka w górę" pokazuje, ze nie tylko mnie się podobało.:)

     Oczywiście cały czas szukaliśmy uszaków. Najwięcej i najdorodniejsze wyrosły na ściętych pniach i konarach bukowych. To znalezisko zdecydowanie podreperowało wizerunek naszego noworocznego koszyka.

     Na bzach z ostatniej kępy rosnącej na naszym szlaku, uszaki dopiero zaczęły się rozwijać. Owocniki miały po kilka milimetrów i doskonale nadawały się do poćwiczenia w robieniu zdjęć mikro-grzybom.

     Fociłam też inne maleństwa grzybowe i śluzowcowe. Nie do końca jestem zachwycona efektami, bo myślę, że moim aparatem da się wyciągnąć jeszcze więcej. W dodatku definitywnie rozwalił mi się statyw, który Pawełek kupił mi specjalnie do robienia zdjęć grzybom. Używałam go raptem dwa miesiące.

    Ostatnim grzybowym znaleziskiem noworocznego spacerku były maleńkie trąbki zimowe, jedyne "prawdziwe" grzyby, z kapeluszem i trzonem.

      Na rozpoczęcie 2019 roku udało nam się cudownie pospacerować i nazbierać pół koszyczka uszaków. Zarówno sylwestrowy, jak i noworoczny zbiór uszakowy przerobiłam na sałatkę w zalewie słodko-kwaśnej z dodatkiem goździków. W ten sposób pierwszego stycznia moja spiżarnia wzbogaciła się o 19 słoiczków. To chyba pierwszy raz, kiedy zaraz w Nowy Rok przerabiałam grzyby na marynaciaki. Uszaki najczęściej suszę, ale teraz mam już spory zapas suszonych, więc wykorzystałam je inaczej.